New in HighHold =3

Haar hoeven gingen over de Drakenberg grens. De grens van Dream horses. Achter haar lag verdriet, pijn, kwelling en dood. Voor haar hopelijk een leven. Een goed leven zonder stress, kwelling en al die andere dingen. Een traan droop van haar snoet, het afscheid van daarnet was vreselijk. Amani voelde de pijn hangen van de paarden die kwamen. Yara, Kearn, Padeau, Courage en nog wat paardjes. Het had haar nog meer verdriet gedaan om te zeggen dat ze vertrok, voor altijd nog wel. Amani liep nu samen met Padeau in een ander gebied, wat haar trouwens niet aanstond. De reis was zwijgzaam en verdrietig. Amani zei niets, niet omdat ze dat wou maar het was te deprimerend. Af en toe hielden ze stil om wat te eten en Padeau te voeden.

Voor de zoveelste keer in de weken zuchtte ze lang en liet ze haar hals nog een stukje hangen. Amani was moe, haar benen waren stijf van het lopen en haar hoofd bonste. Ze voelde droog zand onder haar hoeven en even later natter zand. Het ruisen van de zee maakte haar hoofd leeg. Even geen gepieker over Painted, Fire Flame, Padeau, je vrienden, je leven en al die shit. Oh fijne oppepper bedacht Amani zich knorrig. Woedend gooide ze haar been in de lucht en hief haar hoofd met een ruk fier. Het was voorbij met Painted, het was voorbij met de Fire Flame, er zou niets gebeuren met Padeau en je vrienden wachten op je. Die shit is kak. Amani snoof. Painted had háár laten zitten, niet anders om. De vorige keer omdat hij een ander leuk vond en nu liet hij haar zitten met de kudde en Padeau. Nog bozer steigerde ze. Eenmaal weer met 4 benen op de grond haalde ze diep adem. ‘Sorry.’ Sprak ze fluisterend tegen haar dochter. Opeens snoof ze indringend. Haar neusvleugels trilden en hoewel ze niets kon zien kon ze het vóélen. Een vreemd wezen. Opeens kalmeerde ze redelijk. Die lucht had bij Nojin gehangen. Hij had gezegd dat het mensen waren. Een gevoel van angst overviel haar. Was ze bij de mensen? Amani wist even niet wat ze moest doen en wachtte maar af.

[Padeau als ze wilt en anders iemand die Amani (en Padje als ze wilt) vangt.)

Langzaam liep ze achter Amani aan. Ze wou terug! Nu al wou ze terug! Terug zo graag wou ze terug. Zo niet normaal graag. ''Terug'' Zei ze zo zacht dat haar moeder het niet zou horen. En waar was ze in vremels naam?! Toen ze uiteindelijk eindelijk stopte, keek Padeau haar nieuwschierig aan. Een vieze geur maakt overspel, de stank was haast niet te verdragen. Padeau zuchtte. ''Ik wil terug! Terug naar Dream Horses! Terug naar papa! Terug naar Aamir! Hoe kon je hem achterlaten!'' Zei Padeau eigenwijs als ze was. Ja, ze had een grote mond. Een heel grote mond. Ze wou het weten! En ze zou het te weten krijgen ook! Padeau, drukte haar neus tegen die van haar moeder. ''Waarom zijn we eigenlijk weggegaan? Weg van Dream Horses, de beste plek op aarde? De stank hier bevalt me helemaal niet.'' Zei Padeau zacht, en lief, haar veulen stem was goed te horen. Zeer goed. Maar ook was haar stem zuiver, en melodieus. Haar stem was prachtig, net als haar houding, en haar uiterlijk. Ja, Padeau was zeker een mooi veulen. Ze keek haar moeder eigenwijs aan, maar bovenal nieuwschierig. Padeau zwiepte met haar kleine staart, om wat vervelende muggen te verjagen. Daarna plofte ze neer op de grond, en wachtte geduldig af op het antwoord van haar moeder.

-alle flutheid op een stokkie-

Amani zuchtte en bedacht dat het niet anders had gekund. Aamir had ze net een beetje opgevoed toen die fcking stomme brand was uitgebroken. Pijnlijk waren ze gescheiden. Niet alleen fysiek maar ook geestelijk. ’Hou je…’ Sprak ze harder en veel bozer dat dat ze gewild had. Amani zuchtte en schudde even triest haar hoofd. ’Papa?! Ja joh, ga lekker naar hem! Padeau, juist door hem zijn we weggegaan. Hij is opeens weggegaan en mij opgezadeld met de kudde om die vervolgens zo te laten afpakken! Ik ben en was dreamhorses zat! Aamir heb ik met veel pijn moeten achterlaten, de brand scheidde ons. Aamir is in dreamhorses. Hoop ik. Dus als je lekker terug wilt, ga je gang, wie houdt je tegen? Maar ja, wie voedt je op? Painted doet het niet hoor!’ Gromde ze tussen tanden door. Hoe kon ze? Hoe kon ze zo kut doen tegenover Padeau? Strelend ging haar neus over het kleine kontje van de mini merrie, als teken dat ze het niet slecht bedoeld had. Amani was niet meer zoals toen in dreamhorses. Ze stond niet meer sterk in haar schoenen, ze was een brok ellende. Zo eentje waarvan je niet eens kon weten hoe die zou verteren.

