I'm at my new place.

De voskleurige merrie stond nog steeds in de vreemde trailer. Ze kende deze mensen net, maar ze zouden het zeker moeilijk met haar krijgen. Ze was geen makkelijk paard, ze werd geen makkelijk paard, en ze wilde ook nooit een makkelijk paard worden. Ze zouden met haar opgescheept worden, ze wilden haar weer verkopen. Maar jammer dan, eerst nog twee jaar wachten schatten. Dan pas werd ze weer verkocht. Dom dom om haar te kopen, ze had geen garantie dus ze kon jammer genoeg ook niet meer teruggestuurd worden. Lekker voor dat kind. Ze zou de eerste weken, misschien maanden proberen, maar daarna zou ze het opgeven. Dat deed iedereen met haar. Pfft, behalve dan die ene stalhulp, die mocht ze wel. Ze begon net iemand te mogen, en ja hoor.. Weg was ze weer. Nors stampte ze eens op de vloer en hinnikte schel. Haar spieren stonden gespannen, die waren geen een keer deze rit ontspannen. Ze wachtte op het moment dat ze met haar gevoelige schouders tegen de wanden van de trailer aan zou knallen. Haar oren waren naar achter gericht, en ze verzette enkele stappen. Vervolgens tilde ze haar rechter voorbeen op om over de grond van de trailer te schrapen. Wanneer mocht ze er nou uit, het duurde nu al veel te lang. Normaal was ze nu al lang thuis geweest. Knorrig zette ze haar vierde hoef weer onder haar toen ze voelde dat het voertuig remde om de bocht om te gaan.

Ze knipperde met haar ogen toen het felle zonlicht de trailer binnen kwam stromen. Ze draaide haar hoofd naar achter en zag daar de man staan. Ze draaide haar oren naar achter en keek de vent nors aan. Even daarna kwam het meisje de trailer in van voren, en de man maakte de stang achter haar los. Ze keek het meisje even aan, knorrig als altijd. Ze snoof even om duidelijk te maken dat ze moet wilde dat ze dichter in de buurt zou komen. Ze kom heus zelf wel naar haar stal wandelen. Ze had niet iemand nodig die dat vóór haar deed. Ze zwiepte met haar staart, en haar oren waren dieper in haar nek gegaan, tegen haar schedel aan en in haar voskleurige manen. Nog steeds bleef het meisje staan, ja hállo. Tekens? Opletten.. Weet je wel iets van paarden. Ze schudde haar manen en keek weer naar achter waar de man nog steeds toekeek hoe het zou gaan gebeuren. Hij zag een stuk minder zeker van zijn zaak uit dan het meisje. De merrie verzette haar achterbenen eens en keek vervolgens nu uitdagend naar het meisje. Als je zo blijft staan, kom dan maar op. Was de gedachten die in haar hoofd rond speelden.

