Nieuwe start, nieuwe kans

"Hier is uw koffie." Geschrokken keek Amandaa op, een glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van de ober. "Danku," antwoordde ze terwijl ze wat achteruit schoof, zodat de jongeman bij het tafeltje kon. Een vriendelijk knikje en hij was verdwenen. Ze zonk weer terug in haar gedachten, kleine slokjes nemend van de hete koffie.
Het was allemaal begonnen met haar verlangen om weg te gaan. Ze had haar diploma gehaald en moest nu studeren. Het probleem: ze wist niet wat ze wilde. Vroeger wilde ze altijd dierenarts worden maar dat wilde ze nu niet meer, en zelfs als ze dat nog wilde, het kon niet meer. Het verkeerde profiel, C&M en daar werd je geen dierenarts mee. Op de middelbare school had ze aan het toerisme gedacht maar ook dat trok haar niet. Ze wist wel wat haar droom was maar aan de andere kant, als ze een opleiding met paarden ging doen en het mislukte later, dan zat ze ook met een probleem.
Uiteindelijk was ze samen met haar ouders tot de conclusie gekomen dat ze beter een jaar kon wachten. Ze mocht een jaartje vakantie, op de voorwaarde dat ze na maximaal een maand zelf ging betalen. Laat het nou net zijn dat er een baantje te vinden was in dit café. Wat hield haar tegen? Het enige wat ze kon bedenken, was haar onzekerheid. Misschien dat deze kop koffie zou helpen. Hij was wat afgekoeld dus durfde Amandaa het aan grotere slokken te nemen. Ondertussen keek ze om zich heen, bestudeerde de andere bezoekers in het café en verzon automatisch verhalen over waar ze vandaan kwamen, hoe hun leven eruitzag en waarom ze hier gekomen waren.
Ongemerkt hield ze de nog best volle kop scheef, een gil ontsnapte uit haar mond toen er een straal koffie op haar rokje viel. Van schrik liet ze het ding zelf ook vallen, waardoor haar halve been nu onder zat. En het was heet! Wild knipperde ze met haar ogen, die begonnen te tranen. "Verdorie!" vloekte ze luid en griste het servetje van het schoteltje af, om zichzelf mee schoon te vegen. Niet dat het hielp, het maakte het alleen maar erger. Pff, zo kon ze moeilijk om de informatie voor die baan vragen, met al die koffie op haar rok!

Langzaam ging de deur van de café open. Een meisje van bijna veertien stapte binnen. Niet echt de plek voor een meisje van zo’n leeftijd maar ze hoefde alleen een glas cola. “Verdorie!” Vloekte iemand. Nieuwsgierig keek ze om naar een meisje van blijkbaar iets van negentien. Grijnzend bestelde ze een cola en liep naar de mevrouw. ’Mag ik bij je komen zitten… Mevrouw…?’ Vroeg ze beleefd. ’Ik heet Sanne.’ Vragend keek ze naar het rokje van de vrouw. Ze had koffie op haar rokje. ’Ehm.’ Twijfelde ze. ’Ik zou beter even naar de wc gaan. Je opfrissen.’ Raadde Sanne maar aan. Even keek ze naar de vrije stoel aan het tafeltje. ’Vindt je het erg als ik bij je kom zitten?’ Vroeg ze nogmaals.

Ff inkomen zeg T,T

Tot overmaat van ramp begon iedereen haar ook nog eens aan te staren. Oké, het moest er heel vermakelijk uitzien, haar paniekerige gedoe en zij zou ook gaan staren, maar god, nu wist ze hoe je je voelde in zo'n gênante situatie. Amandaa was al lang opgestaan als de vloer niet vol scherven lag. Haar kennende zou de manier om de scherven te ontwijken er echt verschrikkelijk klunzig uitzien en in nog meer gestaar had ze dus echt geen zin. Toch kon ze hier niet voor eeuwig blijven zitten en- "Mag ik bij je komen zitten... mevrouw...?" Geschrokken keek ze op, nou ja, dat hoefde eigenlijk niet want het jonge meisje dat haar had aangesproken, was duidelijk kleiner dan haar. En mevrouw... kom op zeg, ze was toch geen víjftig? Het liet haar nog ouder voelen dan ze al was. "Ik heet Sanne." Amandaa vóélde Sanne's blik naar haar rokje glijden. Neee, waarom moesten ze haar nou nog klunziger laten voelen dan ze al was! Ze voelde hoe het schaamrood naar haar wangen trok. "Ehm," vervolgde het meisje twijfelend, "ik zou beter even naar de wc gaan. Je opfrissen." "Dat had ik zelf ook al in de gaten," mompelde ze, het kwam er nogal onvriendelijk uit. Sanne keek kort naar de vrije stoel tegenover haar, het was een tweepersoons-tafeltje. "Vind je het erg als ik bij je kom zitten?" Vluchtig keek Amandaa om zich heen, het merendeel waren al wat oudere mensen of stelletjes. Het was ook behoorlijk druk hier en de tafels die ze vanaf haar plek zag, waren allemaal al bezet. Om toch niet extreem onbeleefd te lijken stemde ze in. "Prima, maar excuseer me even. En pas op voor die scherven daar." Ze wees naar haar voeten. Zo, dat kwam er al een stuk vriendelijker uit. Toch nog best wel normaal kreeg ze het voor elkaar om op te staan zonder in het aardewerk te gaan staan. Ze wuifde naar een ober, toevallig dezelfde die haar had bediend. "Ik heb mijn kop koffie laten vallen, zou u de scherven willen opruimen, alstublieft?" Zwijgend knikte de man en keek even veelbetekenend naar Amandaa's rokje. "Jaja, ik wéét het!" kreunde ze en trok een sprintje naar de damestoiletten. Daar bekeek ze de schade wat beter, de koffie viel er wel af te poetsen maar toch zou ze er nog steeds belachelijk uitzien. Nou ja, water was beter dan koffie. Het duurde wel een tijdje voor ze met een nat washandje -logisch was het niet, washandjes in een café maar voor deze keer was ze er dolblij mee- het meeste eraf had gekregen. Nog steeds zaten er wat vlekken op maar dat moest maar via de wasmachine. Ook haar rode hoofd depte ze nat, het hielp alleen niet echt. Na tien minuten kwam ze terug, wonder boven wonder zat Sanne er nog steeds. Gelukkig waren de scherven ook al opgeruimd, wel checkte ze de grond twee keer voordat ze er met haar ballerina's op ging staan en weer ging zitten. "Sorry voor die opmerking daarnet, het is nogal irritant als mensen je op iets wijzen wat je allang doorhebt, als je begrijpt wat ik bedoel." Ze zweeg, dacht even na of ze nog wat drinken zou bestellen maar liet dat toen maar achterwege. Niet zo'n goed plan. "Ik ben trouwens Amandaa, negentien jaar. Afgestudeerd en nu op een soort... vakantie." Eigenlijk was het de bedoeling dat ze na ging denken over volgend jaar maar dat zat er de komende tijd niet in, en daarom verzweeg ze dat. Wat interesseerden haar problemen Sanne eigenlijk? Ze kenden elkaar niet eens en eerlijk gezegd was Amandaa ook niet altijd zo spontaan. Ze had gewoon behoefte bij iemand haar hart te luchten maar of dat bij een twaalfjarig meisje zou gaan... zo oud schatte ze haar dan. Misschien was er een groeiprobleem maar die mogelijkheid liet ze maar achterwege. Dat kwam toch niet zoveel voor.

-
Sorry, ik had een inspiratiebom.