Can someone get that bastard away from me?

Het was rumoerig op straat, wat normaal was rond een uur of 12 's nachts in de buitenrand van de stad. De meest bezochte clubs die langs het strand verspreid waren. Kleine barretjes waren nog open, ze verspreide een warme gloed op de straat. Het tegenovergestelde van de clubs, waar het discolicht uit de deur die soms geopend werd door een bewaker scheen. Harde muziek werd ondanks de muren niet gedempt. Haar zwarte louboutin hakken tikte ritmisch op de straat. Ze bleef even stil staan met haar ene hand in haar heup, ze keek twijfelend rond met haar lippen getuit. Waar was die verdomde club ook al weer, ze hoorde de stem van haar broer, Daniël, door haar hoofd dreunen. Bij de kerk rechtdoor, tot je bij het strand bent. Bij de bonte koe rechtdoor dan de hoek om. Ze glimlachte, jep ze wist het weer. Haar ritmische passen weerklonken weer op de klinkers. Haar zwarte jurkje, die niet helemaal dicht was. Zat strak om haar lichaam. Tevreden schudde ze even met haar hoofd zodat haar haren naar achteren vielen. Ze had haar haren los gegooid, vanavond geen vlecht, staart of vogelnestje. Gewoon los, sexy ook wel te noemen. Haar wimpers waren bedekt met een laagje mascara, veel had ze niet nodig .Een streepje oogpotlood en haar hogen vielen weer genoeg op. Haar lichtgekleurde ogen scande de straat af. Ze kon het luide gebonk van de bassen al horen, ze verruimde haar passen. Ze liep de hoek om, jawel daar stond de rij al. Gelukkig had haar broer een VIP pas geregeld en kon ze vrolijk doorstappen. Er klonk verontwaardig gemompel, ze glimlachte onschuldig en passeerde een groepje meiden. Zwaar opgemaakt, te veel poeder op haar gezicht. Bitches. In een oogopslag wist ze het al. Ze was zelf ook opgemaakt, had ook een kort jurkje aan. Waar haar decolleté beter in naar voren kwam maar er was toch een groot verschil vond ze zelf. De bewaker, een klerenkast van een vent keek haar onder zijn pilotenbril aan. Hij schoof de bril iets naar voren en keek haar doordringend aan met zijn felblauwe ogen. Ze glimlachte en liet niet zien dat ze onder de indruk van zijn uiterlijk en blik was. Ze haalde haar kaartje tevoorschijn en toonde hem. Hij liet nog een blik over haar heen glijden en zetten toen een stap opzij zodat ze de donkere ruimte in kon gaan. Meteen overspoelde de warmte haar, warme lijven danste om haar heen. Ze wurmde zich langs de mensen heen naar de bar. Ze bestelde een van de zelfgemaakte cocktails en bedankte de barman met een glimlach. Ze pakte het glas en slurpte aan het rietje. Ze plaatse zichzelf op de barkruk en keek de schemerige ruimte rond. Discolichten schenen door de ruimte, speciale effecten deden de ruimte soms helemaal oplichten met fel licht. Waar in iedereen zich langzamer leek te bewegen. Een glimlach lag op haar lippen toen het liedje tot haar door drong. I got a hangover- was goed genoeg om op te dansen. Ze deed haar hoofd naar achteren en goot de cocktail in haar keel. Ze glimlachte toen ze het vertrouwde brandende gevoel in haar maag, en slokdarm voelde. Ze stond op, hervond haar evenwicht op haar hoge hakken en stapte met ferme stappen naar de dansvloer. Lang bleef ze niet alleen dansen, al snel belande ze bij een groepje meisjes waar ze gezellig mee danste. Het gesprek kwam al snel op gang, ze beantwoorde de vragen met een glimlach en stelde zelf ook vragen. Later bleek dat ze ook bevriend waren met een stuk of vijf jongens, de meiden stelde hen aan haar voor. Haar verlegenheid was op de achtergrond geraakt, nu ze alcohol op had. Ze glimlachten naar hen en stelde zichzelf ook voor. Een van de jongens trok haar aandacht, hij gedroeg zich anders dan de rest. Richard heette hij, hij had zwart haar wat krulde. Het leek nat te zijn, maar van dichterbij zag je dat het niet zo was. Zijn huid was getint, door de zon zo te zien. Hij had felblauwe ogen die om aandacht leken te vragen. Zijn huid leek helemaal vaal te zijn, alleen een paar moedervlekjes waren te zien. Ze glimlachte charmant naar hem, hij was ouder dan de rest rond de twintig had ze gehoord. Hij beantwoorde haar glimlach door zijn mondhoek aan een kan op te trekken waardoor er een scheve grijns ontstond. Verlegen beet ze op haar lip, terwijl ze hem dichterbij liet komen. Hij plaatste voorzichtig zijn hand onder haar kin en tilde die iets op. Zodat ze in zijn blauwe kijkers keek, ze bevatte groene spikkeltjes zag ze. ‘Dansen?’ vroeg hij met een glimlachje. Ze knikte hevig, maar bloosde toen ze merkte hoe overdreven ze deed. Ze hoorde richard enkel grinniken en voelde een warme arm die hij om haar heen geslagen had. Ze rook zijn mannelijke musk geur en snoof die ongemerkt op. Hij begeleide haar iets van het groepje af. Ze danste samen alsof hun leven er van af hing, het lichaam van Demi was lenig. Erg lenig. Waardoor ze verschillende bijna onmenselijke kronkels kon maken. Richard moedigde haar en begeleide haar naar een paal. Een paal? Vroeg ze zich verbaasd af, het werd haar allemaal al snel duidelijk toen het meisje wat daar aan het dansen was. Gevraagd werd of ze ook even mocht. Die knikte en verliet de paal, ze bleef staan kijken samen met een groepje zo te zien aangeschoten mensen. Onzeker liep Demi naar de paal toe, voelde aan het koude metaal. In het begin ging het onwennig maar al snel kronkelde haar lichaam rond de paal en kreeg ze luid applaus na haar eerste ‘optreden’. Richard hand voelde ze weer op haar onderrug. ‘Je was geweldig’ zei hij bewonderend, hij begeleide haar naar de bar. Hij bestelde wat te drinken, een biertje voor hun beide. Tevreden leunde ze tegen hem aan, ‘moet even naar de wc’ schreeuwde ze zowat in zijn oor nadat hij haar ervoor niet had gehoord. Ze liet zich van de barkruk afglijden en liep naar de wc. Er stonden een paar meiden voor de spiegel hun make-up bij te werken of op te doen. Ze sloot haar wc hokje, toen ze weer tevoorschijn kwam stond er niemand meer. Gelukkig dacht ze opgelucht. Snel fatsoeneerde ze haar haren even en keek of haar make-up nog goed zag. Richard zat nog steeds op zijn barkruk toen ze naar hem toe liep, ‘hey schatje heb je gemist’ zei hij terwijl hij glimlachte. Schatje? Bedacht ze zich fronsend. Ze vond hem aardig en zijn uiterlijk was niet verkeerd maar ze wist niet of ze een relatie met hem wou zoals het op dit moment vanaf zijn kant leek. Ze wou hakkelend beginnen dat ze geen relatie met hem wou, maar besloot het niet te doen toen ze merkte dat hij aangeschoten was. Misschien sprak hij elk meisje wel aan als schatje, en miste hij elk meisje in zijn omgeving. Het eerste was waarschijnlijker dat het laatste maar goed. Ze concentreerde zich op haar biertje voor zich. Ze nam een slok en genoot van de koele drank. Toen ze vroeg hoe laat het was en hoorde dat het al over 2en was schrok ze zichtbaar. Ze zei snel de meiden gedag, wisselde nummers met hen uit en groette ook de jongens. Ze kreeg van twee van hen hun nummer, ze liep heupwiegend weer terug naar Richard. Die wazig uit zijn ogen keek. Ze zei dat ze ging en vroeg om zijn nummer. Die voerde hij snel in. Ook hij kreeg haar nummer die hij tevreden aannam. Hij pruilde toen ze zag dat ze weg wou gaan zonder iets van een afscheid. Ze gaf glimlachend toe en boog naar voren om hem een kus op zijn wang te geven maar hij draaide zijn hoofd. Haar lippen belande op zijn mond, verschrik verstarde ze. Ook Richard leek geschokt, maar ze voelde hoe hij glimlachte. Tegen haar wil in begon hij haar terug te zoenen. Ze probeerde haar lippen van de zijne te scheidde, ze wou dit niet. Niet nu, niet hier! Bezitterig had hij een arm om haar heen geslagen en drukte haar tegen hem aan. Ze merkte dat hij van de barkruk was gekomen .Angstig, bang voor zijn macht probeerde ze zich los te wurmen. Zonder resultaat, hij begon haar enkel vuriger te zoenen. Zijn tong tikte ongeduldig op haar lippen. Ze weigerde en perste haar lippen op elkaar. Ze hoorde hem grommen en slaakte verschrikt een kreetje toen hij in haar rechterbil kneep. Daar maakte hij weer gebruik van om snel zijn lippen op de hare te planten en zijn tong naar binnen te dringen. Ondertussen kookte Demi van woede. Ze beet hard op zijn lip, hij schreeuwde het uit en liet zijn greep verslappen. Ze rukte zich los en gaf hem een knietje, het gewenste effect volgde hij kreunde en deuk in elkaar. Nog voor hij over de grond kon gaan rollen van de pijn en zielig ging doen gaf ze hem een harde klap in zijn gezicht. De klets was duidelijk te horen, woedend keek ze hem aan in zijn eerst nog prachtige felblauwe