Na een rit van ongeveer een half uur zijn we thuis aangekomen en meteen voel ik de auto licht heen en weer schudden doordat Amourette een trap tegen de zijkant geeft, er ontsnapt een zucht uit mijn lichaam terwijl ik uit de auto stap om zo het gezeur van mijn vader te vermijden. Met een grote glimlach op mijn gezicht open ik het kleine deurtje voorin waarna ik in de trailer klim, op het moment dat mijn vader de klep en de stang los maakt krijg ik een chagrijnige blik toegeworpen van de merrie. Niet dat ik er enige aandacht aan verspil want dat is nou net hetgeen wat niet gaat helpen, wat eigenlijk precies hetzelfde is met de stang losmaken. Als ze nu achteruit zou willen gaan kon ze dat nu doen maar gelukkig is ze zo slim dat ze weet dat ze nog aan een ketting vaststaat, om precies te zijn aan twee kettingen, niet dat dat bepaald uitmaakt. Zonder enige moeite wissel ik de twee kettingen om voor het halstertouw wat bij haar halster hoort, waarna ik een korte ophouding aan het halstertouw geef zodat ze er niet aan hoeft te denken ineens naar achteren te denderen, want daar ben ik niet van gediend. Een paard moet staan blijven ook al is de stang erachter weg, of gaat er bijvoorbeeld een ander paard uit de trailer, wat op dit moment niet het geval is. Wanneer ik vind dat ze voor haar doen normaal blijft staan streel ik haar voorzichtig over haar hals om haar hoofd te vermijden, daarna pas geef ik het commando 'terug' en duw langzaam tegen haar borst zodat ze achteruit begint te lopen. "Pap, zorg ervoor dat ze niet naast de trailer stapt hé?" zeg ik duidelijk tegen mijn vader, die al half naast de trailer staat omdat hij bang was dat ze ging trappen of zoiets, maar dat heeft ze niet gedaan, dus ik vind dat hij haar nu wel gewoon recht de klep kan af laten lopen. Als we op de grond zijn aangekomen laat ik haar stilstaan, min of meer om het hier te verkennen maar ook om duidelijk te maken dat ik de baas ben en ze niet ineens zomaar weg mag gaan lopen. Om dat nog net iets duidelijker te maken duw ik haar nog een paar passen achterwaarts, daarna begin ik een paar kleine rondjes te lopen over het erf wat ik na een korte tijd ook voor gezien hou. Zonder het er met mijn vader over te hebben loop ik, eigenwijs als ik ben, in een rechte lijn richting de 'buitenbak' wat me een rare blik in mijn rug gaat kosten, dat weet ik nu al zeker maar het kan me helemaal niks schelen. Gelukkig hebben we altijd al een stroomdraad aan de binnenkant van de omheining gespannen, wat meestal voor onze shetlander zodat hij niet kan ontsnappen, maar die staat op dit moment in het kleine landje dus daar hebben we geen last van. Het hek van de buitenbak staat nog open waardoor ik meteen door kan lopen, niet veel later draai ik de merrie met haar hoofd naar het hek waarna ik het halster achter haar oren vandaan haal. Meteen wanneer ik de buitenbak uitloop sluit ik het achter mij aan en hang het halster er voor aan een haakje, waarna ik me in een comfortabele positie neerzet en de acties van de merrie grondig aan het bekijken ben.

Haar voskleurige oren waren in haar nek te vinden. Ze keek het meisje vals aan. Ze gooide haar hoofd op waardoor de kettingen die aan haar halster vastgemaakt waren rammelden. Ze snoof een en zette een pas achterwaarts, en toen bedacht ze zich dat het geen nut had, aangezien ze vast zat. Het meisje kwam toen dichterbij en wisselde de kettingen in voor een halstertouw. Ze zette weer wat passen achteruit, waardoor ze een ruk aan haar hoofd kreeg. Ze snoof opnieuw, wat had ze een lef! Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart en hapte eens naar de hand van het meisje, wat ze miste. Toen bleef ze maar stilstaan, en zwiepte haar staart nogmaals. Toen zei het meisje een woordje, en duwde tegen haar voskleurige borst. Ze schoot achteruit de laadklep af, waardoor ze weer werd gestraft door aan het halstertouw te trekken. Ze bleef stilstaan, haar neusvleugels waren wijd open gesperd, en haar hoofd in de lucht. Ze snoof alle onbekende geuren te binnen en keek toen het meisje weer vals aan. Toen duwde ze opnieuw tegen haar borst, waren achteruit. Ze hapte richting haar schouder, dit keer wel raak en nadat ze kort haar tanden in het katoen van haar shirt hadden gezeten, gooide ze haar hoofd weer op en zette enkele passen achteruit. Toen moest ze rondjes draaien. Ze liep om haar heen op en oude wijven tempo en bleef zo nukkig rondlopen. Ze zwiepte eens met haar staart tegen haar flank en toen ze eindelijk stil mocht staan schraapte ze geïrriteerd met haar hoef over de grond.
Toen liep ze met me richting de bak. Ze snoof even en schudde haar voskleurige manen. Zodra de merrie in het zand was, waren de hoef stappen die eerst op het beton hadden geklonken gedempt tot wat ploffen. Ze voelde hoe het halster achter haar oren vandaan werd gehaald en ze liep de bak in. Ze inspecteerde eerst alle hoeken van de bak, en had haar neus laag bij de grond. Ze snoof wat aan het zand, en bleef toen staan. Ze schraapte even met haar hoef in het zand en zakte vervolgens door haar benen. Ze bleef eerst een paar seconden liggen en rolde toen op haar zij. Naar even haar met haar voskleurige lichaam aan de ene kant door het zand te rollen, kreeg ze het voor elkaar om om te rollen en de andere kant ook te doen. Toen gooide ze haar voorhand weer in de lucht en klom overeind. Ze schudde haar lichaam uit, en met een zwiep van haar staart werd haar lichaam weer in beweging gezet. Ze stapte even en draafde toen enkele pasjes tot ze weer bij het hek was van de andere kant van de bak. Ze had totaal geen zin om gek te doen, ze bleef toen staan en deed haar hoofd tussen de planken van het hek door en probeerde gras die te vinden was aan de grond tussen haar tanden te nemen. Maar toen ze haar neus naar de grond reek, voelde ze een prik bij haar hals. Ze gooide haar hoofd op, waardoor haar hals weer tegen het hek aan botste en ging in volle vaart naar de andere kant van de bak. Ze bokte een keer, en haar oren waren plat in haar nek. Ze snoof even en keek toen vals naar het meisje. Zíj had dat gedaan. Zíj zorgde ervoor dat dat lintje prikte. Dat had ze nog nooit eerder gevoeld. Waar ze eerst was hadden ze gewoon normale hekken, maar hier kreeg je een schok. Jezus, wat dom.

