What is this? What is this?

Een kleine pony gooide zich de heuvel over. De geur van vers gras drong haar neus binnen. Sunset kwam met een Sliding stop tot stil stand en keek eens rond. Waar was ze? Dit leek niet op thuis. Was ze de verkeerde kant op gegaan? Dit was absoluut níét Indian Sunset. De bonte IJslander schudde de modder van haar vacht en stapte verder. Het was zo anders hier, waar waren de indianen stammen? Wáren er hier wel stammen? En haar kudde? Niet dat ze ooit een lid had gehad... Sunsets hoofd ging naar beneden, en gulzig begon ze van het gras te eten, terweil ze het nieuwe gebied inspecteerde. Daarna liep ze verder de heuvel af. Het leek wel een vallei. Ondanks dat het er vredig uitzag was de pony bang, bang voor wat voor wezens hier zouden wonen.
\
-Open!-

Ontspannen wandelde Amandaa over het groene gras. Het pad had ze minstens een kwartier geleden al verlaten, simpelweg omdat het opgehouden was. Het was de eerste keer dat ze hier een wandeling maakte - een middagje vrij - maar bang om te verdwalen was ze niet. Tot nu toe was ze alleen in een rechte lijn blijven lopen en het zag er niet naar uit dat er iets in de weg zou komen te staan. Dus als ze weer terug ging, keerde ze gewoon om en liep terug. Simpel zat. Uit haar oortjes schalde Coldplay, haar favoriete band. Zachtjes zong ze mee, vals als een kraai maar wie kon dat nou schelen? Het was hier uitgestorven, op vogels na en die stoorden zich echt niet aan het feit dat er een mens rondliep dat geluid maakte. Bij het zien van een perfecte plek gras met allemaal bloemen besloot ze een korte pauze te houden om wat te eten en te drinken. Zo gezegd, zo gedaan en luid plofte ze neer. Geknisper van zakjes gaf aan dat ze een boterham uit haar tas haalde. Ook een fles water werd tevoorschijn gehaald en zodra ze alles had wat nodig was, legde ze de kleine groene rugzak op de grond en ging liggen, met haar hoofd op het ding. Amandaa dronk wat, nam een paar happen van haar boterham en kwam toen weer omhoog. Door die beweging vielen haar oortjes op de grond, ze wilde ze net weer indoen toen hoefgetrappel haar aandacht trok. Opgewonden keek ze om zich heen, misschien was het wel een wild paard! Iemand op Redhill Ranch had tegen haar gezegd dat die hier af en toe rondliepen.
Bij het zien van de pony slaakte de jonge vrouw een verraste kreet, wat een schátje! Maar toch duidelijk wild want het dier leek niet op zijn gemak. Maar wat zag het er gek uit zeg! Allemaal tekens, zoals indianen vroeger deden. 'Ben jij soms ook aan het wandelen?' begroette ze de pony. 'Ik wist niet dat hier indianen waren.' Een zachte lach kwam uit haar mond. Ze nam weer een hap, brak toen van een hoekje een stukje af en gooide het richting de pony.

Een rare geur drong Sunset's neus binnen. Het rook iet wat bekend, maar toch raar. Toen zag ze een meisje met donkerbruin haar. Toen het meisje haar zag sloeg ze een kreet, waarop Sunset zichzelf in de lucht gooide en een stuk verderop ging staan. 'Ben jij soms ook aan het wandelen?' zei het meisje. Gelukkig, ze verstond haar wel. Wantrouwig gingen Sunset's oren heen en weer. 'Ik wist niet dat hier indianen waren.' Een zachte lach kwam uit haar mond. Sunset snoof eens terweil ze met haar neus over de grond ging, op zoek naar wat gras, maar dat was er niet. Het meisje nam een hapje van haar eten, brak een stukje af en gooide dat naar haar toe. Geschrokken deinsde ze naar achter, en rook toen aan het eten, maar liet het liggen. Het rook niet lekker. Sunset schudde de modder van haar vacht en liep naar het meertje een paar meter voor haar. Gulzig begon ze te drinken, terweil ze op lette dat het meisje niet te dicht bij haar kwam.