ogen. Zijn vrienden kwamen aangesneld en bekomerde zich over hun vriend. Ze dronk nog snel haar biertje op en ving een paar zinnen op. Blijkbaar had hij verteld dat hij haar tegen haar zin in had gezoend. Sommige vrienden gaven hem een klap op zijn schouder en juichte hem toe andere, zeiden dat ze het zelf ook wel zouden willen doen. Waarop luid gejoeld werd. Op dat moment besloot ze dat het wel welletjes geweest was. Ze gleed weer van de barkruk en wurmde zich door de mensen heen. Buiten ademde ze in volle tuigen de frisse lucht in, kippenvel stond al snel op haar armen. Ze rilde en sloeg haar armen rond haar lichaam, haar hakken produceerde weer getik op de inmidels verlaten straat. Het was koud buiten, stom van haar dat ze geen vestje of iets mee genomen had. Luid gelach weerklonk uit een steegje, nieuwsgierig en naïef als ze was keek ze nieuwsgierig het hoekje om. Niemand te zien. ‘Hallo?’ klonk haar stem aarzelend. Die trilde licht, wat haar bangheid maar ook haar nieuwsgierigheid verraden. Nog steeds niet, ze zweerde dat ze daarnet een gelach had gehoord. Het kon niet zo zijn dat ze plots weg waren. Ze moest haar vermoedes bevestigen en liep dus met haar handen voor haar borst gekruist het steegje in. Ze voelde hoe de duisternis haar op leek te slokken, onwerekeurig rilde ze. Een streling van een warme adem langs haar oor deed haar ergste nachtmerries overtreven. O my god waar ben ik nu weer beland bedenkt ze angstig. Toch niet in het hol van verkrachters en moordenaars? ‘Heb je het koud’ fluisterde de stem, de warme adem deed haar huiveren. Haar handen trillen merkte ze toen ze naar haar handen keek. Een zachte streling van een warme over haar hand deed haar hoofd met een ruk opheven. Gegrinnik volgt, ze beet op haar wang om haar woedeaanval in te houden. Dom gaan zitten grinniken, wat dacht die gast wel niet? Ze draait zich met een ruk om en wil het de man eens flink betaald zetten. Tot zijn gestalte haar adem ontneemt. Hij is werkelijk verbazendwekkend. Niet echt het persoontje die achter weerloze meisjes aan sluipt. Hij was ongeveer 2 meter, kort bruin haar. Een pilotenbril met spiegelende glazen en een leren jack. Zijn mondhoeken krulde sierlijk omhoog toen hij haar reactie zag. Hij kon zoveel meisjes krijgen waarom ze sneaky besluipen? Ze keek hem met grote ogen van angst aan en bleef als versteend staan toen hij zijn warme hand op haar onderrug legde. ‘En wat brengt deze schone dame hier?’ vroeg hij spottend. ‘Ik…euhm. L-liep, e-e-en beet-t-tje ro-n-d-d’ stotterde ze bang. Hij liet weer een onweerstaanbare scheve grijns zien en boog toen naar voren. ‘Wat ga je doen’ piepte ze angstig. Haar bange ogen werden gespiegeld in zijn glazen.’Iets wat je heel leuk gaat vinden’ fluisterde hij zwoel, ze slikte een brok in haar keel weg. ‘Wat wil je van me’ klonk ze nu moedig. ‘Je lichaam’ was zijn enige antwoord, het deed rillingen van angst over haar rug gaan. Ok, dit ging te ver. Weg moest ze en snel! Ze dook van hem weg stoof richting de uitgang van het steegje, wat uiterst moeilijk ging door haar hoge hakken. Net toen ze dacht gered te zijn en ze bijna bij de straat was pakte er iemand haar ruw bij haar middel. Ze slaakte een gilletje van schrik toen ze met een arm om haar buik heen de lucht in werd getild. ‘Wat dacht jij te gaan doen’ klonk het bars in haar oor. Ze durfte niet te antwoorden, ze voelde hem iets uit zijn rechter zak pakken. ‘Ga je het nog zeggen liefje’siste hij woedend, hij liet het mes wat hij in zijn hand had gevaarlijk glimmen in het weinige licht. Ze slikte angstig toen ze zag hoe scherp het ding was, het leek haar niet prettig om het tegen haar keel gedrukt te krijgen. ‘Nou’ zei de stem bars, hij klonk beheerst maar ze wist dat hij kookte van woede. Fijn. ‘Ehm…nou ik wou weg r-‘ verder kwam ze niet. Een harde hand kwam tegen haar wang. Ze dook in elkaar. Haar wang gloeide, ze jammerde zachtjes. Ok hij kon dus hard slaan nadruk op hard. Ze keek bang omhoog, waar hij wijdbeens naar haar staarde.’Ga je nu naar mij luisteren?’ vroeg hij ijzig. Ze knikte beverig. Hij sleurde haar overeind en duwde haar tegen de muur, zijn blik keek haar staalhard aan. Zijn lippen die plots op de hare belande overdonderde haar, ze waren zacht en warm. Hij kuste haar dan wel ruw maar toch teder. Verdwaasd keek ze hem aan toen hij haar van zijn lippen bevrijde. Hij had zijn handen naast haar hoofd geplaatst, zijn ogen flikkerde in het weinige licht. Zijn handen verlieten de relatief veilige plek naast haar hoofd en begonnen haar lichaam te verkennen. Ze kronkelde en spartelde flink tegen, zin had het niet. Ze stootte een verwoede hulpkreet uit. Haar stem mocht een paar secondes hard door de nacht klinken tot de hand van de man voor haar hem dempte. Zijn ogen flikkerde niet van lust maar van woede dit keer. Dreigend haalde hij zijn mes weer tevoorschijn. ‘Mondje dicht hé’ zei hij terwijl hij zijn tanden knarste van woede. Hij haalde de hand weg nadat ze had geknikte met grote ogen. Bang keek ze naar de grond terwijl hij voor haar bleef staan en haar bestudeerde. ‘Zo nu begint het echte werk’ zei hij smalend. Meteen hief ze haar hoofd en smeekte hem om haar te sparen. Hij snoerde haar de mond door haar vurig te kussen, bang maar boos klemde ze haar lippen op elkaar. Niet van plan ze te openen ook niet toen zijn tong ongeduldig langs haar onderlip streelde. Ze beet op haar wang en bleef haar lippen op elkaar houden. En duwde de gedachte van het mes van haar af. Kon er nu niet iemand komen om haar te redden? Uit zijn mond klonk een grom die bijna dierlijk klonk, hij leek te zuchtte. Zijn handen verkende haar lichaam weer, waardoor ze tegen begon te stribelen en om zich heen ging slaan. Hij hield haar handen in bedwang door ze ruw bij haar polsen te pakken en tegen de muur te duwen. ‘Stop met spelen schatje’ siste hij kwaad. O zag hij dit als een spel mooi niet. Ze keek hem woedend aan maar er verschenen al snel tranen toen hij het mes tevoorschijn haalde en met de punt rond de huid van haar hals ging. Hij drukte niet door, nog niet maar speelde op haar gevoelens in en liet haar mascara uit lopen.

(liefst een jongen die haar red :(A):
open voel je welkom)

Haar jurkje

Langzaam drukte hij zijn sigaret tegen de muur, en gooide hem in de afvoer put. Hij blies het laatste wolkje uit. En liep toen snel verder. Het was nu zo'n zes uur in de middag. En hij was op weg naar de snackbar. Eenmaal daar aan gekomen bestelde hij wat, en at het snel op. Van plan nog een keer te free runnen voor hij naar de stad ging, at hij nogal gehaast en ging toen snel weg. Hij ademde de frisse lucht eventjes in. En blies hem toen weer uit. Zijn borstkas ging langzaam op en neer. Toen liep hij door, steeds sneller en sneller. Tot hij rende. Op zijn snelste tempo, gooide hij zichzelf over een muurtje heen. Rolde toen over de grond en stond weer op. Nog steeds bewogen zijn voeten zich als een razende over de grond heen. Zijn borstkas ging al heel wat sneller op en neer. En na een uurtje of wat stopte hij. Voorover gebogen hijgend stond hij daar een minuutje of vijf. Hij keek op zijn horloge. Half acht, op een gemakkelijk tempo liep hij naar zijn appartement, hij stak zijn sleutel in het oude verroeste gat en draaide deze gemakkelijk om, hoe stroef hij ook ging. Eventjes hoestte hij. Hij moest echt stoppen met roken. Het enige probleem was dat het nogal lastig was. Een zucht ontsnapte door zijn lippen. Snel maakte hij zich klaar. Douchte, dronk wat water, poetste zijn tanden, deed wat gel in zijn haar. Maar niet overdreven veel, hij deed snel goede kleding aan. En stapte toen op zijn fiets. Het was al zo’n tien uur. En hij wou om elf uur in de stad zijn. Hij had een gewone spijkerbroek aan, met een V trui eroverheen. Als een gek trapte hij, het was toch best wel ver om naar de stad te fietsten. Hij kwam langs de dijk, langs polders, langs meertjes en rivieren, langs dichte sinister uitziende bomen. In de stad gooide hij zijn fiets die toch al heel erg kapot was tegen de muur aan, bij alle andere fietsen. Dook linksaf het steegje in, en liep die door. Het was een vreemd en sinister steegje. De lampen knipperden, het rook er onguur. En de steeg was opgedoemd in de rookwolkjes, waardoor je er amper iets zag. Overal hoorde hij schil gelach van mensen, en dronken mensen trokken aan hem, om hem in een kroeg te sleuren en ook hem dronken te voeren. Maar hij was niet bang in dit steegje, hij zat een tijdje op zelf verdediging sporten en had een jaartje of wat onder boksen gezeten. Nu deed hij aan Free runnen, nee redenen om echt bang te zijn waren er niet. Toch was hij opgelucht toen hij het ongure steegje uit was gekomen. Waar hij weer frisse lucht opkon ademen en alle barretjes en kroegen zag. Hij ging felisio binnen. Waar hij al enkele van zijn vrienden zagen. ‘’Hé Dale! Kom hier dan jonge!’’ Het was duidelijk dat enkele van zijn vrienden nu om ongeveer half 12 al dronken waren. Sjeesz, waar ging het heen met de wereld. Dale daarin tegen was zelf helemaal niet iemand die snel dronken werd. Hij dronk ook niet veel. Hij stak zijn hand eventjes op naar zijn vrienden en ging naar de bar. ‘’Doe maar één bier.’’ Zei hij tegen de man die achter de bar stond. Al snel kreeg hij zijn bier, en liep naar zijn vrienden toe. Al snel toen het zo’n twaalf uur werd, stroomde de meest bekende kroeg van deze straat vol. En kwamen er steeds meer mensen, er werd harde muziek gespeeld, en al zijn vrienden stroomden overal en nergens naar toe, in de hoop nog wat leuke meisjes te versieren. Zo was Dale niet, en zo bleef hij uiteindelijk alleen achter. Hij ging maar eens naar buiten, niemand die hem miste. Toen hij buiten was stak hij eventjes snel zijn sigaret op. De lampen flikkerden maar het straatje was vertrouwend. Ondanks de ongure figuren die hier rondliepen, allemaal schel lachend. Enkele dronken mensen vochten. Tja, zo ging het meestal. Dale besloot om eventjes wat te lopen, langzaam slofte hij tussen de mensen door. Hij slofte een steegje in, waar hij net schel gelach gehoord had. In de verte zag hij een beeldschoon meisje staan. Hij moest toegeven ze zag er niet verkeerd uit. Enkel vroeg hij zich af wat een meisje als deze in dit ongure steegje deed. Vrijwel onmiddellijk werd ze lastig gevallen door een of ander onguur type. Het was duidelijk dat hij niet welkom was bij haar. En het was ook duidelijk dat ze bang en gespannen was. Verscholen in de duisternis sloop Dale dichterbij. Stil als een roofdier, alsof het meisje en de jongen zijn prooi waren. De daken waren hier laag. Toen ze begonnen te lopen maakte hij hier gebruik van, hij zette zich af tegen de ene muur, sprong op de andere muur, en belande soepel op het dak. Zo volgde hij in de duisternis de jongen en het meisje. Hij kon precies horen wat hij zei. En wat zij zei. Toen ze begonnen te rennen, begon hij ook te rennen hij sprong eventjes op een ander dak. En volgde ze nog steeds, het leek alsof het meisje de jongen had afgeschud, maar toen verscheen de jongen uit een onverwacht hoekje. Het was net alsof hij een blik naar Dale richtte die zich onmiddellijk tegen de muur drukte. Hij hield zijn adem in. Toen de jongen het meisje begon te zoenen kokhalsde hij eventjes. Toen de jongen een mes tevoorschijn haalde sperde hij zijn ogen wijd open. Dit had hij niet verwacht. Domme Dale, dit had hij zo kunnen verwachten. Dale was nog steeds verscholen in de schaduw, hij kon nog niet ingrijpen niet nu. De jongen gleed met zijn mes over de hals van het meisje. Dale rende in een oogwenk over het dak, het meisje zou hem nu kunnen zien, maar de jongen niet. Die was te erg bezig met het meisje. Dale sprong soepel op het andere dak dat dichtbij stond. Ging verscholen in de schaduw en de duisternis ergens staan waar hij zo zou kunnen toeslaan. Als het meisje naar links zou gaan, zou ze direct tegen een muur lopen. En daar bovenop zat Dale. Plots sprong hij van de muur. Zijn hand vloog door de lucht. Het leek allemaal in slow motion te gaan. Hoe de jongen het uitschreeuwde van pijn toen de hand van Dale met al zijn kracht zijn kaak raakte. In een onwetendheid schopte hij de jongen een paar keer. Hopend dat hij nu niet veel meer kon. Met een luid gerinkel viel het mes op de grond. Dale pakte het op, stak het in zijn zak. Het moest weg zijn van de jongen, die door de klap bewusteloos op de grond lag, waar hij nog wel eventjes zou blijven. ’’Gaat het?’’ Vroeg hij het meisje. Hij stak zijn hand uit. ’’Ik ben Dale.’’ Zei hij kalm. ’’Volg mij.’’ Langzaam en goed om zich uitkijkend pakte hij eventjes haar arm, en trok haar met zich mee. Toen liet hij los, het meisje zou hem wel volgen. Bij de hoek waar hij de bocht om kon bleef hij staan. Iets verder van de hoek, zo zouden ze nog kunnen vluchten als er meer jongens kwamen.

