Damn [Seriny]

Het was zaterdagochtend, rond 7 uur of zo. Alex stond voor zijn kledingkast waar hij snel een riem, een shirt en een vest uitrok. Hij deed zijn riem aan, trok zijn T-shirt over zijn hoofd, en deed zijn vest aan. Vervolgens trok hij de rits dicht tot onder zijn borst en keek nog even rond of hij niks vergat. Toen hij daar zeker van was ging hij naar beneden, zachtjes zodat hij zijn moeder en Frank niet wakker maakte. Beneden liep hij naar de keuken en pakte hij een glas water, hij dronk het leeg en zette het op het aanrecht. Daarna pakte hij nog snel een appel, hij moest toch iets te eten hebben gehad. Toen hij naar buiten ging sloot hij de deur zachtjes achter zich. Daarna pakte hij snel zijn fiets en fietste hij weg. Tijdens het fietsen at hij zijn appel op, hij zou even gaan wandelen of zo voordat hij naar de manege ging. Aangezien het nu half 8 was en hij toch nog wat tijd had. Het bos, daar zou hij wel even naar toe kunnen gaan. Hij liet zijn fiets tegen een boom aan vallen toen hij was afgestapt en liep verder, zoals meestal als hij wandelde had hij zijn hoofd wat naar beneden gericht terwijl hij liep. Maar hierdoor merkte hij niet,n dat toen hij bij een splitsing kwam, er een paard met ruiter in volle vaart kwam aangegaloppeerd. ’‘Kijk uit jij! riep de ruiter, waardoor Alex opkeek, maar het te laat merkte. Hij deed wat stappen achteruit maar doordat het zo snel gebeurde begon hij te wankelen en viel hij achterover. Hierdoor voelde hij weer een steek door zijn ribben gaan. Hij beet op zijn lip, waar twee hij twee piercings had. Dat had hij vroeger gedaan, zoiets zou hij niet meer doen, wat had hij toen op zijn kop gekregen van Frank. Hij steunde op zijn handen en wou zo recht komen toen hij voetstappen hoorde.

Seriny beet hard op haar lip, en rende het huis uit. "Seriny! Seriny kom terug, je zult toch wat moeten eten!" riep haar moeder haar na. Maar ze luisterde niet, ze wilde niet eten, ze wilde niet aankomen, ze wilde afvallen, dun zijn! Ze rende tot ze niet meer kon, en kwam toen uit bij het bos. Ze keek achter zich, terweil haar borstkas hard op en neer ging. Ze wankelde en liep verder. Even werdt het zwart voor haar ogen, maar ze was het gewent dus liep gewoon verder, na vijf, zes seconden werdt het weer helder. Ze zag een jongen in het gras zitten, en een paard wat voorbij raasde, ze moest snel een paar stappen achteruit doen, anders zou ze plat gerenden worden. "Azo" zei ze zacht, zodat geen van de twee het zou kunnen horen. Ze liep naar de jongen en hielp hem overeind. Ze keek hem even aan. Ze kende hem nog niet. Ze kende nog niemand hier eigenlijk. Ja, die merrie, maar die was bang voor haar.

[Je merkt vanzelf wat er met haar aan de hand is.]