Finally I've becoming in my new home ~

Roodgekleurd haar met een bruine tint wapperde achter een elegant gebouwd lichaam, die rustig over het terrein van de manege liep. Paige bekeek elk briesende paard die ze betrad nauwkeurig, om ze daarna een aai over hun neusje te geven. Ze had het gemist. Ze had een thuis gemist, een manege gemist, páárden gemist. Het was allemaal te onvoorstelbaar dat ze het hier haar nieuwe thuis mocht noemen. Een gelukzalige glimlach verscheen op haar gezicht toen ze alles uitbundig bekeek. De vrolijke paardengezichten maakten haar ook in één klap vrolijk en meteen voelde ze zich gelukkig. Niet dat ze nooit gelukkig was geweest, maar na al die gebeurtenissen was ze in elk geval gelukkigér. High Holdback, de plaats van haar nieuwe huis. Ze had haar koffers al op de juiste plek neer gezet en nu was ze na een uurtje uitrustten wat aan het rondkijken. Ze droeg geen paardrijkleding maar een donkerblauwe skinny jeans, met daarboven een hempje. Het was dan ook ontzettend mooi weer, iets waarom die kleding een must was. Ze was dan ook niet van plan vandaag al te gaan rijden. Ten eerste wou ze eerst alles een beetje verkennen en daar leek vandaag een geschikte dag voor, en ten tweede wou ze eerst alle paarden ook nog eens een beetje bekijken. Misschien een poetsen en eventueel in de wei zetten, uitmesten, en dat soort kleine klusjes. Meteen schoten haar gedachtes naar de enveloppe die zich in haar koffer bevond. De enveloppe waar een hoog bedrag inzat die ze op het laatste moment van haar moeder geërfd bleek te hebben. Een óntzettend hoog bedrag. Een bedrag waar ze een paard mee zou kopen. Nog steeds overstroomde een gelukkige adrenaline haar. Vooral omdat dit leventje vanaf nu perfect leek te worden met alle plannen en vooruitzichten die ze had. Natuurlijk zou ze haar moeder ontzettend gaan missen. Ze hoopte dan ook dat ze binnenkort vrienden zou kunnen maken die haar begrepen en die haar een beetje wegwijs konden maken. Ook al was ze dan al ontzettend slim met paarden en wist ze alles te ontcijferen. Paige kwam aan bij de wei die ontzettend groot was. Enkele paarden zaten er te grazen, sommigen briesten naar elkaar en sommigen zaten elkaars manen uit te pluizen met hun mond. Ze stapte op het hek af en deed het houten hek open. Ze sloot het deurtje achter haar dicht, zette de speciale haak er weer op en ging op de rand van de omheining zitten. Zo keek ze naar de paarden en genoot van het felle zonnetje.