Niet veel later na de stroomschok haal ik het stroom van het draad af en begin in de richting van de stallen te lopen, ondertussen kijk ik wat om me heen om te zien wat ik met haar zou kunnen doen. Eigenlijk hoef ik niet lang na te denken want ik kan eigenlijk op dit moment bijna niks met de merrie omdat dat gewoon onverantwoord is, maar dat kan me allemaal niet schelen, het zal vast wel lukken. Onderweg richting de stal die klaargemaakt moet worden voor Amourette neem ik een kruiwagen mee die ik even later helemaal vul met stro, waarna ik er zo voorzichtig mogelijk mee naar de grote stal van de twee loop. Meteen gooi ik de kruiwagen leeg op de bodem van de grond en begin met mijn handen de bodem te vullen, na nog een kruiwagen erbij ingegooid te hebben keur ik het goed en loop richting het kleine voerkamertje. Daar pak ik het reservehooinet van Blizzer, de shetlander, die ik helemaal vol stop met hooi. Ook pak ik een halve kiloschep met muesli die ik in één beweging in de ophangbare voerbak gooi. Daarna loop ik met volle handen richting de stal waar ik alles zorgvuldig ophang zoals het hoort, ik pak de kruiwagen weer op en zet die in de stal ernaast zodat ik die stal ook nog schoon kan maken. In huppel-achtige-sprongetjes beweeg ik me naar de plaats waar alle mestvorken etc. hangen en beweeg me op dezelfde manier terug maar dan met een mestvork en bezem in mijn hand. Het duurt maar een paar minuten of de stal is al vrijwel schoon, het overige stro wat er nog in ligt strooi ik op wat eigenlijk wel een dik genoeg bed geeft. Als de mestvork weer opgehangen is begin ik het stalpad voor zover dat wil aan te vegen en berg dan ook de bezem op, als ook de kruiwagen weer op zijn plek staat loop ik richting de buitenbak om te kijken wat Amourette nu aan het doen is. Eigenlijk is er niet veel veranderd, nog steeds op dezelfde plek als na de schok en ik krijg ook meteen weer zo'n nijdige blik van haar toegeworpen waardoor ik besluit Blizzer in het weiland ernaast te zetten i.p.v. in het kleine landje, een paar uur wat meer gras kan voor hem nou ook weer niet zoveel kwaad. Met grote passen loop ik richting het kleine half afgegraasde landje waar de kleine shetlander al staat te wachten, ik haal het touw van de paal af en doe daarna de draadjes open. Wanneer de merrie aan het touw geklikt is laat ik haar omdraaien om het draad weer te sluiten en ren dan richting de buitenbak. Een paar meter voor de buitenbak begin ik weer te lopen zodat ik Amourette niet ineens laat schrikken en loop dan samen met het kleine shetlandertje om de buitenbak heen. Als die ook weer netjes in het land geparkeerd staat zet ik me weer in een relaxte houding aan het hek, mijn armen op het hek en mijn benen gekruist over elkaar heen.

