Do you know a good horse for me? ~ Sensation

'Amandaa.' Met een brede glimlach op haar gezicht stak de jonge vrouw haar hand uit naar de man van middelbare leeftijd, eigenaar van de manege in de buurt. Er was afgesproken in de kantine, die was makkelijk te vinden. 'Ah, Amandaa... vrijwilligers zijn altijd welkom, er zijn hier genoeg paarden. Kom maar.' Opgewonden liep ze achter de man aan, die William heette, bedacht ze zich opeens. Ze liepen langs elk paard in de stallen, hij vertelde over ze, hun achtergrond, hun karakter -wow, hoe kon je dat allemaal onthouden?-. Het waren er echt heel veel en er zaten prachtige dieren tussen maar... er was niet gelijk een klik, zo'n elektrische schok. Misschien was dat teveel gevraagd maar ze wilde graag een band opbouwen met het paard. Deze waren allemaal heel aardig maar niet speciáál. 'En?' Ze schrok op uit haar gedachten en keek William even verward aan. Die leek haar blik gelukkig te begrijpen. 'Heb je al een keuze?' Ze schudde nee met haar hoofd, keek naar alle paarden en wilde net de naam zeggen van een appelschimmel - ze kon het nog net lezen - toen gegil haar aandacht trok. William rende gelijk de stallen uit, omdat ze nieuwsgierig was, holde ze erachteraan. Buiten was de bron van het gillen; huilend en wel met een flinke snee in haar hand. Een prachtige schimmel stond aan de andere kant van het hek, met zijn oren naar achteren. Toen wist ze het. Dít moest haar verzorgpaard worden. Het zou moeilijk worden maar ze moest hem gewoon! Zonder aarzeling tikte ze op William's schouder. 'Dit is het paard dat ik wil verzorgen.' Een rare blik werd haar richting opgeworpen maar toen was er eindelijk dat geknik. 'Het is wel een verduiveld lastig beest,' werd haar nog advies gegeven, 'heb er niet te veel hoop in.' Het ging haar ene oor in en haar andere oor uit. Met een stralend gezicht keek ze naar de schimmel. Ja, dat werd haar kleine duiveltje. Voorzichtig liep ze naar het hek toe, bang was ze niet - nog niet. Een paar meter ervandaan bleef ze staan. 'Hé jongen... hoe heet jij nou weer?' zei ze liefdevol. 'Weet je wat, ik noem je... Sensation. Je zorgt voor sensatie en dat vind ik wel leuk.' Vol vertrouwen zette ze nog een stap vooruit
~ Sorry voor de kleine powerplay, hoop dat je het niet erg vindt? Als Sensation niet vals is, naja, negeer dat stuk dan maar. (;

~Nee hoor vindt ik niet erg. Sensation is niet vals, maar als je vals tegen hem doet dan wel xD~

Sensation snoof luid, hij gooide zijn hoofd in de lucht. En zijn voorbenen volgde, kon dat vervloekte kleine rot mens niet een keer haar verrekte ijzeren pijnlijke puntjes uitdoen? Een mep was te voelen, en sterker nog te horen. Een klein vervelend hard stokje kwam met een zwiep op zijn kont. Sensation gooide zijn achterbenen omhoog, en rukte zijn hoofd naar beneden. Het meisje werd naar beneden getrokken, ze gilde hard en schel. Ze vloog uit het zadel. En sprong meteen weer overeind. Ze trok hard aan zijn teugels. Een vreselijke pijn schoot door zijn mond heel eventjes maar. Sensation gooide zijn voorbenen in de lucht. Trok de teugels los, en uit schrik reactie beet hij in haar hand. Het meisje gilde nogmaals. Sensation draaide zich in een ruk om. En galoppeerde naar het hek toe. Daar kwam hij tot stilstand. Zijn hoofd was hoog in de lucht geheven van de spanning. Zijn oren waren naar achteren gedrukt. Zijn prachtige schimmel vacht glinsterde in het licht van de felle zon. Hij snoof nogmaals. Keek het meisje na, en kwam er toen pas achter dat er iemand bij hem was komen staan. Sensation tilde zijn hoofd naar beneden, zodat die weer normaal hing. En zette toen aarzelend een stapje naar achteren. Hij kon er niks van verstaan van wat ze nou zei. Maar ze leek hem wel aardig. Toen het meisje zelfverzekerd een stapje naar voren zette. Liep hij ook langzaam naar het hek toe. Sensation mocht dit meisje wel. Nu al. Hij mocht aardige mensen, mensen die niet met die van die akelige dingen rijden, sporen noemen ze ze. En mensen die hem niet meppen met een hard stokje. Sensation strekte zijn hals. En duwde zijn gezicht aarzelend in de wang van het meisje, hij snoof eventjes. Haalde zijn hoofd toen terug. En zwaaide op zo'n manier met zijn hoofd, alleen hij deed dat. Toen zette hij nog een pasje naar voren, wachtend op de reactie van de tweevoeter. Zijn oortjes had hij iets meer naar voren gestoken.