~ Alex ~

Naarmate Alex dichter bij zijn huis kwam, ging hij trager fietsen, als het aan hem had gelegen, was hij nooit meer teruggegaan naar huis. Maar hij kon niet zomaar verdwijnen, en hij kon zijn moeder al helemaal niet alleen met Frank laten. Maar toen hij dichter en dichter kwam merkte hij dat Frank zijn auto er niet stond. Dit stelde hem een beetje gerust, maar kwam meteen de vraag in hem op waar hij naartoe was. Zijn ogen waren gericht op de deurbel en hij belde aan. Zijn moeder deed open, met een glimlach op haar gezicht, maar Alex kon de eeuwige onrust in haar ogen lezen. Hoewel andere mensen wel in die glimlach trapte kende hij zijn moeder lang genoeg. ´Waar is Frank.` Vroeg Alex, met een ietwat schorre stem. ´Hij is even ergens aar toe.` Zij zijn moeder, die een klein glimlachje forceerde. Alex liep naar de keuken, pakte een glas en vulde het met water. Waar was je vandaag naar toe?` vroeg Alex zijn moeder. ´Naar een vriend.` loog Alex, met een soort van lamme stem. ´Je weet dat Frank dat niet wil, en hij heeft…` Zijn moeder wachtte even en slikte. ´Gelijk.` Alex kreeg grote ogen van die woorden. ´Komt iemand erachter, dan word ik ook van jou gescheiden, en dat wil ik niet.` Sprak zijn moeder. ´En ik…` Ging ze verder. Alex goot het glas water weg en zette het op het aanrecht met een, harder tikkend geluid van het glas tegen het aanrecht. ´Hou nog steeds van Frank.` Dit was het, het gene wat hij nooit had verwacht. ´Wil je alsjeblieft gewoon thuis blijven, weg gaan voor dingen als school, en niet voor andere dingen?` Vroeg zijn moeder toen. Dat was toen even de druppel voor Alex. ´Ben ik geen tiener met recht op een normaal leven?!.` Schoot hij uit. Net iets kwader dan bedoeld was. En nog net kon hij zich inhouden om niet te zeggen dat zij er ook aan mee geholpen zou hebben moest hij straks van een torenhoog gebouw springen. Hij perste zijn lippen op elkaar, en keek naar de geschrokken blik van zijn moeder. Toen stormde hij de trap op, zijn kamer in. Waar hij de deur blokkeerde met zijn stoel, die er gelukkig net goed voor was. Toen ging hij op zijn bed zitten, nadenkend over alles. Alles in zijn leven, totdat er een deur openzwaaide beneden. Door de stilte in het huis had hij dat meteen gehoord. Hij luisterde aandachtig. Frank was dronken, maar dat wist hij al toen zijn ma zei dat Frank even weg was. Hij hoorde de stemmen, die van Frank, dan van zijn moeder, en zo door. Totdat hij zijn moeder hoorde zeggen ´Hij zit boven op zijn kamer.` Alex zijn ogen schoten naar de deur terwijl hij voetstappen hoorde, en wat licht gebrom. Vervolgden schoten zijn ogen naar de deurklink, waar aan gerammeld werd, harder en harder, totdat de stoel het niet meer hield en met een doffe klap neerkwam op de grond. De deur vloog open en Alex zat daar op het bed, zijn ogen keken recht in die van Frank. Terwijl Frank zijn ogen, lichtelijk gemeen en kwaad keken, keken Alex zijn ogen eerder bang. ´Waar heb jij gezeten vandaag?` Klonk de stem van Frank, terwijl hij sprak verspreidde de geur van alcohol zich door de kleine kamer. ´B… Bij een vriend.` sprak Alex, lichtelijk stotterend. De lach van Frank ging door de kamer heen. ´Schat, ons asociale kindje hier heeft vrienden, dat is ook voor de eerste keer.` werd er richting beneden geroepen. ´Het is voor een schoolproject. Ik ga elke dag naar die vriend toe, het is erg veel werk en ik ga niet door als ik het niet op tijd afheb en er iets goeds van heb gemaakt.` Loog Alex, maar Frank trapte er toch in. ´Dat is toch alleen maar erg voor jou.` Sprak Frank toen. ´M… Maar dan blijf ik hier nog een jaar langer, omdat ik nog een jaar extra middelbare school moet doen.` Loog Alex alweer. Frank zei niks maar liep op Alex af, greep hem hard bij de arm, om hem vervolgens een klap te geven en hem mee de trap af te sleuren. En niet veel later kwam Alex met moeite recht. Niet dat Frank hem dat liet doen, nee, die gooide hem weer tegen de grond aan. Met een harde smak op zijn schouder viel Alex net verkeerd. ´Je zoekt het maar uit met je school project, maar het maakt mijn humeur niet beter.` Bromde Frank. Alex bleef nog even liggen, wachtend tot Frank verdwenen was uit het zicht en stond toen moeizaam op. Om vervolgens naar boven te gaan en in bed te kruipen.

De volgende dag.
De volgende ochtend was Alex al vroeg op weg. Naar de manege, om Eternity te verzorgen. Zijn schouder deed nog steeds enorm veel pijn, maar daar liet hij niks van merken. Zoals gisteren ook weergebeurde, werd hij een beetje raar nagekeken omdat hij er echt niet als een paardenliefhebber uitzag. Maar hij was het wel. Zijn fiets zette hij vlug in het hek, om zich naar de stallen te haasten, waar hij zag dat er al wat dingetjes voor Eternity waren gedaan. Dan zou Alex het paard maar even in de weide zetten. En Eternity leek enorm blij te zijn met de aandacht die hij kreeg. Rustig deed Alex het halster bij Eternity om en nam hem mee naar buiten, naar de weide. Daar liet jij Eternity los, die nog even een duwtje tegen Alex zijn schouder gaf en toen wegrende, naar de andere paarden. En al snel waren ze vrolijk aan het spelen. Alex wreef even zachtjes over zijn schouder, maar voor de rest was niks te zien van het feit dat zijn schouder eigenlijk enorm veel pijn deed. Alex ging op het hek zitten en keek toe. Even gleed zijn blik naar een meisje in de buurt. Om toch maar niet als een of andere asociale gast eruit te zien schonk hij haar een kleine glimlach, om vervolgens zijn blik even op de grond te richten.

