Again, and again.

Nu stond ze nog in haar stal, ja, ze zou vandaag weer naar de markt gaan. Hoeveelste keer was dat wel niet? Ze schonden ook nooit aandacht aan haar, nou goed ook. Ze liet niemand meer in haar buurt komen van deze vervloekte stallen. Wat wel tot andere problemen leed. Ze werd nooit meer in het land gezet, omdat er geen vrijwilligers waren die dat wilden doen. Natuurlijk niet, dan doen ze maar ruw, en trekken ze je. Ze stond nu alweer lang genoeg in haar stal, op de markt kon ze wel even haar benen strekken, en wachten tot de volgende markt.
Een stalhulp kwam richting haar stal. Hij zag er wat angstig uit. Ja natuurlijk, iedereen hier vreesde voor Amourette. Ze zeiden altijd maar. 'Dat beest is vals, naar de slager ermee.' Maar de slager had nog nooit een bod op haar gedaan? Waarom geen idee. De stalhulp opende de staldeur, wat Amourettes deed naar achter springen en haar oren diep in haar nek leggen en alleen vals naar de stalhulp kijken. De jongen maakte een touw aan haar halster- haar halster die ze altijd om had anders konden ze haar niet pakken, vast en nam de merrie mee naar de poetsplaats waar hij aan twee kettingen zo strak als hij kon vastzette. Hij pakte een roskam en roste al het vuil dat zich had verzameld van haar voskleurige vacht. Ze zwiepte constant met haar staart tegen haar flanken, en stampte zo af en toe met haar hoeven tegen de grond. Ze kan haar hoofd niet gebruiken, dus lagen haar oren maar in haar nek en wachtte tot het poetsen voorbij was.
De jongen leidde haar richting de trailer, waarbij de merrie tegenstribbelde. Nee, niet weer die trailer, ze wist inmiddels wel hoe de baas reed met zijn auto. Hij dacht totaal niet aan het paard wat achterin de trailer stond.Uiteindelijk moesten drie man de haar in de trailer leiden. Duwen, trekken, en snoepjes. Zo kregen ze haar uiteindelijk altijd in de trailer. Het duurde ongeveer een half uur voordat ze eindelijk in de trailer stond. Ze knabbelde enkel wat aan het hooinet dat voorin hing. De klep achterin werd gesloten en het enige licht kwam van het kleine lampje dat in de trailer aan het dak was gemonteerd.
De rit was zoals altijd ruig, maar inmiddels wist ze zich wel staande te houden in de trailer, al was ze enkele keren met haar schouders tegen de wand aan geknald, wat een woedende schop tegen de rand op volgde.
Toen de trailer eindelijk tot een eind was gekomen, en de achterklep werd geopend kneep ze haar ogen even dicht door het felle zonlicht. Een meisje maakte de stang achter de kont van de merrie los. Amourette schopte eens naar achter, maar het meisje was allang weggesprongen. Een jongen kwam door het kleine deurtje in de trailer en maakte het halstertouw los, waarna Amourette van de klep af stoof en snoof toen ze in de buitenlucht stond. De jongen liet haar rondjes lopen om haar bezig te houden, en uiteindelijk werd ze in het kleine geïmproviseerde stalletje gezet waar de mensen haar konden bezichtigen. Elk paard stond in zo'n stalletje, met een bordje ervoor met klein beetje informatie. Elke keer als mensen haar bordje lazen, liepen ze door. Want op haar werd geen garantie gegeven. Natuurlijk niet, die handelaren wilden haar echt niet terug hebben!

~ Rafaëlla.