Gelukkig kalmeerde de hengst grotendeels zodra het meisje in de verte verdween. Daarnet was zijn houding nog bang geweest - niet vals, paarden waren niet vals, mensen maakten ze vals -, nu liep hij met enige aarzeling op haar af. Dat vatte ze als teken op dat hij niet van plan was haar te bijten of iets dergelijks, dus zette zij ook een stap naar voren, zodat ze over het hek heen kon leunen. De glimlach was nog steeds op haar gezicht geplakt, deze hengst maakte haar gewoon... vrolijk! Het was wel triest dat hij nog steeds zijn tuig om had, heel triest. Een warme natte neus werd tegen haar wang aangeduwd, het duurde niet lang maar toch voelde het al zo intens. Het maakte haar zo blij dat hij haar ook leek te mogen. Want Amandaa wist best dat ze af en toe niet zo slim was met paarden, soms een watje kon zijn en nou ja... als ze die vonk niet had gevoeld die tussen haar en Sensation was overgegaan, dan was ze niet eens in zijn buurt gekomen. Maar nu had ze gewoon het gevoel dat dit paard haar zou nemen zoals ze was, met haar talenten én gebreken. Misschien kon ze zelfs rijlessen op hem volgen! Dat leek haar echt geweldig! De hengst zette nog een stapje vooruit en als antwoord strekte Amandaa haar arm uit, haar vingertoppen streelden over zijn hals. Licht, heel licht maar dat maakte het moment juist zo intens. 'Zal ik je dan eerst maar verlossen van dat hoofdstel en zadel? Dat is gelijk veel beter.' Rustig klom ze over het hek heen en begon maar met het hoofdstel. De riempjes maakte ze één voor één los, zodra dat gedaan was, schoof ze heel langzaam het leren ding van Sensation's hoofd af. Ze legde het over het hek, deed vervolgens hetzelfde met de singel en het zadel verhuisde ook naar het hek. 'Och arme,' mompelde ze bij het zien van zijn mondhoeken, 'zelfs ik rijd beter dan dat mens, ben ik bang.' Liefdevol aaide ze de hengst opnieuw over zijn hals, dit keer met haar hele hand.
'Hé! Wat doe je daar met mijn paard!' Geschrokken keek Amandaa op, het meisje van daarnet was teruggekomen. Voor de veiligheid - tenslotte wist ze niet hoe Sensation op haar zou reageren - klom ze weer naar de andere kant van het hek en haalde diep adem. 'Hoe dúrf je een paard met zijn tuig nog om in de wei te laten staan? Het is hartstikke koud 's winters, dan horen paarden op stal te staan!' Nee, Amandaa was niet heel erg zelfverzekerd maar als het over mishandeling ging, dan kon ze behoorlijk kwaad worden. 'Als je een paard verzorgt, moet je er ook voor zorgen dat je dat goed doet! Prima als je een keer een fout maakt, dat doe ik ook maar zelfs ik weet dat je een paard als het koud is in de stál moet zetten, omdat hij anders ziek wordt!' Met twee van woede fonkelende ogen keek ze het meisje aan.