Padeau schrok heel erg, ze sprong met vier benen tegelijk en liep angstig zonder dat ze erbij na dacht een paar passen naar achter. Padeau schudde haar hoofd, en luisterde angstig, neergeslagen en vol verdriet naar de woorden van Amani. Als ze zo graag wou dat ze weg ging, dan ging Padeau ook gewoon weg. Traantjes rolden over de wangen van Padeau. ’’Nou! Dan ga ik toch gewoon weg!’’ Padeau kon het gewoon niet geloven! Ze schreeuwde tegen haar moeder! Hoe kon ze! Padeau zuchtte, en sloot haar ogen. Tranen rolden over haar wangen, maar ze ging het gevecht aan met haar emoties en won. Met een brok in haar keel, draaide ze haar zelf om. Ze hield haar bij haar besluit. Maar wacht, wist Padeau de weg nog wel terug naar DH? Vast wel. Rustig wachtte ze af op een reactie van haar moeder voor ze weg ging. Padeau draaide haar zelf even om en drukte haar neus tegen die van haar moeder. Ze zou haar missen... Heel erg missen. Daarna draaide ze haar weer om, zwiepte wat met haar staart en zuchtte.

Ze zuchtte, dit was gewoon logisch, het was logisch dat Padeau zo reageerde maar het deed Amani pijn, veel pijn. ’Nee…’ Fluisterde ze zacht tegen Padeau. ’Zo bedoelde ik het niet, je moet weten dat ik meer heb meegemaakt dan dat jij denkt. De wereld is nooit fijn geweest voor mij.’ Sprak ze eerlijk. Ze spande haar buik samen en werd misselijk. Altijd verbaaste ze zich weer, telkens dacht ze dat haar tranen op waren maar dan toch kwamen die verdomde druppels. Nog even voelde ze het neusje van Padeau en wendde zich af. Ze wendde zich af van haar eigen dochter. Die wou weggaan en Amani ging niet mee. 'Maar begrijp, dan leef je vanaf nu in je eentje want ik kom niet terug, nooit meer.'

''Maar mam, ik wil zo graag terug, terug naar Dream Horses. Terug naar Aamir, terug naar de kudde. Ik mis het allemaal zo. Ik snap dat je het niet wilt.'' Padeau luisterde kalm naar de woorden van Amani, ze zwiepte met haar staart, en was inmiddels alweer omgedraaid. Ze tilde om de beurt even haar voetjes op, om niet weg te zakken in het mulle natte zand.. ''Maar wil je dan dat de wereld ook nooit fijn wordt voor mij? Terwijl ik nu nog de kans heb om iets van me leven te maken. Ik wil nog altijd dokter worden, of misschien word ik wel onderzoeker!'' Ja, onderzoeker zou ze worden. Ze zou alles tot op de rand uitzoeken. Ieder blaadje zal voor haar bewijs materiaal worden op een grote misdaad. Amani keek haar moeder aan, tranen rolden over de wangen van Amani, ze had het hier moeilijk mee dat zeker. Dat zeer zeker. Padeau zwiepte weer met haar staart, en zuchtte, Ze brieste even zacht, en keek haar moeder toen weer met veel pijn aan. Ze probeerde de brok in haar keel weg te slikken maar het lukte gewoon niet. Gewoon echt niet.

Padeau bleef haar zin doordrammen. Amani wou het niet horen, ze wou niet horen hoe graag haar dochter terug wou. Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht. Haar neus deed pijn van die keer bij de geisers. Toen ze haar neus had verbrand. ’Tuurlijk, dokter worden. Onderzoeker. Wat wil je onderzoeken dan? Ach ga nou maar als je wilt. Ik kom niet mee, ik blijf.’ Sprak ze zonder haar ogen open te doen. ’Dus, het is nu of nooit Padeau. Nu of nooit.’ Sprak ze boos. Boos omdat ze teleurgesteld werd door het leven, alweer. Zovaak weer. Zovaak in deze 2 weken. In een hoog tempo bracht ze zichzelf weer in beweging. Hopend dat Padeau mee zou komen.