Samen met mijn vader lopen we over de markt, zoals we iedere keer weer doen beginnen we bij het buitenste gedeelte en daarna gaan we pas naar het binnen gedeelte. Dit is ongeveer de vijfde keer dat we naar de markt gaan, aangezien ik precies weet wat ik wil maar ik het nog steeds nog niet gevonden heb. Ook deze keer weet ik niks te vinden bij het buitenste gedeelte, mijn vader wel, die weet wel wat hij wil, het meest brave paard en het liefst nog oud ook. Net voordat we naar binnen lopen krijg ik een por tegen mijn schouder, wat me om doet draaien, waardoor ik in het gezicht van mijn vader kijk. "Is dit niks voor je? Kijk dan wat een pracht beest, en nog braaf ook!" Hoor ik mijn vaders stem naast me, maar ik begin meteen te hoofdschudden. "Als ik een leuk paard zie, laat ik dat écht wel merken hoor! Wees maar niet gerust." zeg ik met een zuchtende stem, waarna ik met grote passen richting het binnenste gedeelte loop. Wanneer we binnen komen valt mijn oog meteen op een gitzwart paard met een kolletje op zijn hoofd, meteen kijk ik naar het kaartje waar de informatie van het paard op staat maar zie dan tot mijn teleurstelling dat deze merrie al 12 jaar is. En dat is nou net wat ik niet wil, een paard/pony boven de 6, dus loop ik met grote passen door terwijl ik telkens aandachtig naar de naambordjes kijk.
Na ongeveer 5 minuten kom ik aan bij een voskleurige merrie met een redelijk brede bles, mijn ogen gaan groot staan, dit is nou het paard waar ik al bijna een jaar naar zoek. "Pap, pap! Dit is wat ik zoek, kunnen we haar alsjeblieft los bekijken?" vraag ik met een vragende blik, terwijl ik het kaartje bekijk, er staat 1 ding op wat mijn vader nooit gaat goedkeuren. "Lillian, je kan toch zelf ook zien dat er staat 'geen garantie' dus dan zal het wel niet veel soeps zijn. En kijk dan hoe ze erbij staat, met haar oren in de nek en niet zeer blij-kijkend." Er verdwijnt opnieuw een zucht uit mijn lichaam, eigenwijs ga ik met mijn armen over elkaar staan terwijl ik op de merrie neer kijk.

Ze hinnikte even luid, en brieste bervolgens even. Er was een meisje en een man bij haar "stal" komen staan. Ze stond achter in haar stal, de mensen kwaad aan het aankijken. Ze brieste even kort, het meisje wilde haar hebben, wat nou weer? Alleen de man wilde het niet, waarschijnlijk hoorden ze bij elkaar. Hij was niet zeker omdat Amourette geen garantie had, en er niet bepaald vriendelijk uit zag. Gheghe, mooi toch? Ze brieste even en keek toen naar het meisje. Toen kwam de handelaar en pakte haar bij haar halster. Zometeen moest ze zeker weer in de ring rennen, maar nu moest ze alleen eventjes buiten de stal stilstaan. Ze snoof even en hield haar oren in de nek. De handelaar hield haar stevig vast, en ze bleef stilstaan. Het meisje bekeek haar, en voelde aan haar benen. Ze wilde wel even kort happen, maar dat kon ze jammer genoeg niet. De handelaar hield haar zo vast dat ze het niet voor elkaar kreeg. Ze zwiepte even hard met haar staart tegen haar flanken. Ze werd terug in het stalletje gezet. Er waren niet meer mensen die haar eruit wilden. Nors bleef de merrie naar buiten haar stal kijken, naar de mensen die als mieren rond krioelden.

Daar was de handelaar weer, het had een tijdje geduurd, maar nu moest ze waarschijnlijk de ring in om te gaan lopen. Een halstertouw werd vastgemaakt en ze liep haar stal uit. En ja hoor, daar was het dan, de ring. Ze hapte even naar de handelaar, die haar weer een tik verkocht. Ze schudde haar hoofd en gooide die daarna in de lucht. Toen mocht ze naar binnen, de handelaar leidde haar naar het midden waar ze eerst moest blijven stilstaan. Daarna moest ze gaan draven. Ze hinnikte even en kwam met haar voorhand van de grond en galoppeerde toen aan. De handelaar trok ruw aan het halster en wat haar weer deed draven. Na een rondje was de handelaar al aan het hijgen, terwijl Amourette nog wel even kon blijven rennen. Nu afwachten of er überhaupt een bod op haar werd gedaan.