De man leek gefascineerd te zijn hoe zijn scherpe mes, een rode strepen op haar huid achter liet. Kippenvel verscheen, de man stootte een grinnik uit. Ze walgde van hem, ze had het koud. Niet gek ze liep in een kort jurkje rond die amper huid bedekte. Terwijl het nog winter was. Zo ongelofelijk slim van der, not. Hij nam even afstand om zijn zo geheten kunstwerk te kunnen aanschouwen. Hij glimlachte tevreden, in haar ooghoeken zag ze iets voorbij flitsen. Het was een oogwenk, kon ook gewoon een foutje zijn geweest in haar hersenen. Had ze wel vaker, zag ze dingen terwijl die er niet waren. Leek een rugzak van veraf een kat, maar bleek een tas te zijn. Maar nu wist ze zeker dat ze het écht gezien had en ze het niet zelf verzonnen had. Ze kneep haar oogjes tot spleetjes en meende toch echts iets te zien in de donkere hoek staan. Ze sloot voor een seconde haar ogen, hoorde een luide klap van iets wat op niet onzacht op bot terecht kwam. Haar ogen vlogen open, de man die zo even haar nog overmeesterd had schreeuwde nu luid en greep naar zijn kaak. Ze keek overdonderd naar de man die op de grond lag, zijn kaak leek gebroken te zijn aan zijn geschreeuw te zien. Ze zetten voorzichtig een aantal passen dichterbij en keek hem bezorgd aan. Yes she was a weird one. Zo even had ze nog gehoopt dat hij vlak voor der dood door de grond zou zakken. Maar nu maakte ze zich zorgen om hem, de man opende zijn ogen. Woede was het enige wat te zien was. ‘Het is allemaal jou schuld’ siste hij haar kwaad toe, ‘ik krijg je nog wel, zo’n lekkerding laat ik niet gaan’ ging hij verder. Een enge glimlach verscheen op zijn lippen, hij wou net een akelige lach uit stoten. Maar die werd verbroken door iemand die in zijn maag schopte. Verdwaasd keek ze op, een jongen misschien iets ouder dan der. Had blijkbaar daarnet de man een gebroken kaak geslagen, en trapte nu op hem in. Haar ogen werden groot van angst, misschien wou hij haar ook gewoon verkrachten. Net als die halve gek die nu op de grond lag te kermen van de pijn. Misschien kende ze elkaar, -niet dat dat waarschijnlijk was- en was hij kwaad dat zijn vriend zijn ‘buit’ had ingepikt. Die gedachte spookte door haar hoofd, maakte haar gek van angst. Ze trilde als een dun takje, alchol was weggevloeid, angst kwam er voor in de plaats. Gerinkel klonk haar luid in de oren toen het mes op de straat viel, ze wou het weggrissen, maar de jongen was haar voor. Damn it, nu had hij ook nog ’s een wapen. De man lag nu inmiddels bewusteloos op de grond, en leek haar geen kwaad meer te kunnen doen. Toen de jongen zijn aandacht naar haar verplaatste, en vroeg of het ging. Drongen de woorden maar langzaam tot haar door. Ging het met haar, ze was ongedeerd voor zo ver ze wist. Alleen een lelijk patroon op haar hals, en een paar knelplekken waar de man haar ruw had vastgegrepen. Voor de rest niks voor zo ver ze wist. De emotionele schade was groter, ze was in shok. Vertrouwde nu al de jongen voor haar niet die haar zo even nog gered leek te hebben. Wantrouwend zetten ze een stap naar achteren. Toen hij zijn hand uitstak schok ze, ze zag in gedachte al hoe zijn mes haar doorspieste. Toen hij zich voorstelde keek ze hem wantrouwig aan. Hij klonk bedrieglijk kalm, te kalm. Toen hij vroeg noujah eerder commandeerde haar te volgen. Overweegde ze haar vluchtkansen, de jongen wist hier waarschijnlijk de weg beter dan zijzelf ooit zou kunnen. Toen zijn hand zich om haar arm sloot, deed ze voor een paar secondes haar ogen dicht. Rust wou ze niet steeds getest worden, wie ze moest vertrouwen en wie niet. Het zwart van haar oogleden was het enige wat ze zag en kalmeerde haar. Haar ogen opende zich weer, haar grijzig gekleurde ogen keken onderzoekend rond. Nee geen vlucht kansen hier, het steegje liep dood, de enige weg naar buiten was de weg