-Hoop dat je er wat mee kan, en wat is Alex toch zielig.-

Ietwat dromerig keek ze vooruit en liet de paarden haar beeld vullen. Het was zo fijn om weer tussen de paarden te zijn, iets wat ze typisch van vroeger miste. Aan de andere kant was het ook weer allemaal wennen en deed het haar nogal aan haar ouders denken en aan haar leven vroeger. Even zuchtte ze, maar haar ogen deden niet afwijken van alle paarden. Er was een zwarte, een Fries, een die haar het meeste aansprak en haar deed denken aan haar eigen paard vroeger. De andere was een Haflinger, die wel goud leek door de zon die de hele middag op haar vacht had gestaan. Ze zuchtte nog een keer en sloeg haar ene been over de andere en liet haar kin op haar hand rustten. Een van de paarden leek haar gezelschap opgemerkt te hebben en tot haar genoegen was het de Fries, die niet veel later in een rustig tempo op haar af kwam gesjokt. Paige glimlachte en toen het paard bij haar aangekomen was liet ze haar hand over de hals van het paard glijden. Je kon de spieren duidelijk onder zijn vacht voelen, iets wat betekende dat het een sterk getraint paard moest zijn. De hengst brieste en begon met zijn neus tegen haar zak te duwen, doelend op iets te eten. Dit had ze dan ook en ze beloondde het paard voor zijn goede speurwerk door hem een paardensnoepje te geven, waarvan ze er toevallig een in haar zak van had zitten. Zo kon ze de hele dag wel doorbrengen. Ze was dan ook echt dol op paarden was blij dat ze voor deze plaats gekozen had. Ze vond het hier nu al geweldig. En dat met het bedenken dat ze binnenkort een eigen paard zou hebben, net als veel jaren geleden, dat maakte het alleen nog maar beter. Paige krabbelde het paard op zijn schoft die ondertussen schuin was gaan staan en met zijn grootte haar benen bijna tegen het hek aan plette. Ze hield haar ene been weer van de andere en ging nog steeds door met het kriebelen van de warme en glimmende vacht. Ze gooide haar haar naar achteren, over haar schouders heen, zodat alles op haar rug zou vallen en niet de hele tijd in haar ogen zou prikken. Achter haar klonken hoeven op, en toen ze omkeek zag ze dat er een stoet paarden voorbij kwamen lopen met kinderen die ze rond de zeven jaar schatte. Die kregen vast les. Ze herinnerde haar nog goed dat ze vroeger, toen ze vier was, al begonnen was met paardrijden en dat haar ouders steeds langs de kant commentaar zaten te geven op hoe goed ze het wel niet deed. Ze waren altijd zo trots op haar geweest.. Zonder dat ze het doorhad zuchtte ze weer en het paard leek op te merken dat ze aan het denken was aan een nare tijd. Hij drukte zijn neus een keer tegen haar hand en liet daarna zijn hoofd zakken om rustig te gaan grazen. Paige keek even om haar heen en merkte dat de menigte van de paarden en jonge kinderen weer weg waren. Ze merkte nu pas op dat er een jongen iets verderop op het hek zat en naar haar glimlachte. Ook zij glimlachte terug terwijl ze zich van het hek liet zakken en besloot naar de jongen toe te lopen. "Leuk uitzicht hè? Al die paarden zo." zei ze tegen de jongen terwijl ze met haar rug tegen het hek aan leunde, waar ietsjes naast haar de jongen op het hek zat.