Nadat ik de merrie gecontroleerd heb op bulten etc. verdwijnt ze weer achterin haar stal, ik geef haar nog een korte vriendelijke blik en loop dan achter mijn vader aan richting de tribune. Ik heb mijn vader zo ver gekregen dat hij ervoor gezorgd heeft dat de merrie de ring in komt, maar of hij nou echt gaat bieden is voor mij enkel een weet. Mijn vader kennende laat hij ook er niks van merken, en ik weet ook dat hij, stel dat hij gaat bieden, er echt niet teveel aan uitgeeft. Er komt een korte zucht uit mijn mond zetten wat komt omdat ik zo diep aan piekeren ben, voor mijn doen is het echt een droompaard ondanks ik er niet meteen op kan gaan zitten etc. want daar is ze echt wel meer vertrouwen voor nodig, maar dat kan me nu niet zoveel schelen. Maar voor mijn vader daarentegen is het echt géén droompaard, eerder het omgekeerde, want mijn veiligheid gaat voor alles, logisch natuurlijk maar op dit moment zou ik het liever anders zien. We zoeken een plek op de tribune waar we alles kunnen zien, net wanneer wij gaan zitten komt er een schimmel naar binnen. Een hele brave merrie zo te zien, want ze doet echt geen vlieg kwaad, maar dat kan natuurlijk ook door verdovingsmiddelen komen. Al ziet het er bij deze merrie niet zo uit, en zoals de man zegt die haar vast heeft is het echt een prima leerpony. Zo komen er nog een aantal pony's voorbij, waarna de paarden beginnen, het begint met het zwarte paard wat bij mij ook in de smaak viel maar te oud was. Er word meteen op geboden met de uitkomst dat hij voor €2500,- verkocht is, daarna komt eindelijk de merrie binnen waar ik op aan het wachten ben. Ze komt op dezelfde manier over als in de stal, met een eigen wil, maar de handelaar probeert daar duidelijk iets tegen in te brengen. Eerst word de merrie in het midden opgesteld waarna daarna pas een ronde in de draf volgt, niet veel later mag het bieden beginnen. Helemaal onverwacht hoor ik ineens de stem van mijn vader naast me, het is waar, hij is echt aan het bieden. "1000!" hoor ik naast mij zeggen, aan de andere kant van mij hoor ik een paar mensen smoezen. "Pff.. die man is gek, er is niks met die merrie aan te gaan." Meteen volgt er een eigenwijze blik van mij richting die mensen, en of er iets van die merrie komen gaat, wedden dat als ze haar over een jaar terug zien op de keuring het een heel andere merrie is, misschien zelfs wel eerder.

Verbaast waren haar oren naar voren gevlogen. Er had iemand écht een bod op haar gedaan. Betekende dit dat ze nou eindelijk weg kon. Eindelijk naar al die jaren.. Nahja, zó lang stond ze er ook al weer niet, maar het had een eeuwigheid gevoeld. Ze brieste even en ze werd tot halthouden gebracht. Ze hoorde de veilingmeester nog "Eenmaal andermaal," roepen, en vervolgens "Verkocht." Ze werd de ring uit geleid, en direct waren de man en het meisje die ze eerder had gezien er weer. Ze keek ze even nors aan, ze liet blijken dat ze moeilijk was. Ze moesten werken om haar een echt paard te maken. Ze zouden het zwaar krijgen. Ze had een tijd moeten staan wachten, en ze schraapte steeds met haar hoef door het vochtige gras. Maar eindelijk mocht ze mee. Ze werd overgenomen en moest richting een trailer. Een nieuwe trailer. Ze stopte koppig voor de inlaadklep. Ze gingen haar er écht niet inkrijgen.