langs de jonge. Te risico vol, vooral na wat ze daarnet gezien had. Hij leek over de daken te kunnen sluipen als een leeuw op jacht door het veld. Ze moest hem zien te vertrouwen, tegen haar instict in dat wel. Hij trok, zacht maar nadrukkelijk aan haar arm. Ze volgde hem keek waar hij liep, vallen wou ze niet. Het was een wonder dat ze haar hakken nog aan had, en dat ze niet verloren was toen ze probeerde weg te vluchten van de man. Na een paar minuten misschien wel korter, liet hij haar los. Ze had besloten hem te vertrouwen en volgde hem, probeerde net zo geruisloos te zijn als hem. Wat moeilijk ging met 13 cm hoge hakken. Ze beet op haar lip, ze wou niet meer lopen maar ‘veilig’ wegkruipen in een hoekje en alles vergeten. Had ze nou maar naar Daniël geluisterd, die had haar nog zo gewaarschuwd. Ze had hem tegen hem gelogen toen ze zei dat ze met een groepje ging. Dat ging ze dus niet, alleen op straat, in partykleedij was nou niet bepaalde het slimste wat een persoontje kon doen. Na een paar meter bleven ze staan, vragend keek ze de jongen aan. Wat nu. Dale had hij zich voorgesteld, normaal zou ze zich vrolijk aan hem voorstellen. Nu niet, wantrouwen was er nog sluimerde op de achtergrond. Ze beet aarzelend op haar lip en sloeg haar ogen neer. ‘Ik eumh, moest me nog voorstellen geloof ik’ zei ze aarzelend terwijl ze twijfelend op haar lip beet. ‘Demi’ vervolgde ze terwijl ze weer naar de stenen voor haar voeten keek. Normaal ja normaal voordat ze werd aangevallen door een pedofiel. Was ze spontaan, en maakte ze snel nieuwe vrienden. Ze tuitte lichtelijk haar lippen terwijl ze nadacht. Ok be happy, boy’s don’t like shy girls. Oh wait the like them but not always. Een pluk haar kwam voor haar ogen te zitten, vrolijk zijn. Vrolijk zijn, tover een glimlach op je gezicht, je kan het kom op! Ze blies de pluk weg, zin om het achter haar oor te steken of uit haar gezicht te strijken had ze niet. Een glimlach verscheen toen onbewust maar toch, op haar lippen toen ze aan Daniël dacht. Die streek altijd met een zorgelijk gezicht haar haren uit haar gezicht en vroeg wat er was. Daniël…Leek opeens zo ver weg, maar o zo veilig en vertrouwd. Ja tegen haar broer aan gekropen, in zijn armen was de veiligste plek op aarde. Dat wist ze zeker. Ze keek plots de jongen aan, pelde zijn blik. Was hij oprecht. Onderzoekend keken haar grijsgekleurde kijkers hem aan. Haar iris bewoog heen en weer toen ze zijn gezicht in zich op nam. Onschuldig, als een vijf jarig jongentje bijna. Ze sloeg haar blik weer neer en hief toen haar hoofd, en gunde hem een oprechte glimlach. ‘Dank je’ zei ze met een stem die klonk als een fluistering. Dank je, was niet genoeg om te beschrijven hoe dankbaar ze hem was. Ze wou hem dood knuffelen, hem laten weten dat ze bij hem in het krijt stond. Maar nu stond ze daar, de wind die door haar haren blies en weer kippenvel op haar huid deed staan. Ze verschoof de bal van haar voet en tuurde naar haar hakken. Haar lippen krulde omhoog. Zelfvertrouwen stroomde opeens door haar aderen. Spontaan deed ze een stap naar voren en sloeg haar armen om de jongen heen. Ze moest alsnog op haar tenen gaan staan ondanks dat ze hakken aan had om bij zijn oor te kunnen. ‘Dank je dat je jouw leven voor de mijne hebt gewaagt’ fluisterde ze. Ze sloeg haar armen wat steviger om hem heen, hij moest haar niet los laten niet nu. Ze was geen slet ofzo die elke jongen die maar iets van een man weghad om de hals sloeg en meteen met hem naar bed wou. Nee ze was niet gek, maar op dit moment had ze gewoon even steun nodig, twee stevige armen die haar omarmde. En een stem die haar vertelde dat ze veilig was. ‘Ik wil nu zoveel zeggen maar niks zeggen is soms beter’ fluisterde ze. Tranen blonken in haar oog hoeken. Ze sloot haar ogen en leunde tegen Dale’s schouder.

