You sure are on of a kind [Sputnick]

Met een lichte glimlach op zijn gezicht liep Alex naar beneden, waar zijn moeder aks roerei en spek aan het maken was. Frank hielt van een goed ontbijt ij het opstaan. Het was nu wel weer weekend, maar ook al was het geen weekend verwachte hij een uitgebreid ontbijt. Alex zuchtte zachtjes, waardoor zijn moeder opkeek. De glimlach stond nog steeds op zijn gezicht en ook zijn moeder glimlachte kort naar hem. ‘Gaat het een beetje? Je weet toch dat hij hier nog wel even kwaad om zal zijn?’ vroeg zijn moeder. Ja, dat wist hij zeker, die man wou gewoon niet dat Alex iets leuks had in zijn leven. Gisteren was dus ook niet een fijne dag geweest. Tegen het einde van de dag had hij gezegd dat hij een verzorgpaard gevonden had. En het was duidelijk dat hij geen goedkeuring vroeg. Hij zou sowieso gaan. Maar telkens als Alex iets ging doen wat hem blij maakte, leek dat Frank kwaad te maken. Hij zag Alex als een duivel of iets in die zin. Over de duivel gesproken, hij was geland. En ook al had hij pijn, de glimlach ging niet van zijn lippen. Waarvan de onderlip gesierd, of ontsierd, het ligt er maar net aan wat je ervan vond, werd door twee piercings. Met een afgezeken kop kwam Frank naar beneden te lopen, om brommend op de stoel naast Alex te gaan zitten. Bij het zien van de glimlach van Alex keek Frank hem vuil aan en haalde hij uit. Het kwam niet zo hard aan, maar toch wreef Alew kort over zijn hoofd, om snel zijn boterham op te eten. Hij wou immers niet te laat zijn, en kon niet wachten om zijn verzorpaard te ontmoeten. Hij hoopte dat het geen oud paard zou zijn, hoewel een lastig of moeilijk paard was ook niet echt ideaal. Hij zou het wel zien. Snel nam hij nog een slok van zijn thee, zei nog snel doei tegen zijn moeder en liep de deur uit om snel zijn fiets te pakken.

Even later was hij al op weg op zijn fiets, en gelukkig was het lekker dichtbij. Dus hij was er al snel, om te zien dat enkele mensen al druk bezig waren. Maar het was duidelijk te zien wie er hier ‘de baas’ was. Het was een vrouwtje, niet zo groot, maar ook niet heel klein. Ze zag er opgewekt, maar kordaat uit, en had duidelijk veel energie. Ook door haar korte, rode krullende haar zag ze er nog levendiger uit. Alex glimlachte eens en liep op haar af. Ik zoek Anouck, de eigenara hier?’ vroeg hij, terwijl hij toch bijna zeker wist dat zij Anouck was. ‘Ja, dat ben ik, ben jij dan..’ kwam er over haar lippen lichtjes twijfelend. Alex zag er niet als de typische paardenjongen uit. ‘Alex, ja.’ Zei hij. En hij schudde de hand die naar hem uitgestoken werd. ‘Ik hoop dat je een beetje met pittige paarden om kunt gaan?’ vroeg ze, en ze duwde tegen een poort, die als extra beveiliging diende. Zodat als de paarden ontsnapten, en dan nog het stallengebouw uit zouden komen, ze niet veel verder kwamen dan dit. Toch was de poort makkelijk te openen, voor als er brand zou zijn. Het vrouwtje liep hem voor en stopte bij een stal. ‘Dit is Sputnick.’ Zei ze. Alex keek even naar het paard. Wat een prachtbeest! ‘Kijk wel uit, en wees streng genoeg. Sputnick si niet het gemakkelijkste paardje.’ Waarschuwde ze hem alvast. Alex knikte, hij zou maar eens beginnen met ene join up. Vaak werkte dat om te laten zien wie de baas was. En dat zou hij in het begin vaker doen. Hij volgde het vrouwtje, die hem gewenkt had en een kamertje binnenliep. De voerkamer. ‘Dit hier,’ zei ze, en ze wees op een geplastificeerd blad dat ophinh, met de naam ‘Sputnick’ erop. ‘is het voerschema van Sputnick. Als je hem moet voeren, dan volg je simpelweg de richtlijnen op dit schema. Er staat precies op wat hij moet krijgen en wanneer. En wat voor extra hij zou kunnen krijgen in het geval dat.’ Zei ze. Alex knikte en volgde vervolgens het vrouwtje naar de zadelkamer. ‘Dit hier is van Sputnick. Hij heeft een gewoon veelzijdigheidzadel, zijn halster, hoofdstel, dekens, en die dingen.’ Zei ze. Na nog wat verdere uiteg en de verdere ‘rondleiding’ kwamen ze weer bij Sputnick uit. ‘De rest leer je wel al doende.’ Zei ze, en ze verliet het gebouw. Alex stapte Sputnick zijn stal binnen en sloot de staldeur weer goed, om vervolgens rustig af te wachten wat Sputnick zou doen. ‘Heey.’ Zei hij nog, en hij stak zijn hand even uit, zodat Sputnick zijn geur even kon ruiken.