~flut, moet er weer even inkomen. D:

Ik ben nu Sugar, dat vond ik mooier. Ze is bijna hetzelfde, maar ach. Je weet het nu wel. ;p

Het meisje ging weg, nou mooi ook zo. Ze mocht niks van haar, en ze wilde ook niks met dat mens te maken hebben. Ze gooide haar hoofd op en bleef staan. Ze schraapte wat met haar voorhoef door het zand. Ze was nu wel buiten. Ze keek naar het weiland ernaast. Wantrouwig kijk ik weer naar het stroomdraad. Nu was het gewoon, eng. Het draad was eng. Er waren dan wel gewoon hekken, maar ook een stroomdraad. Ze legde haar oren weer in haar nek en keek het draad aan. Het deed niks, het zei niks, en het bleef daar maar wat hangen. Totaal nutteloos, dat ding wou haar alleen maar pesten. En wie had dat ding neergezet, natuurlijk, het meisje. Ze duwde haar hoofd naar beneden en stapte iets wat naar het draadje toe en strekte haar hoofd naar beneden. Ze snoof in het zand en boog haar hals lenig. Ze kwam niet met haar hoofd tegen het draad aan en pate voorzichtig met haar lippen een plukje gras. Ze trok haar hoofd weer terug en tevreden begon ze erop te kauwen. Ze schudde haar manen en deed opnieuw precies hetzelfde. En zo ging ze langs de hele rand, haar maag vullen met het sappige gras. Opeens hoorde ze voetstappen van het meisje en gooide haar hoofd op. Haar oren legde ze in haar nek en keek haar nijdig aan. Toen ze weg was ging ze weer verder om op het gras te gaan kauwen. En even later, ja hoor. Ze hoorde het meisje weer, maar dit keer met andere stappen. Stappen van een paard. ze spitste haar oren en zag hoe ze met een kleine shetlander aan kwam zetten. Haar oren gingen weer in haar nek naar het meisje maar bleef wel nieuwsgierig kijken naar het kleine dier. Het kwam in het weiland naast haar te staan. Ze keek toen verbaasd, en daarna weer boos naar het meisje. Wat had dat beest wat zei niet had. Zij mocht wel in het land staan, en zijzelf niet? Ze snoof woest en bleef toen staan. Ze draaide haar kont naar de shetlander en snoof weer wat aan het zand.

~~ flut.

Wanneer ik vind dat er wel weer genoeg boze blikken op me gericht zijn haal ik mijn mobiel uit mijn zak, eigenlijk om te kijken naar de tijd, maar dan pas zie ik dat ik een sms heb van mijn beste vriendin. Heeeej schatje! En hoe bevalt de eerste halve dag met je eigen paard, ik hoop echt dat het wat tussen jullie word en je de goede keuze hebt gemaakt. Bel me vanavond maar. X! Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik de tekst lees waarna ik handig terug begin te tikken, op het moment dat ik op 'Verzenden' druk hoor ik mijn moeders stem mijn naam roepen. "Ja-ha! Ik kom eraan!" schreeuw ik hard terug, nadat ik een korte blik op het tweetal heb gericht draai ik me om en loop door de stallen richting het woonhuis. Daar wachten allebei mijn ouders me op en meteen weet ik wat er komen gaat waardoor een zucht mijn keel verlaat. "Ja?" zeg ik met een eigenwijze stem. "Weet je zeker dat dit de goede keuze is?" hoor ik de stem van mijn moeder terwijl mijn vader er hoofdschuddend naast staat. "Anders had ik toch niet voor haar gekozen, het komt echt wel goed hoor." Eigenlijk kom ik nu zelfverzekerder over dan ik eigenlijk ben, want aan de ene kant denk ik dat het wel lukt maar aan de andere kant denk ik ook weer helemaal van niet. We zullen wel zien hoe het loopt, en als het niet loopt, ja.. dan weet ik ook niet wat er met haar gaat gebeuren. Als het aan mijn vader ligt gaat ze dan meteen naar de slager, maar no way, daar steek ik een stokje voor, dat is wel het laatste wat een paard verdiend. Zonder nog even aandacht aan mijn ouders te besteden loop ik richting de keuken en schuif aan de tafel, recht tegenover mijn zusje die meteen begint te gillen. "Kan je er al op rijden? Dan kunnen we samen rijden." Haar stem klinkt één en al vrolijk, maar in die stemming ben ik nu even niet, wat enkel en alleen maar komt door mijn ouders. "Nee, ik kan er nog niet op rijden. En het duurt ook nog wel even voordat we samen kunnen rijden, gok ik." Vanaf dag 1 dat mijn ouders aangekondigd hadden dat ik een paard mocht had ze het er alleen maar over om samen te rijden, zij op Blizzer en ik dan op mijn eigen paard. Maar dat gaat met Sugar echt nog wel een poos duren, voor ik er überhaupt bij in de buurt kan komen. Alleen is dat nou net hetgene wat ik moet verzwijgen voor mijn ouders en zusje, dat word dus veel smoesjes verzinnen, maar dat heb ik er wel voor over. Ongeveer 10 minuten later schuiven mijn ouders ook aan en kunnen we eindelijk beginnen met eten, wat voor mij deze keer razendsnel gaat, waarna ik daarna de tafel verlaat met een geïrriteerd roepende vader achterlatend en een moeder die hem probeert te sussen, daarna komt de schreeuw van mijn zusje dat zij ook van tafel wil. Net dat laatste geeft mij de druppel om met een grote glimlach het huis uit te lopen, linea recta loop ik naar het land van Blizzer. Één fluit op mijn vingers is genoeg om de shetlander-merrie dravend naar me toe te laten komen, waardoor de glimlach alleen maar groter word. "Hoi schoonheid. Tijd om naar binnen te gaan, niet?" fluister ik tegen het bonte pony'tje terwijl ik het halster om haar hoofd doe en daarna het hek openmaak, zo doe ik het eigenlijk altijd: halster om, hek open, dan blijft Blizzer wachten en sluit ik het hek weer. Ik beloon haar doormiddel van lieve woordjes en strelende bewegingen over haar hals dat ze is blijven staan en loop dan met een loslopende pony richting de stallen.

