Screw You [Paige]

Met een halster in zijn hand liep Alex verder. Hij mocht een paard longeren wat vandaag anders geen beweging kon krijgen. En als hem zoiets werd gevraagd dan zei hij meteen ja, hij vond paarden gewoon geweldig. Hij opende de staldeur van de grote zwarte hengst. Dellas, was de naam van deze Arabofries. De hengst stond al te trappelen om te beginnen en toen Alex de stal binnen stapte moest hij het paard lichtjes naar achteren duwen om het tegen te houden. Een glimlachje verscheen op Alex zijn gezicht terwijl hij het halster bij het paard omdeed. Terwijl hij het paard op de hals klopte zei hij ‘Kom maar, we gaan jou eens even laten bewegen.’ Hij klikte het halstertouw vast en nam Dellas mee naar de paddock. Daar klikte hij het halstertouw weer los en liet hij Dellas wat rennen. Het was leuk om te zien, de zwarte hengst leefde zich echt uit, geweldig. Toen de hengst na een tijdje weer rustig was geworden wou Alex de hengst weer vastmaken. Maar die had een ander idee en rende weg, hij wist van vroeger nog wat hij moest doen en begon het paard weg te jagen. Zo liet hij het paard rennen, en telkens als die terugviel naar draaf, maar geen goede tekens aangaf joeg Alex het dier weer op. Totdat het zwarte paard uiteindelijk zijn hoofd naar beneden bracht, en in draf overging. Vervolgens maakte Dellas kauwbewegingen en richtte hij de aandacht op Alex. Die Dellas uitnodigde om naar hem toe te komen en het dier beloond. Na nog even longeren bracht Alex Dellas terug naar de stal. Hij gaf Dellas nog een wortel en liep het stalgebouw uit. Waar hem een verassing wachtte. ‘Hé, kijk wie we daar hebben.’ Werd er geroepen. Alex keek om en zag drie jongens uit zijn klas, wat van die rijke rotjongens. Hij draaide zich weer om, maar de jongens stonden nu al recht achter hem. ‘Wat doet meneertje weardo hier?’ vroeg een jongen. Die zichzelf als leider van het groepje beschouwde. Ze reden alle drie paard, en hadden hier waarschijnlijk hun paarden gestald. Dezelfde jongen die toen net sprak maakte weer een opmerking. ‘De paarden afschrikken met je emo-uiterlijk. Of de paarden vol piercingen zetten.’ Alex zei niks. ‘Ach mijn vriend,’ zei die weer en hij gaf Alex een klopje op de rug, nou ja, eerder een klap, maar zo dat het net op een klopje leek. Hierdoor ging er een steek door Alex zijn ribben. ‘ik weet niet of je hier welkom bent, ze vinden het namelijk niet leuk als alle paarden opeens weg zijn, of overal piercings hebben.’ Alex negeerde het maar, ook het gemene lachje wat de drie uitbrachten en zag hun verder lopen. Hij draaide zich om en liep weg, hierdoor botste hij per ongeluk tegen een meisje op. ‘Sorry, gaat het?’ vroeg hij toen.