Zenuwachtig stond hij te ijsberen achterin zijn stal. Hij keek argwanend naar de mensen die door de stal heen beenden. Zijn oren waren naar achteren gericht. Mensen met paarden stormden heen en weer, hoefijzers galmden door het gangpad. Zijn oren waren actief bij elk geluid. Hij zwiepte zijn zwarte staart en bleef toen staan. Een staljongen, met een bodywarmer met het logo van de stal kwam met een emmer aanlopen. Hij drukte zijn oren in zijn nek. Hij hief zijn hoofd. De jongen suste zacht woorden en goot de emmer leeg in zijn voerbak. Zijn ontbijt was gearriveerd. Hij wachtte totdat de jongen weg was, en liep toen naar voren. Waarom moesten voerbakken dan ook voorin de stal staan. Hij duwde zijn neus in de bak, en de geur van biks kwam hem tegemoet. Hij zwiepte weer met zijn staart, en nam een hap van het voedsel. Snel en gulzig at hij het op. Hij likte toen de laatste restjes voedsel uit de bak met zijn roze tong. Toen hij eindelijk alles op had, wat eigenlijk maar een paar minuten had gekost, stapte hij weer achteruit. Hij ging weer achterin zijn stal staan. Weer hoefijzers door het gangpad. Zijn hoofd vloog omhoog. Het was een grote stal, en soms irriteerde hem dat vreselijk. Hij probeerde het geluid te negeren en duwde zijn neus naar beneden in het stro. Hij snoof de geur op, en knabbelde toen wat op een strootje.