Sensation voelde vingertoppen licht over zijn hals strelen. Het was lang geleden dat hij weer eens een keertje geaaid werd. Te lang geleden. Hij brieste heel eventjes. Toen het meisje over het hek heen klom. Gooide hij heel eventjes zijn hoofd in de lucht. Hij zwaaide met mepte met zijn staart. Maar toen kwam zijn hoofd weer omlaag, het meisje deed eindelijk het hoofdstel af. Hehe, dat werd tijd. Sensation schudde zijn hals uitgebreid. Ook deed ze de singel los, en legde het zadel weg. Sensation schudde zich helemaal uit. Dat was beter, hij kon weer een beetje normaal ademen. Nog steeds zat er wat schuim rond zijn mondhoeken. Het meisje deed de singel ook altijd veel te strak. Echt veel te strak. Sensation snoof eventjes kwaad, toen zijn baasje begon te schreeuwen. God wat vond Sensation het jammer dat zij zijn baasje was. Het was vreselijk, en opgeven dat deed ze ook niet. Ach, het zou ooit wel komen. Sensation had haar er nu al tientallen keren afgegooid. In dat ene jaartje dat hij hier stond. Het was gewoon te erg voor worden. Dat uithoudingsvermogen van dat stomme mens. Sensation schudde kwaad zijn hoofd. Hij keek het meisje vals aan. Hij hoorde niet wat het aardige meisje zei. Maar hij wist zeker dat hij het wel zou willen horen. En toen kwam zijn baasje aan de beurt. ''HOE DURF JIJ ZO TEGEN MIJ TE PRATEN! HET IS MIJN PAARD! MIJN PAARD!'' Schreeuwde ze zo hard. Dat Sensation zijn hoofd geschrokken in de lucht gooide. ''JIJ HOEFT MIJ DE LES NIET TE LEZEN! IK WEET ZELF WEL HOE IK VOOR MIJN PAARD MOET ZORGEN JIJ DOM WICHT!'' Schreeuwde ze nog een keer hard. Maar blijkbaar wist ze geen tegenargument meer te verzinnen. Dus stampte ze woedend naar binnen. Zoals ze altijd deed als ze haar zin niet kreeg. Sensation zijn hals legde hij op de schouder van het aardige meisje.

Amandaa schrok gewoon van het antwoord - als je het tenminste een antwoord kon noemen - van het meisje. 'HOE DURF JIJ ZO TEGEN MIJ TE PRATEN! HET IS MIJN PAARD! MIJN PAARD!'' Automatisch zette ze een stapje achteruit. 'JIJ HOEFT MIJ DE LES NIET TE LEZEN! IK WEET ZELF WEL HOE IK VOOR MIJN PAARD MOET ZORGEN JIJ DOM WICHT!' 'Blijkbaar weet je dat niet,' mompelde Amandaa onverstaanbaar, zin om de ruzie weer aan te wakkeren, had ze niet. Godzijdank droop het meisje stampend af. Haar hart stroomde vol met genegenheid bij het voelen van Sensation's hoofd op haar schouder. 'Ik houd nu al van je, lieverd,' sprak ze hem toe, 'ik ga er gewoon voor zorgen dat ik jou voortaan verzorg.' Ze sloeg haar armen om zijn hals, gaf hem een dikke knuffel en gaf hem een kusje op zijn neus. 'Zo terug, even een halster voor je pakken,' excuseerde ze zich, en verdween naar de stallen. Gelukkig waren de twee haken met halsters snel gevonden, ze pakte er een groene af, een halstertouw uit de bak eronder en liep toen weer terug naar Sensation. 'We gaan je eerst maar op stal zetten, ik heb een lege gezien. Ik weet niet of die van jou was maar er lag hooi in dus het zal wel.' Deze keer ging ze via het hek naar binnen. Het halster was snel omgedaan, ze maakte het een beetje losjes vast en zette toen een paar stappen naar het open hek toe. 'Kom je, schatje?' sprak ze tegen de hengst. 'Ik beloof dat ik je voortaan ga verzorgen. Of het rijden gaat lukken, dat weet ik niet. Maar in ieder geval ga ik ervoor zorgen dat ik je mag borstelen, met je mag wandelen en een beetje op je mag letten.' Een traan van blijdschap gleed uit haar ooghoek. 'Ik beloof het.' Een rare combinatie; huilen en glimlachen. Maar dat kon Amandaa niets schelen.

