Let me go! ~ Riot Masquerade

Gestrest liep Amandaa door het bos heen. Het loon was uitgesteld, dat betekende dat ze morgen misschien niet meer welkom was in de plek waar ze nu sliep. Dat betekende dat ze weer terug moest naar haar ouders, moest bellen en dan zouden die weer zeuren en zeggen dat ze het toch fout had met haar besluit. Daar had ze echt geen zin in! Ze had gevraagd of zij het eerder mocht hebben vanwege omstandigheden, die had ze ook heel uitgebreid uitgelegd, zelfs de naam van het pension gegeven, maar dat mocht niet. Om een uitzondering vragen bij dat pension was ook niet handig, vooral niet tijdens de crisis. Als je geld had, was je welkom, anders niet. In feite was er nu dus maar een optie over: weer teruggaan. Maar nu ze Sensation had, vrienden en zich eindelijk vrij voelde, wilde ze gewoon hier blijven, zonder gezeik. William was heel aardig en ze had van stalhulpen gehoord dat je met een heel goede reden weleens mocht logeren maar zij had gewoon geen plek om naar toe te gaan... wat was het leven ingewikkeld. En als ze daar ging logeren, kwam ze er nooit meer weg. Pff...
Ze was zo in gedachten dat ze de afslag miste die terug naar de stad leidde, en waar ze normaal gesproken naartoe ging. Het drong pas na een hele tijd tot haar door dat dit niet het pad was waar ze op hoorde te lopen. Het was niet zo erg, ze moest gewoon een eindje teruglopen. Dat wilde ze ook net gaan doen toen er een jongensstem in de verte klonk. Sinds wanneer was er iemand anders...? Verward schudde ze haar hoofd, merkte op dat het begon te schemeren en een lichte paniek sloeg in. Ze wilde hier in ieder geval nog vóór het donker uit zijn. Zo snel als ze kon rende ze over het pad heen, lette even niet op en struikelde over een boomwortel. Voetstappen klonken in de verte. Kreunend kwam ze half overeind, en het eerste wat ze zag waren twee schoenen. Nike's. Naast haar stond een paar Adidas-schoenen. Geschrokken keek ze op. De twee mannen die met een vuile grijns op haar neerkeken, maakten de situatie er niet beter op. Angstig kroop ze achteruit en botste tegen een boom op. Verdomme! Doodsbang kneep ze haar ogen niet. 'Alsjeblieft... ga... weg.' Een mes glansde in het donker.

~ Nogal vaag en alles, maar het gaat erom dat ze elkaar ontmoeten he. xd

Het bos. Al een paar maand kwam hij hier met regelmaat. Hij voelde zich hier kalm en op zijn gemak, iets wat voor hem redelijk bijzonder was. Het bos was niet het soort bos waar veel wandelaars kwamen, zeker niet op de tijden dat Riot er rondzwierf; heel vroeg en heel laat. Hij liep niet over het pad; hij liep gewoon tussen de bomen door. Het was bijna een vredig tafereel; de ruig-uitziende jongen van begin twintig die voor zijn doen zo kalm door de natuur liep, met een soort voorzichtigheid die hij tegenover mensen niet uitte.
Riot hield van de natuur. Hij hield van flora en fauna vanwege talloze redenen die eigenlijk allemaal uitkwamen op één ding; hier kon hij zichzelf zijn. Hij hoefde niet op zijn hoede te zijn als hij hier was, hij hoefde geen muur van afstandelijkheid rond zich op te trekken.
Vanacht zou een nacht als alle anderen zijn geworden voor Riot. Een waarin hij gewoon zou rondzwerven door het bos en waarin hij wel zou zien waar hij tegen de ochtend terecht kwam.
Ware het niet dat hij in de verte geluiden en stemmen horen. De stem was van een meisje en ze klonk bepaald niet blij. Instinctief voelde Riot aan dat dit niet goed zat, dat ze belaagd werd. Woede schoot als hellevuur door de jongen heen. Mensen die een meisje belaagden? Laf. Hij begon sneller te lopen, begon te rennen. Ondertussen raapte hij een dikke tak op; zo eentje die waarschijnlijk af was gebroken door een kind. Zo'n tak die nog lang niet rot was; sterk, hard en onbuigzaam. Ideaal.
Al snel zag hij ze, de twee mannen, waarvan een met een mes, en het meisje, dat ronduit bang leek. Langzaam stapte Riot naar voren. Hij was niet moe van het rennen en adrenaline maakte dat hij meer energie had als anders. Als het erop aan zou komen, zou hij tot slechte dingen in staat zijn. Hele slechte dingen.
"Wat is hier aan de hand?" vroeg hij kortaf. Uit zijn stem sprak duidelijk de typische onberekenbare woede die hem kenmerkte.
In zijn zak zat een mes, een Coldsteel. Hij was van plan het alleen te gebruiken in geval van nood. Meestal was een dik stuk hout wel afdoende om degenen die het verdienden af te tuigen.
Want afgetuigd gingen die twee worden als ze niet heel snel oprotten. Zoveel zelfkennis had Riot nog wel. Als hij de kans kreeg zou hij nietsontziend zijn en zou hij compleet door kunnen slaan. Letterlijk.