~ Sorry, ik haalde de lengte van je post niet bepaald, haha ~

Zijn blauwe ogen die zonet even op het meisje gericht waren richtten zich nu weer op de paarden. Een glimlach verscheen op zijn gezicht waarbij zijn blauwe ogen, die het lieten lijken alsof hij contactlenzen had, lichtjes begonnen te twinkelen. Met zijn zwarte haar, zijn lippiercings, en zijn gehele uiterlijk eigenlijk, zag hij er niet echt uit als een paardenliefhebber. Maar aan zijn zwarte haar kon hij niks doen, dat wou hij ook niet, en die lippiercings, ja. Dat was nog in het begin, toen hij nog eigenwijs was tegenover Frank, niet dat die er erg blij mee was. Maar dat had hij zelf ook al verwacht, hoewel hij er op dat moment helemaal niet mee had gezeten. De paarden waren zo lief met elkaar aan het spelen toen Eternity opeens naar Alex hinnikte en in ene speelse galop, vol bokken en al op het hek afstoof. Hij hield stilstand en hief zijn hoofd trots. ´Geweldig mooi.` Zei Alex toen, een beetje grinnikend terwijl hij zag hoe Eternity wat dichter ging staan, duidelijk om geaaid te worden. Alex gaf het bruine paard een klopje op de hals en krabbelde wat op het zachte voorhoofd van het paard. Die zijn neusje weer in Alex zijn hand duwde en wat tegen Alex aanstootte, die zich lichtjes aan het hek vastgreep om evenwicht te houden. Toen Eternity nog eens duwde, ging een korte pijnsteek door hem heen, was er iets met zijn ribben? Hij schudde lichtjes met zijn hoofd en zocht in zijn zakken naar iets, hij vond nog een rolletje pepermunt wat hij had meegenomen van thuis. Eternity hinnikte lichtjes, een beetje ongeduldig en snel pakte Alex twee pepermuntjes uit het rolletje, die Eternity vrolijk opsmikkelde. Toen hij een stem hoorde, die van het meisje draaide hij zijn hoofd lichtjes richting het meisje en hij knikte zachtjes. ´Ja inderdaad.` Zei hij. ´Heb jij een eigen paard?` vroeg hij toen. Hij was nooit echt goed in gesprekken opstarten, maar wou ook weer geen asociaal mens lijken. Dus vroeg hij maar iets heel simpels, of ze een eigen paard had. Zijn blik bleef even in het niets gericht terwijl hij wat door Eternity zijn manen aan het krabbelen was, die daar duidelijk van genoot. Misschien moest hij straks maar eens zorgen dat dit paardje hier wat beweging kreeg. Even longeren, aan elkaar wennen, en dan over een weekje, of als het goed ging al wat eerder, gaan rijden. Toen hij merkte dat zijn gedachten aan het afdwalen waren draaide hij zich een beetje, en ging hij zo op het hek zitten dat hij een beetje naar het meisje gericht was. ´Ik ben Alex.` Zei hij toen, terwijl hij even glimlachte en toen neer Eternity keek. ´En dit is Eternity, mijn verzorgpaard.` Zei hij en hij knikte even richting Eternity, die er trots bij stond, en blij vanwege de aandacht. Nog een extra keer streek Alex over d ebruine, zachte vacht om vervolgens lichtjes met zijn arm te zwaaiden, en toe te kijken hij het paard weer naar de rest galoppeerde en mee begon te spelen met de rest van de paarden.

-Ik denk dat de mijne nu korter is, sorry.-

De jongen leek haar opgemerkt te hebben omdat hij terugkeek en antwoord gaf nada hij geknikt had. Ze knikte even instemmend terug toen hij inderdaad zei. Een eigen paard? Nee, helaas had ze die nog niet. Maar binnenkort wel, als alles liep zoals het nu ging. "Nee, ik heb geen eigen paard, helaas. Ik heb er wel altijd eentje gehad, vroeger. Maar binnenkort ga ik er eindelijk weer een kopen, ik heb het idee van een eigen paard hebben gemist." zei ze met een glimlach terwijl ze zich afzette met haar handen op het hek en ook op de rand ging zitten, naast de jongen, maar natuurlijk wel op een gepaste afstand. Er was een paard bij de jongen beland, die hij aaide, en ook zij liet haar hand over het hoofd van het dier gaan. Er was een wolk verschenen die de zon had weten te bereiken, en in de tijd die hij erover deed om de zon langs te gaan werd de zon even bedekt waardoor de zonnestralen voor even verdwenen. Niet veel later kwamen deze dan ook weer terug, en was er geen teken van wolken in de buurt van de zon meer te bekennen. De lucht was natuurlijk wel bedekt met wolken, maar met witte en niet met donkere die slecht weer voorspelde. Gelukkig maar, door Australië was ze slecht weer überhaupt al helemaal niet gewend. "Ik ben Paige." zei ze terug en hij stelde ook zijn verzorgpaard aan haar voor, die Eternity bleek te heten. "Jij hebt dus ook geen eigen paard? Een verzorgpaard is ook altijd leuk." zei ze grijnzend terwijl ze het paard nog steeds aaide. Er waren ook andere paarden nu nieuwsgierig, maar sommige bleven hun aandacht vestigen op het gras. Een ander paard, de Haflinger, had blijkbaar wel zin in wat gezelschap en kwam sjokkend bij hun tot stilstand. Nu begon ze de andere pony even te aaien, en krabbelde tussen haar manen. Het verzorgpaard van Alex had blijkbaar genoeg aandacht gehad, en ging snel weer terug naar zijn medegenootjes die lekker stonden te grazen. De Haflinger merrie die hier stond echter niet, en leek de aandacht allemaal wel interessant te vinden. Haar haren werden lichtjes meegedeinsd met een windje, die er ondanks de felle zon wel een beetje was. Maar dat was niet erg, want het was anders juist alleen nog maar erger geweest. "Kom je hier al lang?" vroeg ze toen, en ze draaide iets meer richting de jongen zodat ze niet tegen het niets aan aan het praten was. Ze had hier wel al veel meiden van haar leeftijd gezien, maar tot nu toe had ze eigenlijk alleen met jongens gepraat. In Australië waren er op haar rensstal meestal meisjes, maar hier leken ook veel jongens te zijn. Gezellig.