Amandaa mompelde zei allerlei dingen tegen hem waarvan hij geen weet wist. Sensation zuchtte, hij zou zo graag willen weten wat ze allemaal tegen hem zou zeggen. Niemand kon de baas zijn over Sensation. Zelfs dit mens niet. Maar er was een verschil, tussen de baas zijn, en vrienden zijn. Sensation zou haar gehoorzamen, maar nog steeds zijn eigen weg gaan. Hij zuchtte, vroeger werd hij gebruikt als dekhengst. En nu nog steeds. Vele dagen moest hij ergens anders staan. Alleen maar om een merrie te dekken. Allemaal maar omdat hij toevallig een goede, en succesvolle hengst was. En daarna na een weekje, of langer. Het lag eraan hoe lang het duurde mocht hij terug. Hij had al vele plaatsen gezien, en was al vele merries tegen gekomen. Pff. Die merries konden er wat van. Hij was al vaak gebeten, gewoon als waarschuwing. Maar het was hem altijd gelukt om de merries te dekken. Sensation schudde trots zijn hoofd. Toen hij weer op aard kwam merkte hij dat Amandaa weg was. Sensation hinnikte schel. En daar kwam ze weer. Met zijn prachtige, zachte, en vooral een duur halster en een mooi zacht halstertouw. Al zijn spullen waren duur, en fijn. En comfortabel. Sowieso was hij een duur en goed paardje. Maar hij had wel een mazzel. Met zo'n rijke baas. Het enige nadeel was dat ze zo vervelend was, als iemand kon zijn. En zo verwend. Ze was pas 13 en ze dacht dat ze Sensation al aankon. Nee, daarvoor moest je heel goed zijn. Tenzij Sensie je mocht. Amandaa nam hem mee naar zijn stal. Ho eens eventjes. Dat ging niet zomaar. Sensation wist waar alle spullen stonden. Hij kende een hele hoop streken. Sensation rukte zich met lichte moeite los. Draafde rustig naar de zadelkamer. Pakte een oude versleten poetskist, met de meest fijne borstels erin met moeite op. En sleepte die een beetje over de grond. Eenmaal bij Amandaa aangekomen duwde hij zijn neus plagerig tegen haar schouder.

De hengst liep heel braaf met haar mee, gelukkig maar want ze had geen zin om gebeten te worden. Niet dat ze verwachtte dat Sensation dat zou doen, tot nu toe deed hij alleen maar heel vriendelijk tegen haar. Toch begon de schimmel kuren te vertonen, zodra ze het stallencomplex in liepen, begon hij te trekken en te trekken. 'Niet doen!' Ze bleef hem, nou ja, probéérde hem vast te blijven houden maar zij tegen een hengst van ongeveer achthonderd kilo? De winnaar was dan al voorspeld. Ze wist ook niet zoveel van corrigeren dus moest ze het halstertouw wel los laten, hopend dat hij geen gevaarlijke dingen zou doen. In ieder geval zag hij er niet bang of agressief uit, waarschijnlijk was dát wel een goed teken. Ze had nu wel een enorm 'had-ik-maar'-gevoel... als ze Sensation niet uit de weide had gehaald, was dit niet gebeurd! Een deken opdoen was óók een mogelijkheid geweest... maar ze wist niet eens wat zijn deken was. Ze was gewoon een sukkel!