Het meisje zit een beetje raar met een blokje te spelen. Ze zuchtte, het was helemaal niks aan in deze zandpiste. Geen eten, alleen maar zand. Ze schudde haar oranje kleurige manen en draafde toen aan. Een stuk langs het rechte langere stuk, en vervolgens richting de hoek. Daar draaide ze zich vliegensvlug om en galoppeerde weer terug. Ze sprong omhoog, waarna haar achterhand omhoog kwam. Haar oren waren naar voren gericht, hier kon ze tenminste energie kwijt. Haar ogen vlogen weer naar de andere kant van de bak, en haar oren legde ze geconcentreerd weer wat naar achteren. Ze maakte een scherpe wending en ging toen op volle snelheid weer naar de andere kant. Een spectaculaire bokkensprong vloog eraf, en ze moest weer hard remmen om niet tegen het hek te vliegen aan de andere kant. Zand schoof onder haar achter hoeven omhoog, ze leek nu net een westernpaard. Ze kwam weer een paar centimeter met haar voorste hoeven van de grond en wist zich weer vliegensvlug om te keren. Ze galoppeerde weer richting de kleine pony, haar oren in haar nek gelegd, en ze stopte voor het hek. Haar hoofd tussen de planken door, en snoof dreigend naar de kleine pony. Vanaf nu was zij de baas, en dat moest dat kleine dier maar goed weten. Ze keek weg, en het meisje was inmiddels verdwenen. Ze trok haar hoofd terug van de planken vandaan en wandelde ongeïnteresseerd van het hek weg. Ze snoof nog eens en bleef toen verveeld weer staan. Ze schraapte met haar hoef in het zand. Dit was in ieder geval iets beter dan bij de handelaar.
Het meisje kwam terug, haar hoofd veerde overeind. Ze liep naar de kleine pony, haar oren richten zich weer naar achter en ze keek wat ze zou doen. Het kleine dier kwam vrolijk naar het meisje toelopen. Dom dier. En daarna volgde ze haar ook nog. Haar oren drukten zich weer naar achter. Ze draaide zich weg van de twee. Het was gewoon zielig om dit aan te zien.

Eerst geef ik Blizzer haar voer en loop dan met een kruiwagen vol hooi terug naar de buitenbak, het meeste hooi leg ik in de bak zodat Sugar wel wat kan eten. Waarschijnlijk zou ik haar wel binnen krijgen maar of ik haar daar zo vrolijk mee maak, geen idee, dus doe ik het maar niet, als ze het hier niet leuk vind is het haar eigen schuld. Ik laat de overige restjes in de kruiwagen liggen waarna ik de kruiwagen weer binnenzet, zodat ik vanavond nog wat hooi erbij kan leggen. Als ik op de thermometer kijk, die in de stal hangt, staat er op dat het -2 is, wat dus betekend dat Blizzer haar deken op moet. Met een glimlach op mijn gezicht loop ik richting het einde van de stallen en haal de kleine Eskadron deken van het dekenrek, handig maak ik de deken vast, terwijl ik telkens aan het denken ben of ik Sugar ook een deken op moet doen. Voor de zekerheid haal ik de deken die het best gaat passen ook van het dekenrek af, die ik meeneem richting de buitenbak, de deken boven mijn hoofd dragend omdat het aan het regenen is. Op 5 meter afstand van het hooi blijf ik staan, precies op dezelfde manier zoals ik ook liep maar dan in stilstand.