Onzeker en met tranen in haar ogen rende Seriny weg, weg van de vervelende mensen die haar het leven zuur moesten maken. Konden ze niet iemand anders kiezen? Moesten ze per sé haar hebben? Maar waarom dan. Seriny rende regel recht op de zee af, en bleef toen staan. Ze zuchte en snoof de lucht op. Ze voog met haar mouw de tranen weg. Ze liep verder langs de zee kant. Toen zag ze twee paarden staan. Een merrie en een veulentje. Een glimlach kwam op haar gezicht. Ze bleef staan en keek naar de twee paarden. Een eigen paard, wat dat niet de droom van ieder mens hier? Opeens hoorde ze achter zich stemmen; "Toch stom om hier heen te gaan Seriny, want hier ben je altijd, dan kunnen we je natuurlijk zo vinden." de jongen grijnsde vals. Seriny keek hem met waterige angstige ogen aan, en stapte achteruit, van hem weg. De jongen stoof op haar af, draaide haar om en pakte een arm en draaide die om. "Jort, alsjeblieft" kon Seriny nog net uitbrengen. Ze viel op de grond toen Jort haar los liet, hij liep lachend weg. "Auw..." kermde ze. Dit, dit was haar beweis. Niemand gaf om haar, niemand!

[Sooww, ik kom er ff tussen, al enig idee wie ik ben? ]

Amani zuchtte lang en pijnlijk toen ze ervanuit ging dat Padeau echt weg zou gaan of al was begonnen aan de reis terug. Ergens was dit ook haar fout, ze was geen goede moeder geweest en was het nog altijd niet. Hoe stom kon je wel niet zijn? Amani had haar dochter bij haar levensverdriet betrokken.
Iets langzamer nu slofte ze nu, geluid drong haar oren binnen. Onderzoekend gingen haar oren naar het geluid. Het was een heel raar geluid, totaal niet in paardentaal ofzo. Echt heel raar, een andere klank ook en gewoon, zo anders en niet in paardenvorm. Voor het eerst was ze nu echt bang, bang voor wat het anders was. Amani trilde toen er een soort gekerm klonk nu. Met haar oren plat in de nek rukte ze haar hoofd omhoog, een angstige hinnik uitbrengend. Amani’s spieren waren aangespannen geweest. Toch, ondanks alles rende ze niet weg of wat dan ook. Wel kwam ze niet dichterbij het wezen.

Seriny legde haar hand om haar schouder en bleef met een pijnlijk gezicht zitten. Ze zag Jort terug naar "zijn" groep lopen en naar haar weizen. Het gelach hoorde ze helemaal hier. Ze beet op haar lip, maar kon toch de tranen niet tegen houden. Ze stond op en liep verder langs het strand. Het paard wat er stond liet ze maar, eindelijk iemand die niet voor haar wegrende, en het viel haar ook niet aan. Was dit een wonder? Seriny schudde haar hoofd en zuchte eens. Nee, vroeg of laat zou ook dat paard wegrennen. Ze hoorde haar maag knorren. Ook dat nog. Ze keek nog eens angstig achterom bij het horen van geschreeuw. Ja hoor. Weer kwam er en jongen op haar af. V*rdomme konden ze dan nooit normaal doen? "Flikker op!" riep Seriny, maar ook zei zette het op een rennen. Waar moest ze heen?

Misschien kwam er ditkeer iets lelijks uit de mond van het wezen, het klonk boos en Amani hoorde geroffel van rennende voetstappen. Angstig sprong ze naar achteren en snoof verschrikt. Opeens kreeg ze weer een vermoeden wat het was, de geur die haar best bekend was stelde haar een beetje gerust, de geur had gehangen bij Nojin en die geur was nu het sterkst bij het wezen. Dit was een mens, dat was het vermoeden van Amani. Iets rustiger brieste ze en hoorde dat het mens niet alleen was. Toch voelde ze wel dat er iets mis was met de anderen en dat het eerste mens bang voor ze was.
Wat ze deed was best roekeloos en ze dacht er niet over na maar ze stormde als kip zonder kop naar de meerderheid van de mensen en liep ze omver. Gekreun en het bekende geluid van krakende botten vulde haar oren. De mens was licht en klein had ze gevoeld, dat had haar verbaast en ookal zag ze niets, ze voelde als de beste. Kalm draaide Amani zich om en snuffelde aan de mensen. Ze bewogen niet meer en Amani rook bloed.

beslis jij maar of ze dood zijn of wat dan ook :')

Seriny draaide zich om bij het horen van zware hoefstappen. Het paard ging als een gek op ze af! Seriny greens, maar bedacht zich. Ze konden haar iets aan doen.... Nee, dat paard was echt wel sterk genoeg. Gekreun en het geluid van brekende botten vulde het gebied. Kalm draaide het paard zich en snuffelde aan de anderen. Ze bewogen niet meer, en overal lag bloed. Degene die nog leefde hinkelde ervan door, maar dat waren er bijna geen meer. Seriny wende haar hoofd naar het paard en haalde een appel uit haar zak. Voorzichtig kwam ze dichter bij. Legde de appel in het midden neer en liep toen weer naar achter, afwachten wat het paard zou doen. Ze had haar gered. "Dank je wel paardje" zei ze zachtjes. Haar stem was nog altijd klijn en breekbaar, dat hoorde iedereen.