Gespannen volgde ze met haar ogen de hengst die rustig verder draafde. Als hij maar niks vernielde! Hij verdween de zadelkamer in, Amandaa's mond viel bijna open van verbazing. Na een paar seconden kwam hij weer terug met een versleten poetskist tussen zijn lippen. Blijkbaar was die behoorlijk zwaar, want Sensation sleepte hem meer over de grond dan dat hij het ding optilde. Braaf draafde hij weer terug naar haar, zette de poetskist neer en duwde zijn neus tegen haar schouder, als plagerijtje. 'Oh gekkie! Jij bent slim, hè! Ik dacht dat je van plan was weg te lopen!' Amandaa lachte van opluchting, pff, helemaal ongerust om niks! 'Natuurlijk wil ik je poetsen, gek! Maar wel in je stal, want het is hartstikke koud buiten!' Zelf was ze ook helemaal uitgedost met sjaal, muts en een dikke, warme jas. 'Nou, dan maar weer verder lopen naar je stal, hè?' grinnikte ze na. Ze pakte het halstertouw weer beet en liep met hem naar de lege box. Er lag wat mest in, dat moest er misschien eerst uit maar daar was nu even geen tijd voor. Morgen kon ze hem in de bak zetten - als dat mocht van William - en dan kon ze zijn stal uitmesten. Ja, het zou hard werken worden. Ze ging van het positieve scenario uit. Dan zou ze meteen het gedrag van Sensation's eigenaar aankaarten; dat dat écht niet kon! Het meisje kon amper ouder dan twaalf zijn... Zodra de schimmel in zijn warme stal stond, trok ze haar jas uit en hing die over de staldeur. 'Oh shit, het tuig!' Met een noodvaart rende ze in haar t-shirt en trui terug naar het weiland- vergat natuurlijk niet de deur dicht te doen - en leverde vlug het tuig bij de zadelkamer af. Ze moest natuurlijk wel uitkijken, het meisje moest niet de kans krijgen haar weer te berispen! Waarschijnlijk was het kind al naar huis maar goed.
Terug in de stal deed ze haar muts en sjaal ook af, deed Sensation's halster af - hoe kan ze dat vergeten! -, en opende de poetskist. De inhoud zag er erg nieuw en duur uit. Ze pakte de rosborstel eruit - meestal gebruikte ze die niet maar ja, toch even een goede indruk maken. Het was ook wel een tijdje geleden dat de hengst gepoetst was, aan het vuil te zien. 'Nou, op hoop van zegen,' mompelde ze zacht, en begon hem met ronde bewegingen te borstelen. Geen plekje sloeg ze over, en alle borstels kwamen aan de beurt. Met de zachte borstel deed ze ook de finishing touch, ze poetste hem net zo lang tot hij glansde. Nu het laatste; hoevenkrabben. Dat kon ze echt niet en ze durfde het niet met hem, bang om hem pijn te doen omdat ze het verkeerd deed. Dat zou ze straks wel even aan William vragen, of hij haar daarmee kon helpen. De man leek haar erg aardig. En anders moest er wel iemand zijn toch? Wel borstelde ze zijn hoefjes even schoon. Manen werden grondig uitgekamd, van de staart alleen de onderkant. Die ging toch weer zo snel klitten.
Met een rood hoofd van de inspanning keek Amandaa naar het resultaat. Dat zag er beter uit dan een half uur daarvoor! Voor de rest moest ze maar wat informatie inslaan bij William, wat ze hem moest voeren, want daar had ze geen flauw idee van. Maar paardensnoepjes mochten vast wel! Uit haar zak haalde ze er een paar, waarna ze haar arm uitstak. Met haar andere hand gaf ze klopjes op zijn hals. 'Je bent echt heel erg braaf hoor, Sensation,' beloonde ze hem, 'ik weet zeker dat wij heel goede vrienden worden!'
-
O.o Lang. Stuk.