Een van de twee trok haar ruw omhoog aan haar bovenarm. Ze werkte tegen en begon met haar hele gewicht aan hem te hangen, waardoor de ander er ook nog bij moest komen om haar tegen de boom te duwen. Met wijde van angst opengesperde ogen begon ze te gillen, een grote hand op haar mond verhinderde dat bijna meteen. Toch had in ieder geval iemand gehoord, in de verte hoorde ze voetstappen naderen. Door de twee grote lichamen die haar zicht verhinderden kon ze niet zien wie het was, ook niet de hoe de persoon eruitzag. Dat werd haar echter snel duidelijk, een jonge man die er niet veel beter uitzag dan haar belagers trad op de voorgrond. Ook hij had een wapen vast; een afgebroken tak. Wat als... wat als hij bij de mannen hoorde? Ze wilde niet in elkaar geslagen worden!
"Wat is hier aan de hand?" Een immense opluchting nam bezit van Amandaa, in ieder geval was zijn plan niet geweest mee te doen. Maar kon hij wel tegen deze twee op? Eentje liet haar los, de ander bleef haar vasthouden. Ze vergemakkelijkte haar houding een beetje en staarde naar de grond. Nog steeds bang en dat was ook wel te zien. En haar gesnik wat snel volgde, was duidelijk te horen in de doodse stilte.
"Zaken waar je beter buiten kan blijven," werd er terug gesnauwd, "ga je eigen slachtoffer zoeken of zo." Verward keek ze op, hoorde hij wel bij hen?!
"Als je nu weggaat, bespaar ik je mijn mes," voegde een ander er nog aan toe, ze slikte bij het zien van het wapen. Verschrikkelijke scenario's schoten voor haar ogen langs. Waarom moest haar dit nou weer overkomen? Ze las en hoorde er genoeg over maar had nooit verwacht dat ook zíj het een keer zou meemaken.

Zijn blik gleed over het meisje. Haar angst maakte hem alleen maar kwader; het was duidelijk dat ze tegen die twee niets kon beginnen. Onrechtvaardigheid.. Het maakte van Riot een gevaarlijk en onberekenbaar iemand.
"Zaken waar je beter buiten kan blijven," klonk het antwoord, bepaald niet vriendelijk. Riot mompelde iets zeer onbeleefds. De houding van die kerel stond hem niet aan. Het was die typische arrogantie van iemand die in de meerderheid is en denkt oppermachtig te zijn.
"Ga je eigen slachtoffer zoeken," werd er ook nog aan toegevoegd.
Hij wilde iets zeggen toen de ander zich er ook mee bemoeide. Kwaad keek hij diens kant op. Hij voelde meteen een diepe aversie, die hij ook had gevoeld bij het zien van de man die als eerste had gesproken.
"Als je nu weggaat bespaar ik je mijn mes."
Een zachte grom welde op uit Riot's keel en hij deed een stap naar voren, ogenschijnlijk kalm al was elke vezel in zijn lichaam gespannen. Zijn gewicht had hij verplaatst naar de ballen van zijn voeten, een teken dat hij klaar was om in de aanval over te gaan, al betwijfelde hij of die twee slim genoeg waren om het karakteristieke teken van iemand die bereid is de strijd aan te gaan zouden herkennen, al was het iets wat in iedere vechtsport weer terugkwam.
"En als ik niet wegga?" Dit had provocerend kunnen klinken. Uit Riot's mond klonk het eerder als een dreigement, al was dit niet bewust. Riot was nu volledig ingesteld op vergelding, en die zou er komen ook.
Hij was absoluut niet van plan te vertrekken.

Kort stukje, sorry :<