Edit Sensation: Kunnen jullie beide proberen om nog steeds vijf regels te posten?
Edit Amani; volgens mij zijn dit écht vijf regels.... ?
Edit Sugar: Dit zijn zeker vijf regels. Ga maar gewoon door.

Amani snoof en spitste haar oortjes. Even schudde ze met haar manen en brieste heel zacht. Haar verdriet was ze plotsklaps vergeten, heel even. Niet dat ze Padeau was vergeten maar Amani zag haar niet meer -oke, ze is blind :')- en nu was ze in beslag genomen door het wezen. Ze wou weten hoe het was, Nojin sprak vol smacht over mensen en prees ze zeer hoog. Amani wou erachter komen. Raar gebrabbel bereek haar oren en ze wist totaal niet wat het zei maar oke, de klank was teder en breekbaar. Dit zou haar geen pijn doen. Haar spieren spanden zich aan op de plekken van haar hals toen ze haar neus in de richting van de geur duwde. Haar voelsprieten stuitten op iets wat lekker was. Twijfelend snoof ze naar het ding en constateerde dat het gewoon een appel was. Wel met geur van mens maar wat gaf het? Amani schudde haar hoofd en at het rustig op, wel was ze alert naar wat het mens allemaal uitkraamde. Nadat de appel op was liep Amani twijfelend naar achteren en tilde een achterbeen op om een vliegje weg te trappen.

Seriny keek eens naar de vos. Ze was blind, die doffe blik in haar ogen deed haar dat zien. Arm paard. Maar dat paard was blijkbaar gewent aan het blind zijn. De merrie strekte haar hals en at de appel op. Een blije glimlach kwam op Seriny's gezicht. Daarna liep de merrie twijfelend naar achteren. Seriny bleef staan, nieuwschierig wat de merrie zou doen. Of ze weg zou rennen, of zou blijven. Ze kon wel vragen of de merrie meewilde, maar dat zou ze toch niet verstaan. Ze graaide in haar tas en voelde het halster. Ze beet op haar lip. Dit was een wild paard. Was het dan niet beter het dier wilt te laten? Ze keek even, en haalde het halster en voor de helft uit, maar deed het weer terug. Ze keek naar de merrie en glimlachte. "Geniet van je vrijheid, laat het door niemand afpakken, alleen als je dat wilt." zei ze tegen het paard, ze liep nog even langs de zee, om de gedachten op een rijtje te zetten.

[Weinig inspi]

Amani snoof en spitste haar oren naar voren. Ze hoorde een soort rommelend geluid en toen was het stil. Ze deed nog een stap naar achter, ietwat onzeker want ja, ze had nog nooit een "wild" mens geroken/gespot of in de buurt geweest hier. Even snoof ze en sperde haar neusgaten wijd open. Dan kwam er weer zo'n soort gebrabbel. Amani vertrouwde het niet en stoof weg, met haar staart hoog geheven. Als een arabier, haar ware aard. Haar eerste ontmoeting met mensen, niet zo goed verlopen. Ze waren eng. Zeker weten. Omdat ze natuurlijk erg blind was -duh- moest ze tasten waar ze naartoe moest. Daarvoor moest ze in stap. Ineens werd het zand hier wat.. gemakkelijker en Amani was weg. Toch zou ze hier blijven. Dit was haar nieuwe thuis...

[jupp, ze is niet makkelijk, ergens anders nog een topic?]

Seriny keek teleurgesteld toe hoe de merrie weg ging. Ze had zo lang gedroomt van een eigenpaard, en wat kreeg ze ervoor terug? Geen thuis en mensen die haar wilden vermoorden. Nou, fijn. "Leef je leven merrie. Laat het je niet afpakken." Fluisterde ze voor zich uit.
Ze liep nog wat door het zand en besloot toeb maar weg te gaan, andere delen van highholdback te gaan bekijken. Ze hoorde stemmen achter zich en rende weg, zoals ze altijd al had gedaan...

(Op het moment niet, ik zal morgen wel even aanmaken)