Always the same song~

De wagen hobbelde, en zijn wond prikte erg. Een schaafwond had zich op zijn knie gevormd. Hij kon met zijn knie lopen. Maar moest wel rustig aan doen. Ach wat zou het ook. Hij was allang blij dat hij meegekregen had dat hij verkocht werd. Want ieder paard verstond het woord 'verkopen' maar al te goed. Paarden die het goed hadden bij hun baasje, kregen er rillingen van. Paarden als Sensation die het slecht hadden werden er enkel en alleen blij om. En gingen dan nog vervelender doen, zodat ze zeker verkocht werden. En zoals al eerder gezegd was Sensation inderdaad zo'n paard. Hij had staan dansen in de wei toen hij het gehoord had, ook al klaagde zijn knie nog zo erg. Hij maalde eventjes met zijn staart. Keek soms wat naar buiten uit het raampje, en knabbelde op het hooi wat voor hem lag. Om de zoveel tijd nam hij een gulzige slok water uit de emmer. Soms stampte hij eventjes met zijn hoef op de grond van de trailer, wat een kleine 'bonk' veroorzaakte. Al te snel merkte hij dat als je de bocht om ging je het beste tegen de rand van de trailer aan kon leunen. Hij stond in een grote trailer, er waren aan beide zijkanten twee kleine raampjes waar je door heen kon kijken. De kleur van binnen was wit/gelig. Voor Sensation zat een soort aanrecht waar vier grote gaten in zaten - aangezien dit een trailer was voor twee paarden - een voor de water emmer. en eentje voor de emmer met het hooi erin. Soms tilde hij zijn knie met het wondje eventjes op, om de pijn te laten verdwijnen. Eventjes brieste hij. Uiteindelijk kwam de wagen schokkend tot stilstand. Het deurtje aan de zijkant ging met een piepend geluid open en Sensation zag hoe zijn baas de trailer in kwam lopen. Hij greep Sensation bij zijn halster. Door de snelle beweging van de man gooide Sensation zijn hoofd in de lucht. De man vloekte en greep zijn halster ruw waaraan hij er eventjes aan trok. Sensation keek de man woest aan. Hij stampte met zijn hoef op de teen van de man. Die vloekte en sloeg Sensation op zijn neus. Het deed hem niets hij ging toch weg. En werd waarschijnlijk voor de goedkoopste prijs meteen over de balie gegooid, naar zijn zoveelste baasje. ''Gooi de klep maar open!'' Met een luid kabaal hoorde hij hoe iets op de grond gegooid werd. Sensation snoof kribbig. De man duwde hem met brute kracht naar achteren toe om hem de trailer uit te halen. Eenmaal uit de trailer snoof Sensation diep. Hij hoorde kinderen schreeuwen, hoorde paarden hinniken. Vele geuren drongen tot hem door. Hij zag paarden van groot tot klein, van dik tot dun, van gevlekt tot spierwit. Langzaam terwijl hij alles goed bekeek liep hij naar zijn gereserveerde plekje toe. Voor het kleine stal achtig ding hing een bordje met zijn naam erop. Hij had niet veel ruimte, en kon zich niet goed omdraaien. Hij zag ook een stuk of drie shetlanders met brute kracht in een zo'n klein hokje geduwd worden. Het was om misselijk van te worden. Hoe mensen tegenwoordig met paarden om gingen. Hij maalde met zijn staart door de lucht. Bekeek zijn buurman, een kleine zwart-witte shetlander. De shetlander bekeek hem alsof hij een of ander raar kind was. Sensation haatte het als hij zo bekeken werd. Hij drukte zijn oren naar achteren en ontblootte zijn tanden. Toen richtte hij zijn blik op zijn andere buur. Dit maal een merrie. Het was werkelijk waar een prachtig beest. Het was een gitzwarte arabier. Ze had rank gebouwde benen. Was slank, en had een perfect gebouwd hoofd. Zonder erbij na te denken krulde de lippen van Sensation op. De merrie richtte hem een achterlijke blik toe. En keerde haar kont naar hem. Zij had tenminste wel een grote plek om te staan. Daar zou vast wel meer voor betaalt zijn. Sensation zuchtte eventjes. Langzaam keek hij rond hoe iedereen langs kwam. Maar niemand keek naar hem. Soms bekeken mensen hem eventjes, maar schudde toen zijn hoofd. Wat was er niet goed aan hem? Al snel werden zijn buurman en buurvrouw verkocht. Nog maar enkele paarden stonden er, en langzaam vielen de eerste druppels uit de bewolkte regen.