~ tjah, wat moet ik ervan zeggen. ;p

Ze brieste even verontwaardigd. Die kleine uk kreeg meer aandacht. Ze schudde haar manen en liep wat tegen het hek. Er kwam toen uiteindelijk hooi aan. Ze brieste en zwiepte haar staart eens. Ze liep naar het voedsel en bracht haar neus ernaartoe. Ze kauwde toen langzaam op een pluk van het hooi dat ze langzaam vermaalde. Toen ze het door haar keel had gekregen pakte ze een nieuwe pluk waarmee ze hetzelfde deed. Ze zette haar hoef op rust en bleef zo rustig op haar maaltijd kauwen. Ze schudde opnieuw haar manen en uiteindelijk kwam het meisje opnieuw aanlopen. De uk kreeg een deken op zijn rug. Ze keek rond, eigenlijk was het inderdaad wel koud. Ze had dan wel een wintervacht, maar als zo'n shetlander zelfs een deken kreeg. Ze schudde opnieuw haar hoofd en bracht haar neus weer naar het hooi en pakte een nieuwe pluk. Het meisje verdween. Opnieuw. Ze wisselde met haar hoef van rust te zetten, en toen kwam het meisje weer. Dit keer met een deken boven haar hoofd. De merrie voelde de koude druppels ook al op haar vacht neerkomen. Ze keek naar het meisje, dat een paar meter verder dan haar bleef staan. Haar ogen richten zich naar voren, en ze keek naar het meisje. Het deken was vast voor haar bedoeld. Haar oren draaiden zich weer naar achter. Ze bleef staan. Ze liet haar hals weer zakken en pakte een nieuwe pluk hooi. Ze knabbelde er rustig op hief haar hoofd niet meer. Doe dat deken nu maar op, dacht de merrie even. Ben jij er van af, ben ik warm. Toe maar.

~UWGH.

Op het moment dat ik aankom gaan haar oren een klein moment naar voren, misschien een signalement dat ze toch wel een beetje geïnteresseerd is of alleen maar omdat ze gewoon die deken op wil. En gelijk heeft ze, want het is echt ijzig koud, daar hoort dit jaargetijde ook bij, maar als nog.. het hoeft niet zó ijzig koud te zijn. Ik wring me tussen de twee hekken door wat nogal makkelijk gaat, ten eerste omdat er geen stroom opstaat en ik dus overal langs kan en ten tweede omdat ik dit al heel vaak heb gedaan. "Hoi meisje, heb jij het ook al zo koud?" zeg ik met een zachte stem terwijl ik met een boog achter de merrie langsloop zodat ik aan de linkerkant kom te staan, langzaam laat ik mijn hand over haar hals glijden en zo naar achteren. Ik herhaal het twee keer om de natte druppen een beetje van haar lijf te vegen, daarna leg ik voorzichtig de deken over de merrie heen. Om de voorkant vast te maken duw ik haar hoofd een klein stukje omhoog, daarna maak ik handig de gespen vast en geef een vloeiende aai over haar hals. Nadat de voorkant vast zit maak ik op de even handige manier de kruissingels van de deken vast en haal haar staart voorzichtig door de staartlus heen. "Je bent braaf, smakelijk." Met die woorden draai ik me weer om en wring me tussen het hek door zodat ik er weer buiten kom te staan. "Tot morgen." zeg ik met dezelfde zachte stem en draai me daarna om, ik loop door de stallen terug om alle deuren te sluiten en alle lichten uit te doen. "Jij ook welterusten, kleine smurf." Ik geef de kleine shetlander een laatste aai over het kleine hoofdje en loop dan in de richting van huis, het is nu toch zo langzamerhand wel tijd om te gaan douchen en daarna naar bed te gaan. Morgen is er weer een lange lange dag.