I want you, Amani

Bijtend op haar lip stond Seriny op, van de boom waar ze tegenaan stond. Iedereen wist het, terweil niemand het wist. Juist de gene die het niet moesten weten, wisten het. Seriny liep wat rond, zette het toen op een joggen. Ze moest eens wat meer conditie krijgen, terweil iedereen had gezegt dat zij alle conditie van de wereld had. Ze liep door, dacht na over die vos merrie, die haar beschermt had op het strand, maar toen toch was weggedenderd. Wat had ze toch graag een paard, een wilde, die ze helemaal zelf kon temmen, zonder zweep een sporen, zelf zonder zadel! Ja, dat was haar droom, ze wilde echt zelf een paard temmen, en niet op de "wrede" manier. Daar was ze zo tegen. Mensen die paarden een ding vonden, niet alleen paarden trouwens...

[Banaantje graag Sorry van de flutpost..]

Nog wat 'vluchtend' van de zee rende ze een nieuw gebied in. Blijkbaar. Amani tastte wat rond en probeerde goed haar weg te vinden. Overal hing de geur van mens. Als de wezens mensen waren. Amani was zo kalm geweest bij Nojin. Die vertelde in geuren en kleuren over ze, vol smacht maar zei dat sommige mensen niet lief waren. Amani wist het niet. Ze had er een paar geramd en een appel geaccepteerd van eentje die wel lief leek. Qua karakter dan. Uiterlijk. Bah ze wist niet eens hoe haar veulens eruitzag en Painted. Een steek van verdriet vulde haar hart. Ze miste hem heel erg. Eigenlijk had ze onterecht haar woede over hem uitgesproken. Painted had niets gedaan, die had nog gevochten voor FF. Amani zuchtte en strekte haar hals verdrietig. Amani had geen heimwee want nog altijd lagen daar haar problemen. Niet hier. Hier was een nieuwe start en Amani moest proberen geduldig te zijn. Met mensen en de rest. Vol angst gooide Amani haar hoofd omhoog toen ze gehinnik hoorde. En raar gebrabbel. Ze gooide haar hoofd in de lucht en steigerde. Gelijk werd ze geramd door een paard en ze raakte uit balans. Amani viel en krabbelde gelijk weer op om in het wilde weg te gaan steigeren en te bokken en dan ergens heen te sprinten. Een ietwat bekendere geur waaide haar neusgaten binnen. Slippend kwam ze net stil voor het mens. Haar kinharen raakten het mens aan. Snel sprong ze naar achteren en snoof.

Ze hoorde iets. Hoef gedender. Ze keek verschrikt om toen ze zag dat ze vos merrie omver gebeukt werdt door andere paarden en ruiters. De merrie stoof op en liep op haar af. Ze raakte haar aan, schrok en sprong naar achter. "St, ik doe je niets, dat weet je toch?" zei ze zachtjes. Seriny leunde tegen een boom aan. Ze leunde met haar hoofd ertegen aan, en keek omhoog, de lucht was blauw, op een paar wolken na. Ze zuchte. Ze had te veel geheimen, die niemand wist.

edit geliefde banaan; goed oke, nu wel =3 gelieve iets langer te posten

Nog altijd begreep Amani dat gebrabbel niet. Het was een soort chinees. Chinees was stom. Gelukkig praatte zijzelf niet chinees. Dat wezen dat ergens voor haar was die sprak het vloeiend, zo vloeiend dat Amani er echt niets van begreep. Even schudde ze haar hoofd en snoof. De geur was wel aangenaam maar paardengeur was onmisbaar. Daar zouden ze parfum van moeten maken xD.
Amani vond het in deze tijden echt jammer dat ze niets zag, zij miste altijd van alles. Ook haar eigen partner verdomme. Ex-partner eerder gezegd, Amani hield veel van hem, nog steeds maar nog altijd was Banaan hier en PB in the middle of no-were ofzo. Nee, dat ging gewoon niet samen en dat begreep Amani gewoon goed. Ook omdat ze nog altijd een beetje vond dat hij niet zo moest doen maar ach, FORGET IT.
Om de knoop door te hakken en gewoon proberend om geduldig te zijn met mensen liep ze een klein stapje naar voren. Om zegmaar... hoi te zeggen.

De merrie leek wel... in gedachten. Misschien kwam ze hier helemaal niet vandaan. Na een tijdje zette de merrie een pas naar haar toe. Seriny glimlachte, voelde weer in haar tas aan het halster. Gedult moest ze hebben. Zou ze het laten zien? Ze haalde het halster uit haar tas en liet het de merrie zien. Waarschijnlijk kende ze het niet. Ze was benieuwt naar de reactie van de merrie, zou ze schrikken? Of juist er mee aan de haal gaan, of kalm blijven staan.