Een halfuurtje later, misschien minder, misschien meer, hij was niet zo goed met tijdgevoelens. Hij wist wanneer de jongen met voedsel kwam, hij wist wanneer ze hem in het land gingen zetten, dat voelde hij aan. Maar zo wist hij het niet. Hij schudde met zijn manen. Twee mensen kwamen vooraan zijn staldeur staan. Zijn oren drukte hij naar achteren, en hij begon weer te ijsberen achterin zijn stal. Hij hield de twee oplettend in de gaten. De ene herkende hij wel, het vrouwtje was degene die alles regelde. Ze was een baas. Een leidster.. De andere kende hij niet. Het was een donker geval, en groter dan het vrouwtje. Het maakte hem onrustig. Argwanend keek hij de twee toen aan. Gelukkig vertrokken ze ook snel weer. Hij dacht na. Wat moesten ze nu van hem. Normaal hadden ze niet zoveel aandacht. Hij keek toen weer naar de staldeur. Niemand was er, en niemand kwam. Hij stapte wat dichterbij, en keek tussen de "tralies" heen. Hij zag zijn overbuurvrouw, een bruine merrie, genaamd Dancer. Hij zelf stond in het hoekje, en dus had hij maar één buurman. Dat was een grote zwarte ruin, een goed sportpaard. Hij was altijd braaf. Zijn naam was... hij wist zijn officiële naam niet eens. Hij had het mensen wel eens horen brabbelen, maar ze noemden hem meestal Enzo. Een korte afleiding van zijn echte naam. Hij was gewoon Sputnick. En hij was één van de weinige hengsten op stal. Maar interesse in merries had hij niet tot weinig. Soms, kwamen werd hij een hengst als er in de buurt een hengstige merrie rond dartelde. Maar verdere problemen met merries had hij niet. Misschien één van de weinige redenen dat hij überhaupt nog hengst was, en niet inmiddels al was gecastreerd.
Na enkele minuten kwamen het vrouwtje en de jongen weer. Geschrokken sprong hij weer achterin zijn stal. Zijn oren drukte hij in zijn nek. Ze brabbelden nog wat naar elkaar, en voor hij het wist was het vrouwtje weg. De jongen daar in tegen kwam zijn stal in. Hij hief zijn hoofd en drukte zijn oren in zijn nek. Zijn ogen stonden op de jongen gericht. Hij begroette hem, maar hij bleef doodstil staan. Hij kwam niet dichterbij. Hij bleef daar staan, zijn hand vooruit. Hij wist niet wat die jongen wilde, hij bleef doodstil staan. Argwanend keek hij naar hem. Hij snoof eens, en zette een hoef naar achteren...

Met zijn hand uitgestrekte hand naar de hengst stond Alex in het dier zijn stal. Zijn ogen waren op de hengst gericht, maar op een indirecte manier. Je wist immers maar nooit of het paard bang was, als je dan direct naar ze keek dan werden ze vaak nog banger. Maar toen er even niks gebeurde, en Sputnick zelfs een hoef naar achteren verzette liet hij zijn hand zakken. Om vervolgens te blikken op de stal, die erop duidde dat het waarschijnlijk al snel uitmesttijd zou zijn. een zucht gleed over zijn lippen, en hij liep de stal weer uit. Om even rond te dwalen, en al snel de opslagkamer te vinden. Waar al het hooi, stro, schaafsel en die dingen lag. De mesthoop zou wel buiten liggen. En op de deur hing een soort van schema. Alex liet zijn vinger over de woorden glijden, om al snel de datum van vandaag te zien. En ja hoor, het was tijd om uit te mesten. Voetstappen waren te horen en Alex keek om, een meisje kwam aangelopen, en trok kort een pruillip ‘Tijd om uit te mesten’ vroeg ze ‘Ja’ zei hij en hij haalde kort zijn hand door zijn haren. ‘Jij bent nieuw hier hé? Had jij niet Sputnick?’ vroeg ze. Iets waarop Alexd knikte. ‘Succes, wet je, ik zal je even helpen, we jagen hem meestal even een andere stal in, hij is heel moeilijk te pakken.’ Zei ze, en ze liep voor hem uit. Alex volgde haar en zag hoe ze een stal opende, schuin tegenover zijn stal was een vrije stal. Alex opende de staldeur en zag het .’ meisje knikken. ‘Kom op’ zei hij, hij zwaaide lichtjes met zijn armen en van het moment dat hij de stal uitgelopen was zorgde Alex er samen met het meisje voor dat Sputnick de andere stal in kwam. ‘Oké, verder kan je het zelf wel hé.’ Vroeg ze, ‘Ja, bedankt hé.’ Zei hij en hij draaide zich om, hij zou maar eens beginnen.
Eventjes later kwam hij aanzetten met alles wat hij nodig had. Schaafsel, hooi, een riek, een kruiwagen.. Jep, zowat alles. Hij pakte de riek en begon alles eruit te scheppen. Iets wat wel even duurde en niet echt het makkelijkste werkje was. Zeker niet na wat er gisteren gebeurd was. Hij zuchtte eens, het moest toch gebeuren. Hij zette de riek in het schaafsel, dat al wat aan elkaar aan het plakken was vanwege de mest. Zo ging het wel makkelijker.