(1.416 woordjes (A))

Blijkbaar was het meisje bezorgd om de man. Oké, nu begreep Dale het al helemaal niet meer. Het ene moment leek het meisje de jongen wel de afgrond in te kunnen duwen uit angst. En het andere moment hing ze bezorgd over hem heen. De man mompelde wat. Dale hurkte. ’’Maak jij je nu maar eerst zorgen om wat er nou precies met jou ging gebeuren.’’ Stelde hij de man simpelweg voor. Hij merkte hoe het meisje naar het mes greep, maar hij was eerder. Soepel draaide hij het mes om in zijn hand en stak het naar haar. Zo dat de punt naar hem was gericht. ‘’Pak het. Je hebt het meer nodig dan mij.’’ Stelde hij haar voor. Hij kon zichzelf prima verdedigen. Of het meisje dit kon was in zijn ogen niet zeker. Al leek ze niet al te snugger, dat ze in der eentje door de stad zwierf met al die ongure personen. Hij schudde zijn hoofd toen het meisje een stap naar achter zette. Het was normaal dat ze bang was, en dat ze in een totale shock was, maar ze hoefde voor hem niet bang te zijn. Toen begonnen ze te rennen. Hij hoorde het getik van hakken op de grond. Meisjes toch ook altijd, met hun hakken. Dan hadden ze de perfecte kans om te vluchten moesten ze weer op van die belachelijk hoge hakken lopen. Toen het meisje begon te praten draaide hij zijn hoofd. En luisterde aandachtig. Hij knikte eventjes. ’’Aangenaam.’’ Sprak hij, het was nu geen tijd voor een of ander theekransje. Hij keek wantrouwig rond. Zouden er nog meer komen? Nog meer van die halvegare, die het leuk vonden om met het leven van andere te spelen, en als ze pijn lijden keihard lachen. Hij hoopte van niet. Het was duidelijk dat ze aan iets dacht. En Dale wou haar niet storen, maar ze moesten toch echt weg hier. Wie weet wat voor ongure types hier nog meer rondliepen. Hij kreeg al rillingen als hij er alleen al aan dacht. Hij voelde zich ongemakkelijk worden toen Demi hem zo aan het bekijken was, en aan het ‘bestuderen.’ Hij luisterde naar haar woorden. ‘Geen probleem.’ Hij wou nog erachter, ik doe het graag, willen zeggen. Maar om dat nou te zeggen was het zelfde als zeggen, ik volg graag jongens en meisjes, om vervolgens heldhaftig de jongen op zijn kaak te rammen, en het meisje te bevrijden. En dat klonk best wel heel erg… Opschepperig, en dat was hij totaal niet. De wind blies door haar haren, en bezorgde hem kippenvel. Hij schrok toen Demi plots een stap naar voren deed en hem begon te knuffelen. Hij merkte dat ze op haar tenen moest staan. Maar bleef toch staan. Het was aardig ongemakkelijk dat hij plots omhelst werd. Hij sloeg zijn armen ook maar om haar heen, geen flauw idee wat te doen. Hij luisterde naar haar woorden maar ging er verder niet op in. Dat was nergens voor nodig. Hij knikte eventjes, niet eens wetend waarom. ‘’Het is goed.’’ Stelde hij haar gerust. Terwijl hij haar als een soort teken dat ze veilig was bij hem over haar rug wreef. Langzaam en niet ruw. ‘’Het komt goed geloof me.’’ Ze moesten echt gaan. Maar Dale liet niet los, niet nu ze eventjes iemand nodig had om te vertrouwen. Hij zuchtte en liet haar leunen op zijn schouder. Nog steeds haar rug ‘aaiend.’ Zijn haren waaide een beetje, niet dat hij hele lange haren had. Maar goed.



... Hoop echt dat je er wat mee kan, de volgende wordt echt langer!~