[SOrry voor flut]

EDIT SUGAR: Gelieve vijf volle regels te typen, ik heb dit nu meerdere keren gezien. Dit is enkel om het RPG niveau hoog te houden.

Amani hoorde een ander soort gebrabbel. Gerommel ofzo. Geklingel van metalen dingen was daarna hoorbaar. Qua bewegingen van het mens schatte ze dat ze iets omhoog hief. Amani kon het niet zien. Blindheid. Amani bleef gewoon kalm staan. Als je iets niet zag dan was het niet eng. Of juist des te erger. Ach wat, nu was het geen bedreiging vond ze. De merrie zwiepte met haar staart en rilde. Het was winter. In dh was het midje herfst en nu was het alweer winter. Over het onderwerp gesproken, het begon te sneeuwen. De dingen kwamen op haar neus en rug en dan smolt het gelijk weg. Weer rilde ze. Het was wel erg koud.
Een bries volgde en weer deed ze een pas naar achteren. Kennelijk besloot haar instinct wakker te worden en de alarmbelletjes rinkelden. Het was te dichtbij, dat voelde ze half. Snel ging ze weer een pas naar achteren en strekte haar hals tot aan de grond.

De merrie kon het niet zien, besefde Seriny nu. Het begon te sneeuwen. Seriny rilde en trok haar capuchon over haar hoofd. De merrie rilde ook, maar kennelijk gingen haar alarm bellen rinkelen, want ze zette snel een pas achteruit. "Alsjeblieft merrie, vertrouw me" smeekte ze. Wat had het voor zin, niemand mocht haar, en die merrie? Die kon haa rniet zien. Ze stopte het halster terug en liep wat heen en weer om warm te worden. Ze hielt in de gaten dat ze de merrie niet wegjoeg. Ze zette haar capuchon nog wat meer op haar hoofd, en wreef haar wang over het nepbond. Ze had geen kleren met echt bond. Dat haatte ze. Ze hoorde haar maag rommelen. Wegwezen, dacht ze. Ik ben al te dik.

[Sorry ik ben niet in een lange post bui, ik zal kijken of ik langer kan bij de volgende]

Amani schudde haar hoofd niet-begrijpend. Ze snapte het niet maar er zat iets qua toon in wat haar raakte. Langzaam werd ze rustiger en ontspande beetje bij beetje. Als haar spieren nu strak stonden was het van het rillen. Iets voor haar kwam in beweging. Amani draaide haar oren naar voren en volgde het geluid met haar hoofd. Was dat het mens ofzo? Waarom ijsbeerde die dan? Damn, Amani begreep niet echt iets van mensen maar had zich voorgehouden om geduldig te zijn want eigenlijk leek het haar wel wat om met mensen samen te werken. Om ze te begrijpen en om een te zijn met ze. Al zou dat nog heel wat moeten kosten voor Amani ze zou begrijpen. Er rommelde iets. Ze schudde haar hoofd, dat gerommel kende ze dan weer wel. Honger. Zijzelf had nu ook honger. Wat zouden mensen eigenlijk eten? Gras? De merrie snuffelde aan het gras maar at niets, toch maar niet.

De merrie schudde haar hoofd, Seriny moest lachen, de merrie begreep inderdaad helemaal niets van haar. Langzaam zag de ontspanning in het voskleurige lichaam komen. De merrie rilde ook van de kou. Toen Seriny in beweging kwam spitste de merrie haar oren en volgde het geluid met haar hoofd. Seriny vond het knap dat de merrie alles toch nog "zag" maar dan op een andere manier. De merrie's maag rommelde ook. Seriny voelde in haar zak, brak een wortel in tweeën, gaf de grootste helft aan de merrie, ze legde het voor haar neer. De merrie snoof aan het gras maar at het niet. "De wortel is lekkerder hoor" fluisterde ze.

Amani brieste zacht en snuffelde nog even aan de grond en nam kleintjes een hap. Peinzend en langzaam kauwde ze op de harde, verdorde stengels. Bijna kwam ze op het idee om het uit te spugen maar ze wist dat de winter begonnen was en naarmate het langer duurde, naarmate er geen eten meer was. Haar tastharen stuitten op een mini obstakel in het gras. Argwanend rook ze eraan. Zonet lag dat er nog niet. Verbaasd brieste ze en nam een hap. Het smaakte niet verkeerd. Langzaam kauwend hief ze haar hoofd, onzeker met haar oren draaiend.
Amani had het koud. Het begon een beetje te waaien. Amani’s fluweelzachte neus had ook wat donzen haartjes. Afwachtend zette ze een stapje naar achteren.