En een tijdje later was de stal helemaal leeg. Hij had na een tijdje de schop er ook bij gepakt, die was handiger om alles eruit te halen. Hier en daar lag nog wat dus dat had hij eruit geveegd met de bezem. Nu zag alles er netjes uit, en kon hij het schaafsel netjes verspreiden. Met zijn zakmes sneed hij de verpakking open, zoals iedereen hier deed. Hierna gooide hij het de stal in. De verpakking legde hij in de, nu lege, kruiwagen. Nog twee verpakkingen volgden, zodat er overal schaafsel lag, maar er plaats was om in het midden wat meer te leggen, een soort van bedje voor het paard. Als het koud was had deze het dan nog steeds lekker warm. Hij legde alles vlug weg en opende de staldeur van de stal waarin Sputnick stond. Op een slimme, handige manier joeg hij Sputnick terug zijn eigen stal in. Een zucht gleed over zijn lippen en hij hing over de staldeur, terwijl hij met een glimlachje op zijn gezicht naar Sputnick keek.

De jongen bleef maar staan. Lang bleef hij ook als versteend staan. Totdat hij bewoog, haalde de jongen zijn hand naar beneden. Hij zwiepte met zijn staart toen hij zijn box verliet. Hij stommelde wat rond in zijn box. Hij schudde zijn hoofd, en zette weer een paar passen naar voren. Hij begreep niet waarom ze steeds naar binnen en naar buiten kwamen rennen. Hij stapte weer naar achteren en ging weer achter in zijn stal lopen ijsberen. Toen, na een paar minuten, kwam die jongen weer. En hij had een meisje bij zich. Hij drukte zijn oren in zijn nek. De lege stal, schuin tegenover hem, werd open gedaan. Hij schudde met zijn kop. De jongen kwam zijn stal binnen lopen. Hij drukte zijn oren naar achteren. Dit gebeurde wel vaker. Hij stoof zijn stal toen uit, maar verder kwam hij niet. Een meisje stond al met haar armen te zwaaien. Hij stopte, en zijn voorhand kwam een beetje omhoog, toen draafde hij de andere stal in, en die werd achter zijn kont dichtgedaan. Hij schudde zijn manen toen opnieuw, en draaide zich om. De jongen ging met zijn stal bemoeien. Deze werd verschoond. Hij liet zijn hals hangen, en wachtte af wat er vervolgens zou gaan gebeuren.

Na, best wel lang, werd zijn staldeur weer door de jongen open gedaan. Hij snoof, en weer moest hij naar zijn oude stal. Hij draafde de stal snel uit, en snel stapte hij weer zijn eigen stal binnen. Hij schudde zijn hoofd op en neer, en draaide zich direct om, om de jongen beter in de gaten te kunnen houden. Hij keek hem aan. Hij schraapte met zijn voorbeen over de grond, en snoof toen eens. Hij was niet blij met de komst van de jongen. Nu was alles opeens zo druk. Hij ging achter in zijn stal ijsberen. Hij bleef de jongen nauwlettend in het oog houden. Toen kwam er iemand bij de stal van zijn buurman. Enzo brieste vriendelijk en duwde zijn neus in de handen van het meisje dat hem begroette. Hij zag hoe de ruin een snoepje kreeg. Hij smakte met zijn eigen lippen. Toen gooide hij zijn hoofd plots weer omhoog. Hij begon rondjes te stappen in zijn stal. Hij hinnikte eens en toen vloog zijn achterhand omhoog, en zijn benen schoten uit naar de staldeur. Een knal echode in de stallen. Hij deed zijn hoofd omlaag en weer dreigde hij zijn achterhand omhoog te gooien. Maar op het laatste moment bleef hij toch stilstaan. Hij sprong naar achter in zijn stal, en bleef daar met zijn hoofd naar de muur staan.