I dunno, should i?

De zon scheen, zo half om half. Youknow, de zon scheen zo… waterig zegmaar. Het was er wel maar het verwarmde zijn velletje niet. Niet dat het zoveel uitmaakte met zijn rossige vacht en klittende manen die niet bepaald geordend zaten. Daar had hij geen zin in, bijna een hekel aan. Mooi maken. Hoe erg kon je walgen bij het woord? Dat zijn leugens. Niemand had een dier om te verzorgen. Alleen de leuke dingen zouden gedaan worden, rijden en wisthijveel. In de tussentijd ben je een slaaf en moet je alles doen wat iemand zei. Nee zo was hij niet. Hij was niet zo. Hij was vrij, vrij om te doen en laten wat je wou. Vrij om naar de lucht te kijken en genieten van het… vrij zijn. De hengst snoof en schudde zijn klittende manen. Takken prikten hem vanuit zijn manen in zijn hals. Zijn voorpluk was nogal… raar geworden door het voortdurende geschuur aan de bomen. Het niet verzorgen had ook wel eens nadelen, je kon jeuk als de pest hebben. Ookal was hij een wild paard, hij had echt geen lange manen ofzo. Het waren dunne slierten op zijn hals geworden. Paarden hadden zoiets van; oeh, als ik wild ben dan zijn mijn manen zó lang. Die vallen gewoon op de grond en iedere merrie/hengst zal op mij vallen. Ja doei. Harde werkelijkheid maat. Maar oke, hij stond ook niet negatief over het leven. Zijn gedachten waren onvoorspelbaar. Zelfs goede vrienden dachten hem te kennen. Just lies. Leugens, leugens en nog eens leugens. Woeh, hij was lekker bezig. Wel had hij een grappige kleur en een breed, gespierd hoofd. De aderen langs zijn mond naar kaak en verder waren zichtbaar. Kiger mustang was zijn ras, zichtbaar, voelbaar en gewoon, Kigerig. Daar was hij wel trots op, zijn mooie vel, zo adembenemend stoer, wild. Gewoon een kenmerk van vrijheid. Dat vond hij tenminste.
Rustig kwam hij op bezinning en luisterde naar zijn eigen ademhaling en zijn ploffende hoefstappen. Hele droge plofjes die het gras lieten knisperen. Vredig en rusig. Naast hem kabbelde een klein beekje die vanuit de heuvels was gekomen. Zijn ogen volgden het kabbelende beekje. Andere beekjes mondden uit bij dat kabbelende beekje en het begon sneller te gaan. Aldus de tijd verstreek en de rivier was breder geworden. Hij vond het wel interessant. Ookal had hij dit best vaak gezien, altijd was er wel iets anders aan het beekje. En het was steeds een ander beekje, dat zou het ook kunnen zijn. Het schoot hem te binnen dat hij naamloos was. Zijn vrienden van vroeger noemden hem altijd Change omdat hij vaak van naam veranderde. Eigenlijk was dat niet zo. Hij luisterde niet naar een naam. Vooral niet als dat Change was. Goed, hij luisterde wel als ze een naam naar hem riepen maar verder niets. Hij was lekker naamloos. Zonder naam. Vrij.
De droge plofjes waren opeens gestopt, hij stond stokstijf stil. Rugspieren aangespannen, oren gespannen half naar achteren en neusgaten wijd gesperd. Zijn pad werd versperd door een mens. Hij was niet bang maar eerder… ja, onvoorspelbaar. Niet bang om aan te vallen. Vertikken om weg te rennen.

[erm ja, de titel was niet echt zoiets van 'wow hier slaat veel op' ofzo xD maar het is voor Alex =3]

De volgende ochtend was Alex al vroeg op weg. Hij had geen zin om te blijven en het gezaag van Frank aan te horen. Hij zou even naar de vallei gaan, daar rustig wat rondwandelen, en nadenken. Hij wist niet waarom hij niet met de fiets was gegaan, maar dat was in feite ook niet nodig. Het was niet zo ver van zijn huis. Een klein laagje sneeuw bedekte de grond, en Alex, die ja, droeg gewoon zijn gebruikelijke kleding, broek, afgetrapte Vans, T-shirt, en een vest. Hij blies wat lucht uit en zag hoe kleine ademwolkjes zich even vormden en toen weer verdwenen. Het was hier altijd zo rustig, zo vredig, zo fijn. Veel, ja echt veel beter dan thuis, of op school. Hij zuchtte eens tevreden, terwijl hij verder liep had hij zoals altijd zijn ogen op de grond gericht. Waarschijnlijk omdat hij er niet van hield om mensen aan te kijken, en ook al waren er geen mensen, hij deed het toch. Maar hierdoor merkt hij wel iets op. Een zwart stukje stof of zo. Toen hij bukte en het strook stof pakte, merkte hij dat het een halster was, een mooi nieuw halster, iemand moest dat vast verloren hebben. Hij stond weer recht en veegde de sneeuw ervan af. Misschien moest hij het maar naar de manege brengen, die zouden vast weten van wie het was, of anders zouden ze het best kunnen gebruiken, aangezien het nog goed in staat was. Hij hield het halster in zijn hand terwijl hij verder liep. Maar toen hij gehinnik hoorde keek hij op. Misschien was het van dat paard, dan moest er wel een ruiter bij zijn. Hij ging op het geluid af, maar merkte iets heel anders dan een ruiter en een paard. Het was een wild paard. Een bepaalde twinkeling kwam in de ogen van Alex te staan, die voorzichtig naar het paard keek. ´Rustig maar, ik doe je niks.` Zei hij, waarna zijn gefascineerde blik nog een keer over het paard liet glijden. ´Wat ben jij mooi, waar kom je vandaan?` Vroeg hij. Best dom, het was niet alsof het paard ging antwoorden op zijn vraag, maar praten tegen een paard was nooit erg. Als Alex het dier alleen al kon aaiden zou hij in de wolken zijn, het was zo een mooi paard. ´He, je mag wel trots zijn op jezelf.´ Zei hij, waarna hij merkte dat het lichtjes begon te sneeuwen. Een lichte rilling van kou ging door zijn lijf heen, zijn vest was namelijk niet enorm warm. Hij voelde een lichte steek door zijn ribben gaan, waardoor hij zijn shirt optrok, niks te zien, behalve het verband dan, maar geen wonde of zo. Hmm, ach ja, de dokter zei dat het wel even pijn zou blijven doen. Alex beet op zijn lip en keek naar het paard. Vol spanning wachtte hij af wat het paard zou doen, Alex zette twee stappen dichter terwijl hij het paard met zijn eigen blik aankeek. Een blik die niets zei over hoe hij zich voelde, een blik die nooit zou veranderen. De steek kwam nog een keer terug waardoor Alex zijn aandacht van het paard afhaalde en zijn hand tegen zijn zij hield. Maar als snel was zijn aandacht weer op het prachtige dier voor hem gericht.