~Josh~

En eindelijk kwam er dan toch iemand naar toe. Hij had de jongen al een tijdje bekeken, en voelde zich vertrouwd bij hem. Alsof hij een oude vriend was. Ook Sens was het opgevallen hoe de jongen de hele tijd ontlopen werd. Hij vond het raar, en vroeg zich zeker af waardoor dit kwam. Was het door de tatoeage die de jonge op zijn arm had zitten? Of gewoon voelde mensen dingen die paarden niet voelde. Vast niet. Hij brieste eventjes en luisterde naar wat de mensen zeiden. Ondanks hij er geen barst van snapte. Merkte hij wel dat de jongen iets zei wat hij niet zeggen moest, aangezien een of ander chagrijnig mens hem boos aankeek. Sensation brieste en legde zijn oren in zijn nek, toen hij de vrouw nors aankeek. Hij mocht de jongen wel. En iedereen die hem afkatte kreeg dan met Sensation te maken, niet dat hij nu heel erg veel kon doen. Hij kon de trailer nog zien in de verte. Hij was van de buitenkant een zwarte trailer, met een rood steigerend paard op beide kanten, waarnaast stond: ‘Paarden fokkerij, de beekhoeve.’ En daarna nog een rood steigerend paard. Sensation vond het een mooie fijne trailer om mee te reizen. En aangezien hij veel reisde ook voor wedstrijden zou hij het ding gaan missen. Want het zag er naar uit dat de jongen hem ging kopen. De jongen streelde hem. Sensation vond de aanraking fijn. Hij brieste eventjes en duwde zijn neus zachtjes tegen de arm van de jongen. Hij drukte vervolgens zijn neus op het naambordje van Sensation. Een kleine glimlach sierde zijn lippen, wat de jongen waarschijnlijk niet opviel. Mensen keken nooit, paarden keken altijd verder hun viel dingen op die de meeste mensen niet op viel. Maar toch lag er een soort twinkeling in zijn ogen, waardoor de jongen hem wel moest kopen. Sensation brieste eventjes. De handelaar kwam plots op hun aflopen, en gaf Sensation een minachtende blik. Gelijk vlogen de oren van Sensation naar achteren toe, en trok hij zijn ogen tot spleetjes. Maar toch stapte hij enkele passen naar achteren toe, tot hij half in de schaduw verscholen was, en zijn kont tegen de rand van het ‘hok’ schuurde. ‘’Zeg eens ga je hem nog kopen of niet?’ Snauwde de man de jongen toe. Plots sprong Sensation naar voren, zijn oren tegen zijn schedel gedrukt zijn tanden ontbloot. Hij trapte op de teen van de man. Pff, hoe durfde hij zo te praten tegen deze onschuldige jongen? Sensation snoof nijdig, en hoorde de woeste woorden van de man aan, nadat hij Sensation de huid vol had gescholden zei hij: ‘ Ondankbaar mormel die je er bent!’ Sensation bleef de man strak aankijken, wat de jongen nu deed boeide hem eventjes niet. Sensation ademde zwaar, nog steeds bleef hij de man geen seconde uit het oog verliezen, zijn ogen waren tot spleetjes getrokken en keken de man nijdig aan. De man bleef Sensation ook woest aankijken. Terwijl hij soms zachtjes vloekte. Toen ging Sensation zijn hoofd trots de lucht in. Hij bleef de man nog steeds minachtend aankijken. Dit zou de prijs wel wat verlagen…


~Ghehe~