Seriny zuchtte toen de merrie weer een stap naar achter deed. Waar was ze mee bezig, het paard zou hij nooit vertrouwen. Waarom zou iemand haar uberhäupt vertrouwen? Ze was een monster, in haar ogen, ookal zei iedereen dat dat niet zo was. Er kwam een briesje opzetten en Seriny rilde, de merrie ook. "Zeg eens meisje, waarom heb jij nog geen wintervacht?" zei Seriny met een vriendelijke zachte stem. Maar toen zag ze dat de merrie de wortel op at. Dat moest toch wel een teken zijn? Als de merrie haar écht niet vertrouwde zou ze die wortel niet opeten, omdat zíj hem had vastgehouden. Ze liet zich via de boom omlaag zakken en legde de andere helft van de wortel neer, nu iets dichterbij haar. Rustig wachtte ze op wat de merrie zou doen.

Het was frustrerend als je iets niet kon verstaan of doen. Amani voelde zich down. Er zat een warme klank in het wezen voor haar. Het mens klonk vriendelijk. Het leek wel alsof het iets vraagde. Niet begrijpend kantelde ze haar hoofd een beetje. Haar oren nieuwsgierig naar voren.
Het land hier bracht haar tot rust. Ze vergat Painted even. Padeau die weg was. Terug naar DH. En. Aamir. Amani schudde haar hoofd even bij de herinnering.Nu was ze hier. In een raar landje. Dat ze niet kon zien. Amani kon nog wel van DH genieten. Onzeker zwiepte ze met haar staart. Waarom deed het mens niets? Of deed ze wel iets? Damn. Damn.


moet er in komen

Na haar woorden kantelde de merrie haar hoofd. Ze verstond haar niet. Waarom verstonden paarden mensen niet? En mensen paarden niet! Waarom kon de wereld niet gewoon makkelijk in elkaar steken?! Maar nee, moeder aarde moest alles moeilijk maken. Goed, okee, niets meer aan te doen. De merrie schudde haar hoofd even. Seriny keek naar de merrie en zuchtte. Waarom bleef ze zo dicht bij haar? Niet dat ze het erg vond. Ze haalde nog een wortel uit haar zak en hielt dat de merrie voor. Als ze uit haar hand zou eten zou Seriny echt trots zijn. Ze zag de merrie met haar staart zwiepen. "Toe maar, ik doe niets, dat beloof ik je" zei ze fluisterend.

Amani snoof. Ze schudde haar manen zachtjes. Een snork geluidje verliet haar neusgaten. Ze zwiepte zacht met haar staart voordat ze een stap achteruit ging. Het ding zei iets maar Amani zag het niet. Waarom was ze nou blind? Nee. Stop. Blind zijn had voor en nadelen. Tot nu toe had ze vele ervaringen opgedaan tijdens haar tijd dat ze niet blind was. Meest van de tijd was ze al half blind geweest. Nu was haar andere oog achteruit gegaan zodat ze niets meer kon zien behalve de duisternis. Haar doffe ogen draaiden even heen en weer. Ze probeerde haar te zoeken. Na een tijdje vertrouwde ze de situatie niet meer. Ze was hier kwetsbaar. Een blinde, wilde merrie bij een mens. Zou dat goed gaan? Twijfelend ging ze nog wat achteruit.

Nee, ze had veel te makkelijk gedacht. Een wilde merrie, blind en dan uit haar hand eten? Waar haalde ze het idee van daan. Ze rolde de wortel naar de merrie toe en zuchtte. Zou het haar ooit lukken, om een wilt paard te temmen? En zou dat dan ook deze merrie zijn? Zou dat hun lot zijn, samen komen? Het zou een droom zijn die uitkwam. Seriny geloofde er niet in, dromen waren bedrog. Die waarheid ha ze al snel onder ogen gezien. Seriny keek naar de bonte merrie en een glimlach verscheen op haar gezicht, maar die verdween weer toen de merrie achteruit stapte. Nee, niet weg gaan, straks was ze weer alleen! "Nee, alsjeblieft!" zei ze zacht tegen de vos merrie. Ze verstond haar niet, hoe dom was ze nou eenmaal? Tegen paarden gaan praten? Kom nou.