De pony leek haar gebaar niet echt te waarderen. Amandaa zuchtte, tja, het was nou eenmaal een wild dier. Zelf had ze daar een heel duidelijke mening over: wilde paarden moest je met rust laten. De natuur was hard maar de vrijheid ontnemen van een levend wezen was gewoon... dat was gewoon respectloos. Toch kon ze er ook niets aan doen dat er vanzelf fantasieën naar boven kwamen die ze al had sinds ze een klein meisje was. Een pony, honderd procent wild, beleren. Eerst vertrouwen winnen, dan oefenen met halster en dergelijke en dan... dan zouden ze wedstrijden gaan rijden. Onzin, zelfs al was dat mogelijk, dan nog was zij, als negentienjarige jonge vrouw veel te groot voor zo'n kleine pony! Het idee al! 'Weet je dat je hartstikke mooi bent?' sprak Amandaa de pony toe, die naar een meertje was gelopen en nu aan het drinken was. 'Weet je dat ik het geweldig zou vinden om je te mogen aaien, te knuffelen en mee te nemen? Dan zouden we samen een geweldige toekomst tegemoet gaan.' Ze merkte aan de houding van de merrie dat die het laatste deel niet bijzonder waardeerde. 'Rustig maar, lieverd. Straks ga ik hier weer weg en mag jij hier blijven. Ik weet dat je vrij wilt zijn en ik zal je ook gewoon je eigen gang laten gaan. Misschien kom ik je nog wel een keer tegen, misschien wil je dan iets anders.' Amandaa wist niet waarom ze dat laatste zei maar de pony was zo geweldig! Alle pony's waren geweldig natuurlijk. Een paar minuten staarde ze naar het dier, toen begon ze alles weer in te pakken. Ze wilde geen schuldgevoel hebben straks omdat ze haar bang had gemaakt of zo. 'Ik laat je nu maar met rust, lieverd, een mens past niet bij een wild paard.' Met die woorden stond ze op, de rugzak losjes over haar schouder. Een gek idee kwam in haar op; zou de pony haar verstaan? 'Als ik je ooit nog tegenkom in de toekomst... ik geef je een naam, oké lieverd? Ik noem je... Sunset,' vervolgde ze nog, op een vriendelijke toon.

'Weet je dat je hartstikke mooi bent?' zei het meisje tegen haar. Sunset keek haar aan en schudde haar voorpluk uit haar ogen. 'Weet je dat ik het geweldig zou vinden om je te mogen aaien, te knuffelen en mee te nemen? Dan zouden we samen een geweldige toekomst tegemoet gaan.' Bij die woorden gingen de oren van de kleine pony naar achter en keek ze gevaarlijk boos richting het meisje. Als ze maar niet zou denken dat ze het maar in haar hoofd haalde om naar dat mens te gaan luisteren. 'Rustig maar, lieverd. Straks ga ik hier weer weg en mag jij hier blijven. Ik weet dat je vrij wilt zijn en ik zal je ook gewoon je eigen gang laten gaan. Misschien kom ik je nog wel een keer tegen, misschien wil je dan iets anders.' Sunset rolde met haar ogen. Dat mens was er echt op uit ofzo he? 'Ik laat je nu maar met rust, lieverd, een mens past niet bij een wild paard.' Sunset draaide haar oren weer naar voor. Zo kon dat mens nu even stil zijn, ze genoot altijd zo van de stilte van een vallei. Sunset schudde haar natte vacht uit en brieste. 'Als ik je ooit nog tegenkom in de toekomst... ik geef je een naam, oké lieverd? Ik noem je... Sunset,' vervolgde ze nog, op een vriendelijke toon. Het meisje had haar rugzak op haar schouder en was inmiddels opgestaan.