Voor zijn ogen stond een mens. Een tweebeen. Tweevoeter. Die befaamde dingen. Hij hief zijn hoofd met een ruk en rolde dreigend met zijn ogen. Niets in zijn lijf was rustig, adrenaline pompte door zijn lijf. De hengst sperde zijn neusgaten strak en ging wat schrapen met zijn voorbeen. Af en toe vond hij de kracht om een centimeter van de grond te komen door te dansen op zijn plaats.
Langzaam gingen zijn oren iets naar voren om beter te kunnen luisteren. Qua toon kon hij half verstaan wat het mens zei maar verder, wat een raar gebrabbel. Geen enkel woord verstond hij ervan maar het klonk gefascineerd, bewonderend. Hij liet zijn hoofd zo zakken dat hij recht in de ogen van hem keek. Strak. Nog altijd was zijn achterhand strak gespannen en boog hij lichtjes door zijn achterbenen. Verder had hij genoeg spieren rond zijn middenhand die ook gespannen stonden. Niets in zijn lijf vertelde hem dat hij achteruit moest gaan, eerder keihard vooruit.
Er kwam beweging voor hem, zijn wat rustigere houding werd weer hard en strak. Hij danste op zijn plaats en voelde hoe zijn manen licht op zijn hals klapten door het springen. Zijn staart rukte af en toe wat aan zijn staartwortel maar niet zo erg dat het pijn deed. Ookal stond hij geen moment stil, zijn ogen waren flexibel –niet echt xD- en bleven maar dreigend in die van het mens staren. Hij showde zichzelf een beetje maar waarschuwde het mens ook dat ie ab-so-luut niet verder mocht komen. Nee nee, want als dat wel zou gebeuren….?
Weer langzaam werd hij rustiger. Beetje bij beetje ging hij kalmer dansen tot hij uiteindelijk stilstond. Wel waren zijn spieren rond achter en middenhand nog strak en gespannen en boog hij lichtjes door om in tijden van nood gelijk weg te kunnen sprinten. Al begreep hij niet waarom hij dat nu niet deed ofzo. Na verloop van tijd liet hij zijn hals ontspannen hangen en stond hij normaal. Wel stonden hier en daar nog wat spieren gespannen en hield de hengst het nog altijd heel strak in de gaten. Natuurlijk bleef hij het vertikken om achteruit te gaan, een andere weg te zoeken en weg te lopen van diegene voor hem en wou hij zeker niet vooruit. Het was weer zo’n half-om-half situatie waardoor hij uiteindelijk toch moest blijven staan.
Voor het eerst sinds hun ‘ontmoeting’ keek hij nauwkeuriger naar het persoon die zijn pad had versperd. Zwarte manen, geen staart. Wow raar, geen staart? Hij had nooit naar mensen gekeken, tenminste, niet zo nauwkeurig. Hij ging verder, glanzende dingen onder zijn ding wat erg veel op lippen leken. Dan hoogstwaarschijnlijk een neus en ogen. Wat hij wel herkende. Mensen waren gewoon raar gebouwd, niets leek op een paard ofzo en ze liepen zo raar rechtop. Bah, hij zou dat niet kunnen, alleen maar als hij steigerde, dan wel maar zo vaak ging hij niet rechtop staan. Niet voor de lol tenminste. Nog altijd keek hij onderzoekend het mens aan, toch iets gefascineerd. Toch onvoorspelbaar. Toch gewoon hem, de vrije hengst zonder naam, zonder ouders, zonder broers of zussen en zonder verplichtingen. Geen kudde, niets en noppes en nada. Vrije hij~ dacht hij tevreden terwijl hij zijn aandacht bij het wezen voor hem had.

[547 woorden ~ ]