~Inspiloos en flut. ;3

Niet veel later nadat mijn vader het bod uitgebracht had, werd er ook al geroepen dat ze verkocht was, met twee gevoelens loop ik achter mijn vader aan. Aan de ene kant ben ik mega blij maar aan de andere kant ook mega verbaast, dat mijn vader toch zo ver is gegaan haar te kopen, of misschien had hij gehoopt dat er nog andere mensen overheen boden. "Pap, wou je haar wel écht kopen?" vraag ik met een voorzichtige stem, misschien heb ik het wel helemaal fout. "Ja, ik zag jouw smekende gezicht en toen kon ik het niet over mijn hart krijgen niet op haar te bieden." Het klinkt niet echt heel erg overtuigend, maar het mag er mee door, we lopen achter de handelaar aan die mij de merrie overhandigd zodat we richting de trailer konden gaan. Zoals ik al had verwacht gaat ze de trailer niet op waardoor ik tegen de handelaar zeg dat hij wel weg mag gaan, het duurt even voordat hij dat ook echt doet, en ook mijn vader zet een stap opzij. We hebben het hier al heel lang over gehad, dus hij weet mijn plannetje nu ook al, niet dat het gaat lukken maar je weet maar nooit. Ik hou het touw in mijn ene hand terwijl ik het schot met mijn andere hand opzij zet, wat redelijk makkelijk gaat met zo'n ifor williams trailer. Opnieuw ga ik naast de merrie staan en aai haar langzaam over haar hals, wat niet heel erg gerespecteerd word. Na een paar minuten ga ik zelf op de klep staan en loop zo langzaam verder, net zo ver tot het touw nét niet strak staat, terwijl ik mijn gezicht naar de merrie toe draai. "Je wil de trailer niet in hé? Nee, dat is ook niet zo gek als je van die wilde ritten meemaakt." Want zo ken ik de meeste handelaren, vol gas richting de markt en niet om het paard denken. Ik geef een korte ophouding aan het touw, al weet ik dat het geen zin zou hebben, daarna kijk ik mijn vader aan en meteen verdwijnt hij richting de auto. Hij komt terug met een aantal prik-palen en stroomdraad, wat hij in een kleine cirkel om de trailer heen zet. Als een paard gaat heeft dat prik-weitje niet zoveel zin, maar dat kan me op dit moment niet schelen.

Amourette keek dominant naar het meisje. Ze wilde haar de trailer in. Mooi niet, ze wist dat het beter was, om mee te gaan. Straks werd ze weer terug gebracht. Het touw stond strak en de man zette een klein cirkeltje om me heen. Ze brieste even verontwaardigt, maar stapte toch de trailer in. Dat was beter, kon ze direct ook problemen voorkomen. Nukkig stond ze in de trailer, en mokte even. De stang werd vastgemaakt en de klep achter haar werd gesloten. Even stond ze in het donker, totdat ze motor startte, en er een klein lichtje kwam in de trailer. Ze bleef stevig op vier hoeven staan toen de trailer deze in beweging kwam. Ze zuchtte even en ging tegen de wand aan schoppen als kleine ergernis. Hopelijk was de rit niet lang. Ze trok een pluk hooi uit het hooinet voor haar en begon deze tussen haar kiezen te vermalen.

~ Weer inspiloos en flutiig. Wat ben ik goed ;3

Toen de merrie ineens de trailer inliep kwam er een zucht van opluchting uit me zetten, en eigenlijk ook wel van verbaasd-heid, want ik had echt niet verwacht dat ze er zomaar in zou lopen. Wanneer zowel de stang als de klep dicht zijn verwissel ik het rafelige halstertouw voor de twee kettingen die in de trailer hangen, ook houd ik haar nog een stuk wortel voor voordat ik uit de trailer stap. Zonder enige moeite maak ik het deurtje vast zodat die niet zomaar open kan waaien, of dat het er uit valt, wat eigenlijk niet zou moeten met een redelijk nieuwe trailer. Dan ga ik naast mijn vader in de auto zitten en er verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht, nu pas besef ik dat ik een eigen paard heb, het enige nadeel is dat ik alleen nog geen stal heb, maar ook dat zal spoedig volgen. "Heel, heel erg bedankt pap." zeg ik met een mega blije stem, en het komt ook echt uit mijn hart zetten, want ik meen het echt. Daarna haal ik mijn mobiel uit mijn zak en typ zonder na te denken het nummer van mijn moeder in, die na enkele keren overgaan haar telefoon opneemt. "Hoi, mam. Bereid je maar voor, we komen met een paard terug." spreek ik uit met een grote grijns op mijn gezicht, die natuurlijk zij niet kan zien, maar dat kan me allemaal niet schelen. "Het is een merrie van 4 jaar en ze heet Amourette. Jahoor, daar is niks mis mee dat heb ik namelijk nog nagekeken." Er valt een korte stilte waarna ik verder begin te praten. "Je zult het wel zien mama, maak je maar geen zorgen. Tot zo!" En zo beëindig ik het gesprek en stop ik mijn mobiel weer in mijn zak, ondertussen rijden we over de rotonde die 500 meter voor ons huis ligt, niet veel later slaan we inderdaad rechtsaf en rijden we voorzichtig het kleine erf van de boerderij op. "We're at home, yes."