Het paard brieste zachtjes terwijl Paige de borstel met de haarrichting mee over zijn rug liet bewegen. Soms klonk er een briesje of snoof hij, met het teken dat hij het fijn scheen te vinden. Met haar hand gaf ze het paard een klopje op zijn zwarte en lichtelijk gespierde hals en glimlachte. Ze had het met paarden zijn zo gemist, en het voelde weer helemaal als vroeger. Haar paardrijlaarzen die van te voren zo blinkend schoon waren geweest, waren nu met stro beplakt. Achja, het was iets wat haar niet uitmaakte. Ze was nou eenmaal iemand die daar niet om zeurde zoals je die barbie look a likes wel eens had. Nee, zeker niet. Ze was heel anders, ook al had ze soms wel haar eigen wil, ook al was dit ook iets wat meestal met goede bedoelingen was. Het paard had zijn ogen gesloten terwijl ze de laatste borstel over zijn al glimmende vacht liet glijden. Enkele hinniken klonken, antwoordend op het andere paard die hinnikte. Zo weerklonk er over de hele stallenrij paarden die hinniken produceerden, waardoor ze even onhoorbaar grinnikte. Ze legde de borstel neer in de poetskoffer, sloot hem vervolgens nadat ze er een paardensnoepje uit had gehaald. Ze liet het halster nog om het paard zijn hoofd zitten, aangezien ze zo toch ging rijden en het halster moest verwisselen voor een hoofdstel. Het paard probeerde haar om te duwen door met zijn snuit tegen haar kont te duwen, maar ze wist net op het goede moment haar evenwicht te vinden waardoor ze niet omviel. Ze schudde lachend haar hoofd, gaf de hengst het beloofde paardensnoepje. "Ik kom zo terug, ik ga heel even de spullen terugbrengen en je daarna optuigen." zei ze tegen Possibility, zoals de hengst heette. Deze leek te antwoorden met wat gesnuif en stortte zich daarna weer op zijn berg hooi. De deur deed ze achter haar dicht en met haar zwart met felroze poetskoffer stapte ze op het pad tussen de gangen om het weg te brengen. Enkele andere meisjes bevonden zich er, waardoor ze ze even gedag zij om vervolgens weer weg te lopen om de rest te halen. Ze had zin om even te rijden en was van plan naar buiten te gaan, dat kon immers goed met dit lekkere weer. Terwijl ze terugliep waarbij ze eerst nog langs de stallen moest hoorde ze enkele stemmen. Alsnel herkende ze de jongen die zich altijd gedroeg als 'dé jongen' van High Hold back. Iets wat naar haar mening écht niet het geval was. Hij stond voor een stal en zag een vaag iets wat een mens moest zijn bewegen in de stal terwijl de jongen tegen hem tetterde met zijn irritante, opijzende stem. Er klonk geluid van een dichtslaande staldeur en niet veel later liep de jongen die in de stal stond haar richting om. Hij had haar blijkbaar niet gezien want hij botste tegen haar op. Gelukkig viel ze niet om en wist ze zich hier nog net van te weerhouden. 'Het geeft niets. Het gaat wel goed, er is niets gebeurd." zei ze, lichtjes en vriendelijk glimlachend. De jongen die het daarvoor tegen de jongen bleek te hebben kwam hun kant op gelopen en stopte toen hij bij hun twee beland was. "En nu ook nog opbotsen tegen zo'n lekkertje? Kijk maar uit, dadelijk blijven je piercings nog in d'r haken." zei hij. Ze trok haar wenkbrauw op en keek hem aan met een "WTF" blik. "Als je zin hebt om van die leuke opmerkingen van je te maken, ga dan alsjebliéft ergens anders heen. Ik sta niet te wachten op dat belachelijke gedoe." zei ze, terwijl ze hem nog steeds met dezelfde blik aankeek als daarvoor. De jongen richtte zijn blik nog een keer afkeurend op Alex om vervolgens weg te lopen zonder nog iets te zeggen. "Mafkees.." mompelde ze, zowat onhoorbaar.

Ellende was het enige wat hem overspoelde, sinds een paar jaar, daarvoor, voor Frank, was alles perfect geweest. Hij was met paarden bezig geweest, had veel vrienden, zelfs soms een vriendinnetje, niet dat dat erg serieus was of zo, maar toch. Nu werd hij beschouwd als de grootste freak van de hele school, en waren zijn eigen paarden weggenomen van hem. Plus dan had je Frank nog, iets wat zijn leven een enorme hel maakte. Hij knikte even, een prater was hij niet echt meer, vroeger was hij heel anders. Maar dat was vroeger en dit is nu. Alsof de jongens alleen maar op deze wereld waren om Alex te vernederen en tegen te zitten, kwamen ze weer aangelopen. De opmerking die ze toen maakten negeerde hij zoals altijd maar weer, echter was de neiging om hun nu de huid vol te schelden groot, zo groot dat hij op zijn lip beet om zijn mond te houden. Zijn blik gleed naar het meisje, dat van zich af beet en hun een ´´WTF`` blik toewierp terwijl ze haar tegen woord deed. Ze mompelde er nog wat achterna, ´Mafkees` zei ze, of zoiets. Alex schudde zijn hoofd lichtjes en weerhield zich ervan die gasten op hun plaats te zetten. Hij keek weer naar het meisje en zei nogmaals sorry omdat hij tegen haar opgebotst was. Zijn blik was echter zoals altijd, onberekenbaar, je kon niet zien wat er door zijn hoofd heen ging, die blik was de blik die er nu al altijd stond. Buiten een blik van pijn, of af en toe verdriet, als hij te veel aan zijn vader dacht. Even bleef hij zo staan, om weer snel bij gedachten te komen, voornamelijk doordat hij alweer die stem hoorde, nu was die meer op het meisje gericht, maar de belediging erachter was zeker voor Alex bedoeld. ´Ik waarschuw je alleen maar, hij is helemaal niks.` zei hij, waarna hij dichterbij kwam. Om vervolgens te fluisteren richting het meisje, maar zo dat Alex het hoorde. ´Een emo is namelijk niks voor jou, vind je ook niet?` zei hij, waarna hij doorliep, Alex passerend. Maar eerst moest die gast nog even tegen Alex zijn schouder aanlopen in ene poging hem omver te duwen. Alex keek achterom, zijn vuisten lichtjes gebald. ´Alles is beter dan jou kop, vermoed ik toch.` Siste Alex de jongen toe. Iets waar hij zelf even van schrok, niet dat dat te zien was. Maar toch, hij had eigenlijk nog nooit iets teruggezegd. De jongens keken achterom, en de jongen die voorop liep grijnsde even lichtjes. Om vervolgens weer verder te lopen. Alex richtte zich weer op het meisje. ´Ik ehh, ga je verder laten gaan met wat je bezig was.´ Zei hij waarna hij zich omdraaide en de andere kant opliep.

-Topic is niet uit hoor, ik wist alleen niks anders, dus, verzin maar iets om hem terug te roepen.-